Meslamtaea lijkt misschien een nieuwe tak aan de Nederlandse blackmetalboom, maar de wortels van zowel de band als de individuele leden gaan diep terug. Al opgericht in 1998, duurt het zeven jaar voordat Floris Velthuis, destijds de enige aandrijver achter Meslamtaea, het debuutalbum New Era aflevert. De plaat verschijnt via het kleine, maar in de blackmetalunderground gerespecteerde label Eisenwald en krijgt destijds een positieve recensie van collega Jeroen. Dan blijft het een tijdlang stil, met uitzondering van twee obscure split-releases met de Nederlandse undergroundband Cultus.
Vanaf 2018 voegt Kaos (Asgrauw) zich als vocalist bij Meslamtaea en vanaf dat moment lijkt het tweetal in een productieve fase te zitten. Na de release van de split Utopia (2017), met Asgrauw, verschijnt in 2019 dan eindelijk de tweede full-length Niets En Niemendal. Slechts één jaar later ligt Geketend In De Schaduw Van Het Leven in de schappen. De plaat wordt net als zijn voorganger gekenmerkt door de sfeervolle, tot de verbeelding sprekende hoes, die een grimmig toekomstbeeld voor de mensheid lijkt te schetsen.
De muziek op Geketend In De Schaduw Van Het Leven is avontuurlijk en zelfs avantgardistisch ingesteld. Met name het werk van Laster lijkt een belangrijke inspiratiebron te zijn, maar Meslamtaea behoudt – in tegenstelling tot die band - tegelijkertijd de grimmigheid die de hoes al zo treffend weergeeft. De rauwe en bij vlagen nogal maniakale screams van Kaos, die zich af en toe laat gaan in angstaanjagende kreten, dragen ook bij aan het grauwe karakter van het album. Hoewel Laster de voornaamste inspiratiebron lijkt, doet Meslamtaea me qua ontdekkingsdrang ook wel wat denken aan het vergeten Camera Obscura-tweeluik van de eveneens Nederlandse band Ordo Draconis.
Naast de avontuurlijke composities, die vloeiend in elkaar overlopen, verzorgt Otto Kokke (van de freejazz-meets-grindcoreband Dead Neanderthals) een bijdrage op de saxofoon in Illusie, die naar meer smaakt. Op Geketend In De Schaduw Van Het Leven zijn meer gastbijdrages te horen. Zo horen we de felle screams van Fraukje van Burg (Doodswens) in Illusie, terwijl niemand minder dan HerrAIDS (ex-Bunkur, ex-Sauron, Ibex Angel Order, Verbum Verus) in Bitter zijn opwachting maakt. In het afsluitende Vuilnis zijn ze zelfs samen te horen. Het tekent de wortels in de underground van de band, iets dat zich ook vertaalt in de gerafelde productie, die ontdaan is van opsmuk en franje. Dat maakt echter wel dat de avontuurlijke en intrigerende muziek van Meslamtaea soms iets te eendimensionaal uit de speakers komt schallen.
Op dit album horen we een band die bruist van de ideeën, maar af en toe nog wat zoekende is naar de uitvoering. De uitwerking is soms nog wat rommelig. Ik hoop dat Meslamtaea op een volgende plaat de experimenteerdrang verder durft te omarmen en het geheel van een rijker geluid weet te voorzien. Dat er nog veel in het vat zit, maakt het tweetal duidelijk met dit intrigerende werkje.
Tracklist:
1. Inktzwart
2. Ontwricht
3. Verdomde Wereld
4. Schemerdal
5. Illusie
6. Bitter
7. Vuilnis
