Het is alweer acht jaar geleden dat The Haunted met Strength In Numbers (2017) een album afleverde. Menigeen vroeg zich af of de band zichzelf achter de schermen misschien had opgeheven, aangezien er nog nooit zo lang tussen twee platen had gezeten. Een maand geleden verscheen echter als een donderslag de nieuwe single Warhead, een meer dan veelbelovende aankondiging voor een nieuw album.
Veelbelovend, want Warhead is een staalkaart voor alles waar The Haunted bekend mee is geworden. Het is een uptempo thrasher, doorspekt met invloeden uit de melodeath, die vanaf het furieuze begin voortraast als een sneltrein. De band speelt met tempowisselingen en verrijkt de riffs met melodische accenten zonder aan intensiteit en agressie in te boeten. Een goede solo en een prachtige staccato break vormen de kersen op de taart. Een perfecte manier dus om de achtjarige stilte te doorbreken.
En de reputatie die The Haunted in de loop der jaren heeft opgebouwd is van dien aard dat de verwachtingen uitermate hoog zijn. De indrukwekkende discografie bevat, op het experimentele en onsamenhangende Unseen (2011) na, eigenlijk geen zwakke platen. Sterker nog, sinds de terugkeer van frontman Marco Aro en drummer Adrian Erlandsson (At The Gates, Paradise Lost, Cradle Of Filth) en het aantrekken van gitarist Ola Englund (Six Feet Under) in 2014, lijkt de kwaliteit alleen nog maar toe te nemen.
Het handelsmerk van The Haunted is altijd geweest dat de band de juiste balans weet te vinden tussen thrash en melodeath. De songs zijn relatief eenvoudig, maar leveren een maximum aan energie en agressiviteit. De heren zijn daarbij niet bang om wisselende accenten te leggen, met af en toe een dosis groove, zonder al te veel tierlantijnen toe te voegen. Dat het hierbij soms gruwelijk mis kan gaan bewijst Unseen, maar gelukkig valt de nieuwe plaat niet in deze categorie.
Integendeel, Songs Of Last Resort is een klassieke The Haunted-plaat en sluit naadloos aan op de vorige twee. Tot over de helft is er eigenlijk helemaal niets op aan te merken. Na de stampende opener Warhead komen nog twee topnummers, In Fire Reborn en Death To The Crown, die uitblinken in de effectieve afwisseling tussen superzware riffs, tragere breaks en melodische passages. Deze drie snelle, zware nummers worden gevolgd door het sfeervolle To Bleed Out, dat catchy melodeath met smaakvol synthwerk en veel open akkoorden biedt. Unbound begint met een d-beat en thrasht weer als vanouds, net als Hell Is Wasted en Through The Fire.
Opvallend is wel dat het accent vooral op de thrash lijkt te liggen. De groove, die op het vorige album nog regelmatig de kop opstak, horen we pas tegen het einde in Labyrinth Of Lies, dat helaas verreweg het minste nummer is. Naast het eveneens wat tegenvallende Collateral Damage is dit het enige nummer waarin het tempo ook echt omlaag gaat. Of het toeval is dat de enige twee trage songs de minste zijn, is moeilijk te zeggen. Wel is duidelijk dat de riffs wat minder zijn en dat de natuurlijke flow, zo kenmerkend voor de rest van het album, ontbreekt. In Salvation Recalled en het fascinerende Songs Of Last Resort wordt dan weer wat meer geëxperimenteerd met stijlen en gespeeld met kleur en tempo, zodat de dominantie van de thrash wat doorbroken wordt en de plaat in elk geval een levendig en kleurrijk einde heeft.
Ondanks de twee mindere nummers levert The Haunted met Songs Of Last Resort gewoon een van zijn beste platen tot nu toe af. Zo goed als de klassieker The Haunted Made Me Do It uit 2000 is het nog niet, maar het begint aardig in de buurt te komen.
Tracklist:
1. Warhead
2. In Fire Reborn
3. Death To The Crown
4. To Bleed Out
5. Unbound
6. Hell Is Wasted To The Dead
7. Through The Fire
8. Collateral Carnage
9. Blood Cloths
10. Salvation Recalled
11. Labyrinth Of Lies
12. Letters Of Last Resort
