De muziek op Doppelleben, het debuutalbum van THE MON, zal niet direct voor iedere liefhebber van zware metaalklanken geschikt zijn. Er valt namelijk geen metal te ontdekken op deze plaat. Desondanks zal Doppelleben op een bovengemiddelde belangstelling kunnen rekenen bij de liefhebbers van psychedelische rock en metal. THE MON is namelijk het soloproject van Urlo, één van de drijvende krachten (vocalen, keyboards en bas) achter de psychedelische stoner/sludgeband Ufomammut. Op het passend getitelde Doppelleben laat hij een heel andere kant van zichzelf horen. De benevelende keyboardklanken zijn gebleven, maar ontdaan van de zware gitaren en logge, stuwende drumritmes. Wat overblijft is een dark ambient-plaat die verrassend ritmisch is.

Het verrassende aan Doppelleben is dat alle nummers een eigen karakter hebben. Zo is de ijzersterke opener Hedy Lamarr de meest indringende track van het album. De pulserende frequenties gaan door merg en been en knagen zich bijna rechtstreeks de hersenen in. Het hierop volgende Salvator Mundi is juist primair rond een basgitaarpartij opgebouwd en wordt aangevuld met onheilspellend gefluister. De subtiele ambientfragmenten dienen hier vooral als muzikale omlijsting. Deze track herinnert aan het zachtere werk van Nadja, terwijl het simplistische keyboarddeuntje aan Lifelover doet denken. Hate One I Hate is met bijna acht minuten het langste nummer, maar tevens saai. Op de broeierige synthklanken na gebeurt er weinig. Dan is het triphop-achtige, met vette beats gelardeerde Blut een stuk gaver. Het nummer klinkt alsof Ulver en Carpenter Brut een gezamenlijke mixtape hebben uitgebracht.

De tweede helft van Doppelleben is bijna even divers. Zo heeft Relics een hoge dansbaarheidsfactor dankzij het Perturbator-achtige ritme in het begin. Uiteindelijk kan Urlo het toch niet laten om nog even wat diep brommende, luidruchtige riffs uit de hoge hoed te toveren, waardoor de track in een soort Dark Buddha Rising-meets-Ufomammut-vibe eindigt. Met Her en het afsluitende titelnummer laat THE MON een lichtere kant van zichzelf horen. Die lichtere kant ontdekken we ook in de Aidan Baker-achtige, zalvende cleane zang die sporadisch opduikt. Het grootste gedeelte van Doppelleben is echter instrumentaal.

Doppelleben is niet zonder zijn tekortkomingen. Zo is het niveau niet constant. Het zijn vooral de opener en de twee ritmische nummers (het eerder genoemde Blut en Relics) die erbovenuit springen. De overige tracks vallen wat minder op en kabbelen soms iets te veel voort. Door de diversiteit mist het album ook coherentie. Het voelt aan als een verzameling losse nummers die op verschillende momenten zijn opgenomen. Ondanks de soms wat fragmentarische aanpak pakt dit experiment op de meeste momenten aardig tot goed uit. Met een iets doordachtere aanpak zou dit album echter een voltreffer geweest zijn.

Tracklist:
1. Hedy Lamarr
2. Salvator Mundi
3. Hate One I Hate
4. Blut
5. Relics
6. Souloop
7. Her
8. Doppelleben