Veel bands hebben het al geprobeerd: een ouderwets potje heavy metal spelen alsof het 1981 of 1982 is. Alles in de hoop om maar in de buurt te komen van die spannende en kwalitatief sterke metal-wijnjaren. Vaak vervallen de retroheavymetalacts in clichés en leidt het tot vrij gezichtsloze muziek. Ook het New Yorkse Sanhedrin heeft de blauwdrukken van de heavy metal stevig in handen, maar slaagt er met The Poisoner toch in om vanaf het begin tot het einde van de plaat te boeien.

Wat doet Sanhedrin dan anders of beter dan al die andere? Om te beginnen staart Sanhedrin zich niet blind op zijn muzikale idolen. Iron Maiden, Judas Priest en Queensrÿche komen vrij duidelijk naar voren komen bij het beluisteren van de songs, maar die invloeden weet de groep te voorzien van moderne elementen. Begrijp met niet verkeerd: de zangstijl van Erica Stolz doet sterk denken aan Bruce Dickinson en ze doet als bassiste regelmatig een "Steve Harris-je", oftewel een typisch Maiden-gallopje. Maar ondanks de flinke knipogen naar het verleden komt Sanhedrin soms frisser uit de hoek met modernere songstructuren.

Erica Stolz doet het erg goed op deze plaat. Ze heeft een krachtige en charismatische stem. Ze geeft de songs veel kleur, maar nog belangrijker; ze zingt niet over-the-top zoals sommige zangers van retrometalbands dat wel doen. Hetzelfde geldt voor Jeremy Sosville. Hij is een bekwame gitarist die enkele mooie gitaarsolo’s en -technieken laat horen. Maar hij vliegt qua virtuositeit nergens uit de bocht en voegt met zijn gitaarspel ook veel groove toe aan de nummers.

The Poisoner kent nauwelijks zwakke songs. Meditation (All My Gods Are Gone) en de titeltrack zijn de langste tracks en steken er kwalitatief iets bovenuit. Het is een plaat die je graag nog eens opzet. Een echte klassieker zal het niet worden, maar mocht je The Warning of The Number Of The Beast even zat zijn, dan is dit best een lekker alternatief.