Sisters Of Suffocation krijgt de laatste tijd een hoop shit over zich heen. Met name na het uitbrengen van de lyric-video bij Little Shits, waarvan de wat kinderachtige teksten koren op de molen zijn van de haters. Geen handige marketing dus van de gezusters en drummende broer Kevin van den Heiligenberg. Ze doen zichzelf ermee tekort, want het kwintet heeft muzikaal beslist wat te bieden en de achterliggende gedachten van de maatschappijkritische teksten van het nieuwe album zijn positief: doe wat je leuk vindt, volg je dromen, durf jezelf te zijn, ongeacht wat anderen daarvan vinden, etcetera.
Zo eindigden we de review van het vorige album dan ook: “Sisters Of Suffocation levert met Anthology Of Curiosities (2017) een plaat af waarop je het plezier en de gedrevenheid van de dames goed verneemt.” Datzelfde geldt ook voor opvolger Humans Are Broken. Zo heb je direct zin om de pit in te duiken tijdens het punky en grindende titelnummer, dat bovendien veel afwisseling biedt (ook nog black, death en doom) en de technische progressie van de bandleden toont. Niet elke transitie pakt overigens even goed uit. Zo is de versnelling na het groovende begin van Wolves minder geslaagd. Het melodieuze deel erna past dan wel weer. De donkere keyboardklanken zorgen ondertussen voor een duistere sfeer en een episch karakter.
Deze tweede full-length biedt een ruim palet aan stijlen. Zo komt het begin van The Machine even in de buurt van Behemoth. Het is één van de hoogtepunten van deze release, War In My Head is opgedeeld in twee delen. Het eerste deel is blackthrash, het tweede atmosferisch met zowel extreme als cleane vocalen. Op What We Create kun je onmogelijk stil blijven zitten. Het is met zijn technische thrash een favoriet voor tijdens de shows. Datzelfde geldt voor Blood On Blood, dat lekker beukt en niet alleen een gave punk-achtige thrashriff bevat, maar ook post-black en Cannibal Corpse-grooves.
Sisters Of Suffocation maakt het de luisteraar niet makkelijk. De muziek vliegt alle kanten op en daardoor ontbreekt soms een rode draad. Zo is er halverwege het grimmige Liar opeens een sereen tokkelstukje met daarna Downfall Of Gaia-achtige blackgaze en melancholische, Opethiaanse leads. Het melancholische The Next Big Thing (denk aan Insomnium/Wolfheart) is juist een van de meest consistent geschreven nummers. Het gitaarwerk hierin is prachtig.
Over de hele lengte is de instrumentatie vooruitstrevender en gevarieerder (van Arch Enemy tot Opeth en Cattle Decapitation) dan op vorige releases, waarin vooral de vele fraaie en harmonieuze gitaarpartijen van Simone van Straten en Emmelie Herwegh voor een zeer aangename luisterervaring zorgen. Bassiste Puck Wildschut is niet zo nadrukkelijk aanwezig, maar speelt solide en de nieuwe drummer Kevin timmert het geheel vakkundig aan elkaar.
Al met al is Humans Are Broken een zeer diverse, bijna progressieve metalschijf die de technische en productionele (goed werk van Martin Furia) vooruitgang van Sisters Of Suffocation toont. De release is volwassener dan zijn voorganger en bevat heel veel goede en beklijvende gitaarpartijen. De extreme vocalen van Els Prins blijven indrukwekkend. Het is alleen jammer dat alle elementen niet altijd op een gestructureerde manier geïntegreerd zijn. Voor toekomstig materiaal ligt met name op dat vlak een uitdaging. En terugkomend op het begin van deze review: hoe begrijpelijk het ook is dat je gefrustreerd bent over sommige reacties op internet, verlaag je nou niet naar dat niveau. Jullie hebben zoveel meer te bieden dan die gasten!
Tracklist:
1. Humans Are Broken
2. Wolves
3. War In My Head
4. The Machine
5. What We Create
6. Liar
7. Little Shits
8. The Next Big Thing
9. Blood On Blood
10. The Objective
11. Burn
12. Every Little Fibre (bonustrack)
13. For I Have Sinned (bonustrack)
