Wie aan eersteklas, progressieve metal denkt, komt al snel uit bij namen als Dream Theater, Pain Of Salvation en Symphony X. Dat zijn groepen die veel aandacht naar zich toe trekken. Terecht, gezien hun staat van dienst. Toch valt er in de marge heel wat moois te ontdekken. Neem het Italiaanse DGM, een groep die weliswaar al sinds 1996 meedraait, maar desondanks niet bepaald gewend is aan een plek in de spotlights. Toch verdient het gezelschap die plek wel degelijk, want de band staat al jaren garant voor kwaliteit. Het vorige album, het in 2016 verschenen The Passage, bleek een zeer aangename verrassing. Technisch begaafd, maar met evenveel aandacht voor uitstekend componeerwerk en voorzien van een kristalheldere productie blijkt The Passage de ideale mengelmoes tussen Symphony X en Pagan’s Mind.
Met Tragic Separation, de tiende langspeler van de mannen uit Lazio, gaat DGM verder op de ingeslagen weg. Het vakmanschap spat werkelijk van dit album af. De groep serveert ons een progressief sterrendiner, bestaande uit tien uitstekende composities met kop en staart, die verre van simplistisch zijn, maar tegelijkertijd toegankelijk in elkaar zitten. Met name gitarist Simone Mularoni onderscheidt zich door zijn uitstekende instrumentbeheersing, die overigens nooit vervalt in hoogdraverij, maar in dienst blijft staan van het nummer. Zanger Mark Basile komt moeiteloos mee met het instrumentele vakmanschap en levert een meer dan solide prestatie.
Met een speelduur die tussen de vijf en zeven minuten ligt, neemt DGM precies voldoende tijd om zijn nummers uit te werken. De band slaagt erin een goede balans te vinden tussen de herkenbaarheid van power metal en de diepgang van progressieve metal. Daardoor luistert Tragic Separation heerlijk weg. Tussen de tien nummers bevindt zich eigenlijk geen enkele zwakke broeder. De band komt het sterkst voor de dag in de opener Flesh And Blood, die begint met een fantastische, complexe en stoere riff die aan het latere werk van Symphony X doet denken en uitmondt in een groots aangezet refrein. Hope en Silence beginnen ook met zo’n spierballenriff waar Symphony X patent op lijkt te hebben.
Het melodieuze en optimistische, met veel elan gebrachte Surrender neigt dan weer meer naar klassieke power metal (Angra, Pagan’s Mind). Naast eerdergenoemde bands vallen met wat fantasie ook vergelijkingen te trekken met Evergrey in de rustige passages in Tragic Separation, hoewel Basile wel een heel ander, minder melancholisch stemgeluid heeft dan Tom Englund. Land Of Sorrow is in muzikaal opzicht het spannendst en laat tevens de beste kant horen van Basile, die hier een lekker rauw randje (een beetje à la Jørn Lande) aan zijn stemgeluid toevoegt. Zo valt er in vrijwel iedere track genoeg te ontdekken. Tragic Separation is bovendien kraakhelder geproduceerd.
DGM levert een en al vakmanschap. De band opereert al jaren op een stabiel, hoog niveau en het zou mooi zijn als de Italianen daar wat meer erkenning voor krijgen. Wie van eersteklas, progressieve power metal houdt, kan haast niet om Tragic Separation heen.
Tracklist:
1. Flesh And Blood
2. Surrender
3. Fate
4. Hope
5. Tragic Separation
6. Stranded
7. Land Of Sorrow
8. Silence
9. Turn Back Time
10. Curtain
