Het Duitse kwartet Oversense bestaat al sinds 2012, maar Egomania is pas het tweede studioalbum. Bij de drie heren en dame is het kwaliteit boven kwantiteit. Sinds The Storyteller uit 2017 heeft de moderne, melodieuze metalband dan ook flinke stappen gezet. Het viertal speelt een allegaartje van hard- en punkrock en heavy metal. Het moderne geluid is verder doorspekt met invloeden uit onder andere nu metal en emo. Het levert aanstekelijke en uitnodigende songs op die makkelijk in het gehoor liggen.
Echt wringen doet het op muzikaal vlak nergens. Op dat gebied is de muziek van Oversense dan ook niet bijzonder intens en valt het zelfs enigszins te scharen onder 'easy listening' en 'instapmetal' voor een jeugdiger publiek. Dat idee wordt versterkt door de teksten, waarin de groep maatschappelijke en persoonlijke problemen verwerkt die vooral op jongeren van toepassing zijn. Niet gek ook, want Oversense is nog een relatief jonge band. Een bezwaar is het niet, want de aanstekelijke melodieën beklijven zoals gezegd snel en hoewel het geluid zelden baanbrekend is, zorgt het kwartet voor een aantal interessante songs.
Het fijne duet Be bijvoorbeeld, waarin zanger Danny Meyer begeleid wordt door Helma Sick van Sick N' Beautiful. Ze bekritiseren sociale media in deze track, waarvan vooral het mooie refrein aanspreekt. Gedurende de gehele track is er een hoofdrol voor een dromerige keyboardmelodie. Be is niet het enige duet, want Meyer zingt Faith samen met Ulli Perhonen van Snow White Blood. De song heeft een symfonisch karakter. Halverwege is er een omslag naar bombastische instrumentatie, die overloopt in fijn en ingetogen gitaarwerk. Vervolgens eindigt de track met flink veel bombarie. Het is een welkome afwisseling.
Tijdens de hoogtepunten van Egomania doet de groep het echter volledig op eigen kracht. Het melancholieke en mistroostige Love ontbrandt in een steeds heviger wordend instrumentaal en tekstueel drama. Het resulteert in gevoelige samenzang die wordt begeleid door militaristisch drumwerk en strakke riffs. De song valt vooral op vanwege het dramatische karakter van de teksten, dat emotioneel meer beladen is dan de rest van de plaat, hoewel de afsluitende track Extinction daar niet veel voor onderdoet. Het is het meest ambitieuze nummer van het album. Diverse melodieën uit voorgaande songs passeren de revue. Oversense verweeft ze tot een beresterk en expressief nieuw geheel. De instrumentatie is een stuk uitbundiger en de contrasten tussen wilde passages vol gitaargeweld en kalme, akoestische pianopartijen zijn groot. De spanningsboog van zeven minuten sluit het viertal mooi af door terug te grijpen op het eerdere drama van Love. Toch nog wat vuurwerk tijdens het slotakkoord van Egomania.
Het tweede album van Oversense is weinig grensverleggend en richt zich vooral op rock- en metalliefhebbers die er geen probleem mee hebben dat het genre zich ontwikkeld heeft sinds het einde van de jaren tachtig. De Duitsers verweven met succes een veelvoud aan invloeden in hun pakkende songs die schitteren dankzij het knappe musiceren, goede geluid en degelijke schrijfwerk. Dat er nog grotere stappen te zetten zijn, bewijst de groep met het gedurfde Extinction, waarin het kwartet het achterste van zijn tong laat zien.
Tracklist:
1. Toast To The Devil
2. The Longing
3. Be
4. My Eden
5. Tear Me Down
6. Love
7. Faith
8. Rave In Hell
9. Antisocial
10. Memories
11. Extinction
