Na vorig jaar Mr. Bungle nieuw leven te hebben ingeblazen, heeft Mike Patton ook Tomahawk weer afgestoft. In 2013 hebben we met Oddfellows voor het laatst iets gehoord van deze noise-/alternatieve rockgroep. Patton mag dan het bekendste lid zijn, Tomahawk is vooral de band van gitarist/songwriter Duane Denison (The Jesus Lizard). Op Tonic Immobility zorgt hij dan ook voor een heel herkenbare Tomahawk-sound.

Er is nauwelijks een goede omschrijving te geven van het geluid van Tomahawk behalve dan dat de onconventionele songs op het randje van noise en alternatieve rock balanceren. Denison zet de lijnen uit met zijn ritmische gitaarspel dat uit duizenden te herkennen is. Ook de sound van de ritmesectie bestaande uit John Stanier (Helmet) en Trevor Dunn (Mr. Bungle, Melvins, Fantômas) zorgen op de nieuwe plaat weer voor een heel herkenbaar Tomahawk. En dan Mike Patton. Hij schreeuwt, krijst, hijgt, gilt en kreunt als vanouds.

Ondanks het onmiskenbare Tomahawk-geluid, is Tonic Immobility geen sterke plaat. Hoewel Mike Patton weer flink tekeergaat, is hij regelmatig de zwakste schakel. Aan zijn stemgeluid is te horen dat hij wat ouder is geworden. Dat mag natuurlijk, maar de gekte die hij laat horen, komt vaak te geforceerd over en ook de songteksten behoren zeker niet tot zijn sterkste. Op songwriting-gebied schiet dit album ook tekort. Met SHHH, Valentine Shine, Predators And Scavengers en Recoil zijn er zeker wel wat hoogtepunten te vinden. Daar staat een aantal erg zwakke nummers tegenover, met het inspiratieloos overkomende Dog Eat Dog als dieptepunt. Songs die klinken als Tomahawk, maar qua kwaliteit en beleving echt tekortschieten.

Tonic Immobility biedt hier en daar wat lichtpuntjes, maar over de gehele linie is dit geen memorabele plaat. Het contrast met het zelfgetitelde debuut en Mit Gas (2003) is groot. Ondanks dat het hier en daar een feest der herkenning is, lijkt de angel eruit bij Tomahawk. Jammer.