Wrath? Wie? Ja, Wrath dus. Uit Chicago. Dat bandje van zanger Gary Golwitzer. Nog steeds geen idee? Geeft niet. Wrath mag je best een cultband noemen. De groep heeft beslist fans, maar is nooit een grote naam geweest. Overigens speelde het gezelschap enkele jaren geleden nog op die beruchte editie van Stonehenge in Steenwijk. Die editie waarop de organisatie de helft van het festival annuleerde door rampzalig slecht weer. Wrath mocht trouwens al voor dat fatale moment het podium op.

Persoonlijk kan ik wel wat met Wrath. Met name de eerste twee albums koester ik. Platen tjokvol melodieuze en doordachte speed metal, met heerlijke gitaarsolo's, sublieme riffs en tempowisselingen. Muzikaal deed de band niet onder voor vergelijkbare clubjes als Exodus en Metal Church. Niet iedereen was echter gecharmeerd van de genoemde Golwitzer. De Amerikaan zong namelijk hoog. Heliumhoog. Een beetje zoals Tim Baker van Cirith Ungol en Thorsten Bergmann van Living Death, maar dan nog hoger. Een schel stemgeluid dat je moet liggen, toegegeven. Ik houd er wel van. Het tweede album Nothing To Fear (1987) is mede door het opmerkelijke zangwerk een schijf met een eigen sound. Stukken beter dan de derde cd Insane Society uit 1990, waarop de band met een andere vocalist ineens als Testament-kloon uit de kast kwam.

Gary Golwitzer keerde enkele jaren geleden terug op een nest dat tot dan toe niet onverdienstelijk werd warm gehouden door Scott Thomas Matrise (Stark Raving Mad). De man met de vileine strot is uiteraard een dagje ouder. Zo hoog als toen zingt hij niet meer. Golwitzer klinkt tegenwoordig een stuk gangbaarder. Een beetje zoals op de cd Planetary Destruction van Stygian, een wapenfeit waar hij begin jaren negentig zijn stem voor leende. Op dit hagelnieuwe Rage komt de zanger behoorlijk krachtig uit de hoek. Variatie is helaas niet zijn sterkste punt, maar wie goed luistert, hoort hem vooral in de koortjes nog wel een paar octaven stijgen.

Rage heeft de energie van de zanger hard nodig, want de muzikanten klinken toch een beetje versleten. De briljante melodieuze stukken en originele riffs van de oude albums zoek je hier tevergeefs. Wrath komt deze dagen wat minder melodisch uit de hoek en dat is best jammer. Daarom blijven de liedjes niet direct hangen. Alles klinkt een beetje grauw. Grauw en droog. Niet geholpen door de productie, want die is tamelijk oppervlakkig. Solo's mogen er wat mij betreft best uitspringen, maar werkelijk elke noot lijkt op hetzelfde volume te zijn vastgelegd. Ik heb er zodoende wat moeite mee om tracks als My Rage en Mother's Hell uit elkaar te houden.

Lichtpuntjes doemen echter ook op. Opener Conflict blijkt een lekker effectieve powermetal-stamper en het vrij moderne Draw Blood hakt er stevig en thrashy in met een aardige gitaarsolo. Echt werelds knalt de muziek de speakers niet uit, maar Wrath blijkt het gelukkig niet verleerd om een degelijk nummer te schrijven. Om eerlijk te zijn, denk ik wel dat vrijwel alle nummers van deze schijf het in een live-situatie beter doen. De saaie productie werpt helaas te vaak een grauwsluier over het materiaal. Bovendien had er best wat meer vaart in de songs mogen zitten. Op spaarzame momenten klinken de muzikanten gewoon een beetje oud.

Officieel is Wrath nooit uit elkaar geweest, maar Rage mag je best beschouwen als een reünieplaat. Of de cd ook een comeback veroorzaakt, waag ik te betwijfelen. Daarvoor mis ik toch te veel de pakkende melodieën, bovenaardse riffs en de ouderwetse furie. Ik snap dat zoiets na dertig jaar moeilijk op te roepen is, maar bij Wrath had ik er wel vertrouwen in. Dat Rage dan wat tegenvalt, vind ik best jammer.

Tracklist:
1. Conflict
2. What You Crave
3. Draw Blood
4. Tension On High
5. My Rage
6. Feeding The Host
7. Clearing My Soul
8. Unholy Alliance
9. Mother's Hell
10. Ace Of Spades (Motörhead)