De titel laat weinig aan de verbeelding over, maar dekt de lading perfect. Extreme Power Metal is immers de stijl waarmee de internationale formatie Dragonforce zich sinds jaar en dag profileert. Wat wordt daarmee bedoeld? Nou ja, klassieke power metal, maar dan hyperactief en op hoog tempo gespeeld. Vooral het gitaartandem Herman Li en Sam Totman is onnavolgbaar. Hun vingervlugge loopjes bezorgen de gemiddelde gitarist al na drie seconden kramp en de soleersessies tikken met gemak de drie minuten aan. Drummer Gee Anzalone legt met evenveel gemak blastbeats als druistige galoppeerritmes op de mat, terwijl ook bassist Frédéric Leclercq zich niet onbetuigd laat in vergelijking met de technische hoogstandjes van zijn collega’s. Met Marc Hudson beschikt Dragonforce bovendien over een geweldige zanger, die een uitstekend stemgeluid ook nog eens aanvult met moeiteloos geproduceerde, hoge uithalen.

Wie bekend is met het werk van Dragonforce zal opgemerkt hebben dat de groep steeds beter in staat is om zijn instrumentele vakmanschap te verpakken in goed in elkaar zittende composities. The Power Within (2012) bleek wat dat betreft voor veel mensen het omslagpunt, hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat ik net zo graag de ‘over-the-top’ instrumentmasturbatie van Sonic Firestorm en Inhuman Rampage opzet. Met Hudson als opvolger van de oorspronkelijke zanger ZP Theart heeft Dragonforce sinds dat omslagalbum een reeks sterke platen afgeleverd, hoewel ik moet toegeven dat bij het vorige album Reaching To Infinity voor het eerst een gevoel van Dragonforce-verzadiging begon op te treden.

Gelukkig is Extreme Power Metal ouderwets goed. Al vanaf de heerlijke opener Highway To Oblivion zit ik met een gelukzalige grijns te genieten van het jachtige tempo, het ongegeneerd catchy meezingrefrein, de hoge uithalen van Hudson en het frivole soleerwerk van beide gitaristen. Wie van dit soort typische Dragonforce-tracks op straaljagertempo houdt, zit goed met deze plaat. Met Trooper Of The Stars, Razorblade Meltdown (uitstekend refrein) en In A Skyforged Dream staat er namelijk nog een handvol van dit soort hogesnelheidsduivels op deze achtste full-length. Toch kiest Dragonforce ook regelmatig voor iets minder snelheid en wat meer ademruimte. Ook dat pakt goed uit. Zo is Heart Demolition minder extreem qua tempo, maar valt de track in positieve zin op door zijn fijne meezingrefrein en leuke samples van retro-games. Ook het richting pure heavy metal neigende Strangers valt in deze categorie.

Leuk detail voor de chauvinisten onder ons is dat Extreme Power Metal het eerste Dragonforce-album is met een Nederlandse ‘touch’. Na het vertrek van oudgediende Vadim Pruzhanov vroeg de band Coen Janssen (Epica) om als sessiemuzikant de keyboardpartijen te verzorgen. Janssen laat zich gelden met originele klanken in Cosmic Power Of The Infinite Shred Machine. Ook de folky invloeden in de epische meezinger The Last Dragonborn (een mid-tempo track die het live ongetwijfeld uitstekend gaat doen als rustmoment tussen al het instrumentale geweld) lijken van zijn hand.

Het laatste nummer op Extreme Power Metal is een cover, waarmee een leuke traditie in de maak lijkt: het ‘verdragonforcen’ van bekende popnummers. Eerder legde Dragonforce de lat hoog met een waanzinnige, op driedubbel tempo gespeelde Johnny Cash-cover (Ring Of Fire, je moet het maar aandurven). Ditmaal moet Céline Dion het ontgelden. Haar kweelnummer My Heart Will Go On wordt verbasterd - en verbeterd - tot een solide, zelfs frivole meezinger. Zo eindig ik het album met dezelfde glimlach als waarmee ik begon. Dat is een goed teken in het geval van Dragonforce. Extreme Power Metal is niet het allerbeste album van het gezelschap, maar biedt meer dan genoeg moois om de winter mee door te komen.

Tracklist:
1. Highway To Oblivion
2. Cosmic Power Of The Infinite Shred Machine
3. The Last Dragonborn
4. Heart Demolition
5. Troopers Of The Stars
6. Razorblade Meltdown
7. Strangers
8. In A Skyforged Dream
9. Remembrance Day
10. My Heart Will Go On (Céline Dion-cover)