Na het uit elkaar gaan van Faith No More in 1998 was het voor Mike Patton-fans even afzien. Patton stortte zich op diverse muzikale projecten waarvan het één nog experimenteler en ontoegankelijker was dan het andere. In 2001 richtte Mike Patton supergroep Tomahawk op, een band waarmee hij zowaar songs schreef waar een kop en staart aan zat. Toch was Tomahawk nog ver van de sound van Faith No More verwijderd. Samen met gitarist Duane Denison van noise/punkrock band The Jesus Lizard, bassist Kevin Rutmanis (onder andere The Melvins) en drummer John Stanier van het destijds ter ziele gegane Helmet zorgde Patton ervoor dat Tomahawks debuutalbum een freakerige, maar zeer vermakelijke alternatieve rockplaat werd. Na het even zo sterke Mit Gas en het sterk door Native American beïnvloedde Anonymous bleef het lang stil. Na zes jaar komt de band nu met opvolger Oddfellows.

Op Oddfellows is de line-up op één positie gewijzigd. Trevor Dunn, Pattons oude schoolvriend en medebandlid van Mr.Bungle en Fantômas, neemt de basgitaar over. Al vroeg in de plaat is het oude vertrouwde geluid van Tomahawk goed terug te horen. Zo is Denisons gitaarwerk op opener/titeltrack Oddfellows uit duizenden herkenbaar. Stone Letter is een aardig nummer en bevat misschien wel het meest aanstekelijke refrein van de band tot nu toe. Op White Hats/Black Hats schittert Patton ouderwets al kreunend, krijsend en schreeuwend met zijn befaamde veelzijdige vocalen.

Alsof de terugkerende samenwerking van Patton/Dunn nog niet voldoende voer was voor een mogelijke Mr.Bungle-reünie produceert Tomahawk op Oddfellows met Rise Up Dirty Waters ook nog een geweldige song dat niet zou misstaan op een Bungle-album. Ook een positieve aanwezigheid op het album is het kalme, rustig voortkabbelende "I Can Almost See Them". Met name Dunns basloopje maakt het tot een memorabel nummer. Het beste nummer van de plaat is misschien wel South Paw, dat uitstekend in elkaar steekt met daarbij de weer typische Tomahawk-sound compleet gemaakt door Pattons freakerige teksten en uitstekende zangprestaties.

Helaas bevat het nieuwe album niet enkel goede nummers en dit zorgt ervoor dat Oddfellows het kwalitatief net niet redt ten opzichte van de eerste twee platen. Ondanks de lange aanlooptijd lijken enkele nummers ook wat gehaast gefabriceerd. Ook is de productie wat vlak en daardoor een minpuntje te noemen. Toch is Oddfellows over het geheel gezien een goede plaat geworden en voor Patton-aanbidders is het zeker het aanschaffen waard. Ben je echter onbekend met het werk van Tomahawk dan kun je je beter wagen aan het zelfgetitelde debuut of Mit Gas.