De Amerikaanse, instrumentale groep Pelican hoort tot een van de grondleggers van de hoekige post-metalstijl, die in het begin van deze eeuw is opgekomen met groepen als Neurosis en Isis. Het gezelschap uit Chicago heeft met name wereldwijd krediet opgebouwd met de eerste twee platen: het in 2003 verschenen debuut Australasia en de twee jaar later verschenen opvolger The Fire In Our Throats Will Beckon The Thaw. Zoals dat met het verstrijken der jaren gaat, staat de wereld niet stil en veranderen ook muzikale stijlen. Nieuwe subgenres en muzikale principes komen op, terwijl andere invalshoeken en richtingen gaandeweg aan populariteit inboeten.
Instrumentale post-metal is een van die genres die inmiddels zeker niet meer in de voorhoede staat als het op vernieuwende muziek aankomt. Toch blijven de mannen van Pelican onverstoorbaar doorgaan met het maken van platen in deze relatief strak omkaderde stijl, ook al worden de tussenpozen tussen nieuwe langspelers steeds langer. Zo zit er zes jaar tussen Forever Becoming (2013) en het vorige album Nighttime Stories (2019). En ook het fonkelnieuwe Flickering Resonance, de zevende full-length van het kwartet, heeft zes jaar op zich laten wachten. Hoe komt Pelican anno 2025 voor de dag?
Nou, eigenlijk volledig als vanouds. Want vanaf de licht knarsende openingsriff van het korte Gulch lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Zeker als de rest van de band met zijn kenmerkende mengeling van finesse en luidruchtigheid invalt, horen we direct dat dit Pelican ten voeten uit is. Wat óók opvalt: de composities zitten relatief verfijnd in elkaar. Door lekker hoekige riffs te combineren met wat melodieuzere uitwaaiers, vult het gitaarwerk van Laurent Schroeder-Lebec en Trevor de Brauw elkaar op subtiele wijze aan. En in combinatie met de brommende basgitaren en soepele, doeltreffende drumroffels van Larry Herweg levert dat een rijk geheel op. Vooral in het fraaie Evergreen en het stevige Specific Resonance (met een lekker stuwend ritme en krachtige riffs) komt de band uitstekend voor de dag.
Tegelijkertijd laat Pelican in de composities regelmatig ruimte voor rustigere passages, waardoor de muziek dynamischer wordt. Zo overtuigt het subtielere Indelible door het meanderende gitaarwerk. En ook in Flickering Stillness kiest de band voor ingetogen momenten. Het hoogtepunt van het album is echter het uitstekend opgebouwde Pining For Ever, dat verrast met een melodieuze, akoestische passage die aan Explosions In The Sky doet denken en toewerkt naar een heerlijk schurende climax. Het is jammer dat het afsluitende Wandering Mind wat vlakker is, waardoor de plaat wat richting het einde kabbelt.
Pelican laat geen nieuwe invloeden horen op Flickering Resonance, maar de Amerikanen maken wel duidelijk dat ze deze specifieke stijl nog steeds tot in de puntjes beheersen. Deze langspeler zal niet als klassieker de geschiedenisboeken ingaan, maar is ook zeker niet overbodig in de rijke carrière van de groep. Wie wil horen hoe de mannen het er tegenwoordig live vanaf brengen, moet op maandag 11 augustus richting Tilburg afreizen, want dan staat de groep in Hall Of Fame.
Tracklist:
1. Gulch
2. Evergreen
3. Indelible
4. Specific Resonance
5. Cascading Crescent
6. Pining For Ever
7. Flickering Stillness
8. Wandering Mind
