Het is alweer ruim vijf jaar geleden dat gitaarheld Alexi Laiho overleed aan de gevolgen van overmatig alcoholgebruik. De jongere generatie zal de naam wellicht niet direct bekend voorkomen, maar degenen die in de jaren negentig opgroeiden met metal kunnen niet om hem heen. Met zijn unieke mengelmoes van death metal en power metal inspireerde de frontman van de neoklassieke, melodieuze deathmetalband Children Of Bodom namelijk een hele generatie - en zal voor velen, ondergetekende incluis, een instapband zijn geweest in de wereld der zware metalen.
Dat de Finse componist nog steeds als inspiratiebron geldt, blijkt wel uit groepen als I Am Your God. Twee jaar geleden – bij de release van SINister (2023) – constateerde ik al dat de muziek van deze eveneens Finse groep behoorlijk wat raakvlakken vertoont met die van zijn landgenoten. Daarbij moet wel aangetekend worden dat I Am Your God minder uitblinkt qua spetterende solo’s en vooral strooit met fijne melodieën en logge, groovende riffs. We horen dus meer invloeden van Children Of Bodom ten tijde van Are You Dead Yet? (2005) dan uit de eerste drie klassieke albums. Desondanks bleek SINister een fijn plaatje, dat de afgelopen jaren verrassend vaak door mijn oorschelpen schalde.
Met het opmerkelijk getitelde △ (de titel staat voor ‘trinity’) laat het kwintet uit Fins Lapland opnieuw van zich horen. De heren hebben veel bij hetzelfde gehouden. Zo verschijnt ook dit schijfje via Out Of Line Music. Ook in de line-up is alles bij het oude gebleven. In muzikaal opzicht horen we echter wel degelijk wat verschuivingen. Hoewel de fijne, raspende strot van frontman Julius Vetämäjärvi nog steeds veel raakvlakken vertoont met die van Alexi Laiho, is de band meer opgeschoven richting moderne metalcore. Zo wisselt I.A.Y.G. logge breakdowns en laag gestemde riffs af met een lekkere, typisch Scandinavische melodielijn. Vooral in zeer catchy, strak uitgevoerde nummers als 'Til Death Do Us Part, Pyre Of Fears en The Chateau weten de Finnen moderne metalcore en Scandinavische gitaarmelodieën op verdienstelijke wijze te integreren.
Hoewel de plaat klinkt als een klok, blijft de muziek wel wat achter ten opzichte van zijn voorganger. Vooral Death Row blijkt een nogal vervelende track, vol gemakzuchtige en daardoor ineffectieve breakdowns, waarin Vetämäjärvi zich beroept op geforceerde cleane zangpartijen. De kitscherige - uit een doosje afkomstige - orkestrale elementen doen de track ook geen goed. Een ander euvel dat de band parten speelt, is het totale gebrek aan originaliteit. Dan is het extra jammer dat de gitaristen Joonas Erkkonen en Matti Hietala met de handrem erop lijken te spelen, want zodra ze meer ruimte krijgen (zoals in het aan Mors Principium Est herinnerende Kingdom Cold), stijgt het niveau zienderogen.
Zo bevat △ genoeg sterke elementen, maar is het toch jammer dat de band ervoor kiest om de nagedachtenis aan Children Of Bodom te laten vervagen en in plaats daarvan het pad richting moderne inwisselbaarheid te bewandelen. De uitvoering is ruim voldoende en de kwaliteit over de gehele linie ook, maar toch bekruipt me het gevoel dat er meer had ingezeten.
Tracklist:
1. Δ
2. Haunting Hell
3. I.A.Y.G.
4. Death Row
5. Part Of The Ocean
6. 'Til Death Do Us Part
7. Pyre Of Fears
8. The Chateau
9. Kingdom Cold
10. Terminus