Marko Hietala zal bij de meeste mensen een belletje doen rinkelen vanwege zijn tijd als bassist en zanger bij het Finse Nightwish. Hij vermaakt echter al decennialang met zijn eigenzinnige stemkunsten en verleidelijke basgeluid. Dat deed hij bijvoorbeeld in zijn eigen band Tarot, maar sinds enkele jaren ook als soloartiest. Het debuutalbum Pyre Of The Black Heart uit 2020 van zijn carrière als einzelgänger bevat tien tracks die een mooi overzicht geven van zijn indrukwekkende muzikale prestaties, dat meer omvat dan enkel hardrock. Op het nieuwe Roses From The Deep pakt hij dat anders aan, want in tien nieuwe tracks is het juist metal en hardrock wat de klok slaat.
Hietala grijpt daarbij vooral terug naar bekende songstructuren en veel folk- en jarenzeventiginvloeden. Dat laatste uit zich in veel symfonische en koorelementen, wat zorgt voor de nodige bombast. Dit is een mooie aanvulling op de vaak relatief simpele melodieën die zo flink aan spanning winnen. Enkele van de meest pakkende songs bouwen op vanuit een zware, groovende baspartij of stevige ritmesectie. Proud Whore en The Devil You Know zijn daar prima voorbeelden van. De heerlijk swingende baspartijen en het bluesy gitaarwerk tillen de tracks naar een hoger niveau, zelfs wanneer tijdens Proud Whore de zang wat mager klinkt en het gitaarwerk moeizaam op gang komt. Niet gevreesd, want tegen het einde van deze track is er een spetterende gitaarsolo omlijst met koorpartijen.
Tekstueel is het soms behelpen. Enkele songs lijken inhoudelijk niet veel om het lijf te hebben of het is niet altijd duidelijk waar de track over gaat. Hoewel het misschien ook de kunst en kunde is om à la Dio cryptische teksten te verweven met uitbundige metal zoals in Rebel Of The North. Wat een geweldige bluesmetalsong! En dan heb ik de Alice Cooper-achtige track Frankenstein’s Wife en het ingetogen symfonische slotakkoord Roses From The Deep nog niet benoemd. Laatstgenoemde heeft eerst wat weg van een Bond-song, maar werkt via aanlokkelijk gitaarwerk langzaam toe naar een nostalgisch hoogtepunt.
Over climaxen gesproken: voor de Nightwish-liefhebbers bevat de schijf het duet Left On Mars met ex-Nightwish zangeres Tarja Turunen. Qua schrijfwerk herinnert het naast Nightwish aan AOR, Pink Floyd en Ayreon. Naast de knappe vocale prestaties is het basspel om van te smullen en zijn er fenomenale orkestraties die volledig in dienst staan van de melodie. In combinatie met interessante, instrumentale accenten wordt er een knap staaltje muziektheater geschetst. Ondanks de opsmuk is er geen noot overbodig.
Geheel anders van opzet is het tweede duet van de schijf: Two Soldiers. Hietala heeft het in voorbije jaren al meerdere malen live ten gehore gebracht met verschillend artiesten. Op plaat doet hij dat met zijn vriend JP Leppäluato (ex-Charon). Het hogere, hesere stemgeluid van Hietala contrasteert mooi met de diepere zang van JP. De akoestische track wordt opgeleukt met strijkerspartijen en een deels gesproken tekst die wat afleidt van de ingetogen zangpartijen.
Het vormt slechts een kleine smet op een plaat die anderszins op vrijwel alle fronten tevredenstelt. Het is knap hoe Hietala en zijn band hun liefde voor muziek kunnen laten spreken in deze tien tracks. Hoewel weinig vernieuwend, klinken de stevige symfonische rockstructuren fris en energiek. Bovendien is de muziek zeer gelaagd. Vrijwel elke track groeit vanuit Hietala’s stevige basgeluid en verwordt tot een eigenzinnig kunststukje dat keer op keer weet te bekoren. We hebben vier jaar moeten wachten op dit Roses From The Deep, maar dat wachten betaalt zich dubbel en dwars uit. Bis!
Tracklist:
1. Frankenstein’s Wife
2. Left On Mars (met Tarja Turunen>
3. Proud Whore
4. Two Soldiers (met JP Leppäluoto)
5. Dragon Must Die
6. The Devil You Know
7. Rebel Of The North
8. Impatient Zero
9. Tammikuu
10. Roses From The Deep