“It doesn’t matter who we are, where we came from or what we look like. We just want the music to speak for itself.” De muzikanten van Uada (dat staat voor "rondspoken" in het Latijn) zijn op het podium dan ook onherkenbaar, al is wel bekend wie er achter de kappen schuilgaan. Dat zijn gitarist James Sloan (Infernus), gitarist/vocalist Jake Superchi (Serpent Lord, The Dead, Thy Emptiness, MotörThrone), bassist Edward Halpin en drummer Josiah Babcock. De ritmesectie was nog niet actief ten tijde van de albumopnamen en daarom horen we bassist Robb Bockman en drummer Brent Boutte.

Bij de formatie uit Portland, Oregon draait het om de muziek (melodieuze black metal) en de spirituele connectie. In het geval van Cult Of A Dying Sun, dat deel uitmaakt van een trilogie, draait het heel specifiek om reflectie. Het debuut uit 2016 heeft transitie als thema en de opvolger, die al in de maak is, zal het laatste deel van het drieluik zijn. Over transitie gesproken: waar het debuut Devoid Of Light vooral intens, fel en direct is, leunt de opvolger meer op melodie en afwisseling in tempo. Het is een wat minder recht voor zijn raap geproduceerd (drumsound had wat levendiger gemogen), gelaagder en diverser album met lange tracks, waarvan bepaalde riffs en leads al snel blijven hangen.

Juist die lengte van de tracks haalt de kracht er wat uit omdat er weinig opzienbarends gebeurt. Openingstrack The Purging Fire duurt een kleine zes minuten. Dat is een prima lengte, maar het erop volgende Snakes And Vultures duurt bijna tien minuten en dat is te lang. Ook de lengte van het album werkt tegen zich. De voorganger duurt 33 minuten en de nieuweling maar liefst 55. Vroeg of laat verslapt de aandacht. Het sfeervolle intermezzo The Wanderer (met percussie en akoestische gitaarpartijen) is dan ook zeer welkom.

Ondanks dat het tempo in de nummers varieert, grijpen de Amerikanen vaak terug op dezelfde basistempo’s, zoals blasts. Ook de tremoloriffs zijn niet vernieuwend (denk aan Dissection, Wolves In The Throne Room, Naglfar en Mgła), maar ze zijn wel van een behoorlijk niveau en in elke track komen fraaie ideeën langs, vooral als de twee gitaarleads harmonieus samenkomen. Vocaal is er wel de nodige afwisseling (denk aan Mayhem), zoals blijkt uit het titelnummer. Bovendien is de extreme zang ten opzichte van een paar jaar geleden verbeterd.

Uada brengt niet veel nieuws onder de zon, maar Cult Of A Dying Sun is toch een aangenaam en bij vlagen zelfs catchy album geworden. The Purging Fire, het intense titelnummer, Blood Sand Ash (geslaagde transitie halverwege) en Sphere (Imprisonment) maken de beste indruk. De verschillende metal- en rockinvloeden (Judas Priest) die in de songs zijn verwerkt, zijn een verrijking, maar tegelijkertijd is de conclusie dat er nog wel werk is op het gebied van songwriting. Maak de nummers korter en krachtiger, herhaal niet te vaak hetzelfde trucje en laat de ritmesectie dynamischer opereren. Ondanks de kritiek is Cult Of A Dying Sun zeker geen slecht album. Het is geen gedroomde opvolger van het debuut, maar fans van melodieuze black geven Uada beslist een kans.

Tracklist:
1. The Purging Fire
2. Snakes And Vultures
3. Cult Of A Dying Sun
4. The Wanderer
5. Blood Sand Ash
6. Sphere (Imprisonment)
7. Mirrors