“While I can’t hold your hand son, I will have your back”. Het kon een slecht geschreven zin uit een clichématige avonturenfilm zijn, maar het betreft de aftrap van Father Shadow, het vijfde album van de Zweedse, moderne metalformatie The Unguided. De band is een project van de broers Richard en Roger Sjunnesson, die The Unguided in 2010 oprichtten samen met zanger Roland Johansson. Het drietal opereerde oorspronkelijk in Sonic Syndicate, maar toen die band te veel begon af te wijken van de sound van de eerste platen, bleek The Unguided een welkom alternatief. De combinatie van zeer moderne, melodieuze death metal, metalcore en groove metal werkt aanstekelijk.
Ondanks een paar fijne albums blijkt The Unguided niet altijd een hoogvlieger. De twee voorgangers – het in 2016 verschenen Lust & Loathing en het een jaar later uitgebrachte And The Battle Royale (met nieuwe zanger Jonathan Thorpenberg) – zijn maar een makke bedoening. De muziek is te clichématig en uitgekauwd om echt indruk te maken. Natuurlijk, in vergelijking met de gedrochten die Sonic Syndicate tegenwoordig durft uit te brengen, is de muziek van The Unguided een verademing, maar in een wereld waarin de In Flames en Amaranthe-klonen als paddenstoelen uit de grond schieten, bleken deze langspelers te onopvallend om veel potten te breken.
De verwachtingen zijn dus niet bijster hoog voor Father Shadow, maar de plaat blijkt – ondanks de afgrijselijke hoes - verrassend aimabel. De beste nummers laten een combinatie van stoere grooves en subtiele, goed gebrachte cleane refreinen horen, gebracht met een flitsende ondertoon van catchy keyboardpartijen. Goede voorbeelden zijn het met fraaie melodielijnen doorspekte Never Yield, het melodieuze, afwisselende War Of Oceans en het sprankelende Fate’s Hand. Vooral de eerste helft van de schijf staat vol met prima, goed in het gehoor liggende composities, waarin vooral de cleane zang van Jonathan Thorpenberg een positieve indruk achterlaat. Hij weet zelfs de toch licht potsierlijke semi-ballad Where Love Comes To Die naar een redelijk niveau te trekken.
Minpunten zijn er ook. Zo zijn de grunts van Richard Sjunnesson niet slecht, maar werkt zijn overdreven stoere articulatie af en toe een beetje op de zenuwen. Daarbij beroept de band zich iets te vaak op hetzelfde type groove en breakdown, wat ten koste gaat van de melodieuze leads. Toch is het eindoordeel meer dan positief. Father Shadow klinkt een stuk geïnspireerder dan zijn voorgangers. De plaat bevat eigenlijk nauwelijks zwakke tracks en er is hoorbaar geschaafd aan sterkere composities. Daardoor nodigt Father Shadow uit tot meerdere luisterbeurten. Het is veelzeggend dat de drie Sonic Syndicate-covers (alle drie afkomstig van de eerste platen, toen die band nog prima muziek maakte) naadloos aansluiten bij de rest van het materiaal. Een sterke, moderne metalschijf met een hoge herspeelwaarde. Welkom terug mannen!
Tracklist:
1. Childhood's End
2. Never Yield
3. War Of Oceans
4. Breach
5. Where Love Comes To Die
6. Crown Prince Syndrome
7. Fate's Hand
8. Stand Alone Complex
9. Lance Of Longinus
10. Seth
11. Gaia
12. Jailbreak (Sonic Syndicate-cover)
13. Denied (Sonic Syndicate-cover)
14. Jack Of Diamonds (Sonic Syndicate-cover)
