Een nieuwe release van Windhand is voor doomliefhebbers inmiddels iets om naar uit te kijken. Het viertal heeft namelijk al een aantal prima albums uitgebracht. Eternal Return staat in het teken van continuïteit, maar ook van verandering. Evenals bij Grief’s Infernal Flower heeft Arik Roper voor prachtig artwork gezorgd. Daarnaast is producer Jack Endino weer van de partij. Er zijn ook nog dingen veranderd. Zo is tweede gitarist Asechiah Bogdan vertrokken.

Op muzikaal vlak is er in grote lijnen niet veel veranderd. De trage, ronkende doomriffs van Garrett Morris en de hypnotiserende zang van Dorthia Cottrell zijn nog steeds het meest kenmerkende in de sound van Windhand. Toch klinken de songs weer net iets anders. Ondanks dat doom het primaire ingrediënt blijft, zijn er enkele bijsmaken te ontdekken. Windhand klinkt bij vlagen veel ‘grungier’. Niet zo vreemd als je bedenkt dat Endino bekendstaat om zijn producties van diverse, befaamde grunge-albums. Je hoort het vooral in de zanglijnen van Cottrell in Halcyon, Grey Garden en Diablerie. Haar vocalen staan steviger in de mix dan voorheen en roepen associaties op met Nirvana en Alice In Chains.

Naast grunge sijpelen ook elementen van folk (Pilgrim’s Rest) en psychedelica (Feather) door in de tracks. Een geslaagde zet, want het geeft wat kleur aan de songs. Toch weet Windhand niet altijd te boeien. Morris blijft echter een gitarist die je graag hoort spelen. Zijn dreunende riffs en gitaarsolo’s (veelal voorzien van wah-wah- en reverb-effecten) klinken lekker, maar ook hij valt te vaak in herhaling. Daarnaast lijkt het alsof zijn solo’s erg willekeurig ingespeeld zijn.

Of de lichte koerswijziging geslaagd is, hangt van ieders voorkeur af. Ik heb het gevoel dat er meer in had gezeten. Windhand is echter een verraderlijke band. Songs die aanvankelijk weinig indruk maken, nestelen zich alsnog stevig in je hoofd. Vooralsnog lichtelijk teleurgesteld klamp ik me maar vast aan het idee dat ook Eternal Return een groeiplaat is.