Het verhaal van Limp Bizkit begint in 1994 in Jacksonville, waar Fred (die destijds tatoeëerder, skater, marinier en dj is en gras maait voor de kost) Sam Rivers en John Otto ontmoet. Ze beginnen met jammen en de eerste demo met gitarist Rob Waters is al snel een feit. De tape maakt echter nog geen indruk, ondanks de inspanningen van Fred om deze bij iedereen aan te prijzen. Pas als Wes Borland erbij komt (en Rob vertrekt) en diens stage performances tijdens optredens in met name Milkbar in Jacksonville voor meer publiek zorgen, gaat het crescendo. Een tweede demo, met daarop Counterfeit, Stuck en Pollution, belandt tijdens een tour met Korn bij producer Ross Robinson en die ziet wel wat in de groep, die inmiddels DJ Lethal (ex-House Of Pain) heeft verwelkomd. Ook platenlabelbaas Jordan Schur is onder de indruk van de tweede tape en een contract met Flip Records is snel getekend.
De drie nummers van de tweede demo belanden in een heropgenomen versie op Three Dollar Bill, Y’All$, een titel die een combinatie is van “queer as a three dollar bill” en de term “y’all”. Dat laatste begrip is toegevoegd om er een Floridia-tintje aan te geven. De mannen schrijven negen songs in vier dagen en experimenteren erop los in de studio, zoals goed te horen is in bijvoorbeeld in het zestien minuten durende Everything, dat meer op een jamsessie lijkt. De nummers, die raakvlakken hebben met Deftones (Stink Finger, Stuck), Korn (Stalemate) en zelfs Tool (Nobody Loves Me), zijn wild en ongenuanceerd. Recht voor je raap. Fred schreeuwt er vaak op los, laat zijn frustraties de vrije loop en tussendoor rapt hij (met onder meer Cypress Hill, Beastie Boys en Method Man als invloeden). De combinatie van stijlen is destijds vernieuwend.
Het levert een energieke, spontane, wilde en agressieve plaat op, die slechts af en toe wat rustigere songs als Sour (over de ex-vriendin van de frontman) bevat. Counterfeit (over bands uit Florida die de stijl van Limp Bizkit kopieerden) en Faith (waarvoor Durst zelf de video regisseerde) springen ver boven de rest uit. De rest van de songs maakt minder indruk, al komen er aardige ideeën aan bod, bijvoorbeeld in Sour en Stalemate, waarin de invloeden van Primus naar voren komen.
De plaat maakt in eerste instantie nog niet veel los, maar de tours ter promotie ervan (met onder andere een groot toilet op het podium) zijn succesvol. De populariteit stijgt (mede dankzij MTV) en explodeert in juni 1999 met de single Nookie van het uitgebalanceerde succesalbum Significant Other, dat in Verenigde Staten Millenium van Backstreet Boys van nummer 1 verdrijft en binnen een week een miljoen exemplaren verkoopt. Het succes waait over naar Europa, waar tijdens het optreden op het zuidpodium van Pinkpop in 2001 iedereen tot aan geluidstorenniveau staat te springen. Nostalgie voor de fans die erbij waren. Limp Bizkit is in die hoogtijdagen voor nu-metal de juiste band op het juiste moment.
Kritiek is er echter ook in die tijd, op zowel het gebrek aan muzikale inhoud (de riffs zijn simpel) als op de frontman, die niet echt bekend staat als een sympathieke kerel. Ook staat hij hoog in de lijst met meest gehate zangers. Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water (2000) is nog wel een commerciële hit, maar dat album krijgt nogal wat negatieve recensies en na het vertrek van Borland in 2001 daalt de populariteit snel. Limp Bizkit maakt daarna nog twee full-lengths (Results May Vary en Gold Cobra, maar deze doen de euforie van de eerste drie albums niet herleven. Het is de vraag of Stampede Of The Disco Elephants, het album in de maak, dat wel kan. Waarschijnlijk niet, en dat betekent dus dat ter voorbereiding op de optredens in Amsterdam en op Graspop veelal het onbeteugelde debuut met slechts enkele hoogtepunten erbij gepakt, al was het maar om de good old times te laten herleven.
Tracklist:
1. Intro
2. Pollution
3. Counterfeit
4. Stuck
5. Nobody Loves Me
6. Sour
7. Stalemate
8. Clunk
9. Faith
10. Stink Finger
11. Indigo Flow
12. Leech (Demo Version)
13. Everything
