Het kan verkeren voor een jonge band. Het Canadese Blackguard brengt in 2009 zijn debuutalbum Profugus Mortis uit bij het vermaarde Nuclear Blast Records, klaar om de wereld te veroveren met zijn catchy mengelmoes van melodieuze death en folk metal. Ondanks het geweeklaag van oude zuurpruimen hebben fans van het eerste werk van Children Of Bodom en Kalmah, evenals liefhebbers van Turisas en Wintersun, er een favoriete nieuwkomer bij. Opvolger Firefight verschijnt drie jaar later via het kleinere Victory Records. Het laat een rijkere en meer orkestrale sound horen, met desondanks veel ruimte voor spetterend gitaarwerk.
De verplichtingen die komen met een labeldeal – met name het vele touren - lijken de band echter op te breken. Blackguard gaat in winterslaap en verbreekt de radiostilte pas na ruim zes jaar, als begin 2020 ineens het nieuwe album Storm verschijnt. Volgens de band is het een terugkeer naar de ‘roots’ van Blackguard en een album ‘gemaakt uit liefde’, dat geen rekenschap geeft van typische criteria van succes of mislukking. Uiteraard heeft de metalwereld niet stilgestaan. Hoe klinken de Canadezen anno 2020? En in hoeverre is de symfonische, melodieuze death metal van het gezelschap nog steeds relevant?
Om eerlijk te zijn, word ik wel blij van de optimistische en hyperactieve ‘vibe’ die de muziek van Blackguard uitstraalt. Storm staat vol met ouderwetse, melodieuze death metal die nog steeds vooral aan Children Of Bodom, Mors Principium Est en Kalmah doet denken, maar gooit daar een nadrukkelijk aanwezige, symfonische saus overheen. De band heeft werk gemaakt van dit in eigen beheer uitgebrachte album, onder andere door een imponerend rijtje gastmusici te strikken. Zo verzorgt niemand minder dan Jeff Loomis (ex-Nevermore, Arch Enemy) een gastbijdrage in Mourning Star en luistert Per Nilsson (Scar Symmetry, Nocturnal Rites, Kaipa) afsluiter ...Of Threads And Fate op met zijn gitaarwerk. Daarnaast horen we gastvocalen van Lindsay Schoolcraft (de ex-toetseniste van Cradle Of Filth).
De meest verrassende bijdrage is die van Morgan Lander (van de nu-metalformatie Kittie) in de openingstrack By My Hand. Het is echter niet het beste visitekaartje van de band, want haar screams werken vooral storend. Ondanks het lekkere, melodieuze gitaarwerk, zijn ook de prominent aanwezige, orkestrale elementen niet helemaal in balans. Dan bevallen frivole, catchy melodeath-tracks als To Ashes Return en The Hunted een stuk beter met hun stoere, melodieuze gitaarwerk en galoppeerritmes. Hier zijn de keyboards en andere symfonische tierelantijntjes ook wat beter geïntegreerd. Het zijn dit soort momenten waarop Blackguard het meest overtuigt. Tegelijkertijd valt vooral in de tweede helft van het album op dat de nummers wel wat op elkaar beginnen te lijken.
Blackguard moet het vooral van zijn enthousiasme en frisse composities hebben. Zo keldert de interesse bijvoorbeeld flink met het matige en logge A Dying Season. Gelukkig staan daar voldoende opzwepende tracks tegenover. Storm is druistig, ‘over the top’ en soms uit de bocht vliegend, maar vooral leuk en energiek. De plaat zal niet als meesterwerk de boeken ingaan, maar zal bij de mensen die zijn opgegroeid met bovengenoemde bands ongetwijfeld de juiste snaar weten te raken.
Tracklist:
1. By My Hand
2. To Ashes Return
3. Northern Storm
4. The Hunted
5. In Dreams
6. Mourning Star
7. Clouds
8. A Dying Season
9. Visions (Of Blood And Gold)
10. ...Of Threads And Fate
