Volgens Rokarola Records speelt Jewel In The Mire "in het straatje van Guns 'n Roses, The Cult, Velvet Revolver en Aerosmith". Streep Velvet Revolver alvast weg, daarvoor is de productie te organisch, te oprecht en te echt. Een vergelijking zou eerder gevonden kunnen worden in de wat rauwere solo uitlaatklep van ex-Gn'R gitarist Slash, Slash's Snakepit. Opener "Rising Star" is geen "Welcome To The Jungle", maar was best oké geweest in het repertoire van de oude Gunners. Voorts schreeuwt "Hey Now" Aerosmith in neonletters. Helaas wordt die kwaliteit niet gehaald, en ook het twijfelachtige "All You Can Do" ontstijgt de middelmatigheid niet.
Productie is zoals gezegd oprechter dan Velvet Revolver's eerste wapenfeit, maar wel wat slap en terughoudend. Zelfs op elf wil "Getting Away With Murder" nog niet echt gaan blazen. Waarom daarvoor helemaal naar een Deense studio afgereisd moest worden snap ik niet, nummers als "Let Go" en "Get Up" gaan nu wat verloren in de tegenvallende mix. De gastrappers kunnen daar ook weinig verandering in brengen.
Een knalalbum uitbrengen is verdomd moeilijk in een genre waarin haast alles al eens gedaan is. Ik zie Jewel In The Mire eerder furore maken als liveband, wellicht lees je binnenkort dus een live verslag.
Tracklist:
1. Rising Star
2. Believe In Me
3. Home Tonight
4. Let Go
5. Hey Now
6. Get Up
7. Streets At Night
8. No Place To Go
9. Same Colour Blue
10. I Can Manage
11. All That's Special
12. All You Can Do
13. Streets At Night (acoustic)
