Met een bandnaam als Treurwilg zal het voor de meeste lezers niet moeilijk te raden zijn in welke muzikale vaarwateren deze Nederlandse groep zich begeeft. Kleine hint: het is geen frivole power metal wat hier de klok slaat! An End To Rumination is de tweede full-length van dit viertal uit Tilburg en bevat, zoals de naam van het gezelschap al doet vermoeden, vijf uitgesponnen tracks vol druilerige, melodieuze doom/death metal. Hoewel de langspeler in eigen beheer is uitgebracht, hebben we hier met een sterk staaltje vakmanschap te maken. Deze band pakt de zaken professioneel aan, blijkt wel uit de kunstige hoes en de uitstekende, transparante sound van het album.
De muzikale invloeden van Treurwilg lijken divers. De composities op An End To Rumination combineren het statige karakter van My Dying Bride en de melodieuze gitaarlijnen van Swallow The Sun, terwijl de peilloze, lonkende diepten die de bas- en drumritmes opwekken, refereren aan de verhalende funeral doom van Ahab. Het is donkere, stemmige muziek die het goed doet in de huidige modus van isolatie. De vijf composities lopen naadloos in elkaar over, wat de plechtige sfeer van het album verder versterkt. De tracks zijn grotendeels ingetogen, maar met een sporadische uitbarsting, waardoor de muziek aan urgentie wint. Het venijn van Treurwilg zit niet zozeer in instrumentaal geweld, maar in het rauwe stemgeluid van zanger/gitarist Rens van Herpt. Met zijn raspende screams en occasionele, diepe putgrunt levert hij een solide performance.
Ook in muzikaal opzicht zit An End To Rumination verdienstelijk in elkaar. De composities zijn overwegend lang, maar tevens functioneel qua lengte. Dat wil zeggen: ze ontaarden niet in eindeloze herhalingsoefeningen. Er is ook ruimte voor diversiteit. Zo begint In Ruin And Misery met minimalistisch, akoestisch getokkel dat aan Jesu en Isis doet denken, om vervolgens uit te bouwen naar melancholische death/doom met fraaie, uitgesponnen melodielijnen. Myosotis begint juist met sterke, melodieuze leads, om halverwege om te slaan richting loodzware funeral doom. Door de diversiteit in de composities doet de muziek van Treurwilg wel wat denken aan die van stadsgenoten Izah (wiens in 2015 verschenen, briljante Sistere schromelijk weinig aandacht heeft gekregen), maar dan wel iets minder spannend en dynamisch.
An End To Rumination mag dan niet het meest spectaculaire album in dit genre zijn, het is wel een album geworden waar deze Tilburgers trots op mogen zijn. De band verpakt zijn druilerige misère in beschaafde, uitgesponnen composities. En hoewel er hier en daar nog wel wat bijgeschaafd mag worden, herbergt het album voldoende professionaliteit om deze band ook internationaal op de kaart te zetten.
Tracklist:
1. Fragility Of Mankind
2. In Ruin And Misery
3. Myosotis
4. I
5. Shallow Pools Of Grief
