Vind je dat death metal verworden is tot een wedstrijd met als inzet wie het bruutst is of het snelst spelen kan, waardoor nieuwerwetse bands het schrijven van vette riffs of liedjes met kop en staart wel eens vergeten? Denk je met weemoed terug aan de tijd waarin het aantreffen van het welbekende Roadrunner-logo op een cd-rug betekende dat je een enerverend deathmetalalbum voorgeschoteld ging krijgen?

In beide gevallen is Skeletal Remains zeker een band om een kans te geven. Op Beyond The Flesh (2012) en Condemned To Misery (2015) lieten de vier jonge gasten uit Californië al horen een grote voorliefde te hebben voor de klassieke deathmetalbands die rond de geboortejaren van de bandleden hun creatieve hoogtijdagen beleefden. Op het derde album Devouring Mortality liggen de invloeden van Death, Pestilence ten tijde van Consuming Impulse (1989), de eerste twee albums van Gorguts en Morbid Angel er nog steeds dik bovenop.

De riffs en solo’s van Adrian Obregon en Chris Monroy zijn op klassieke leest geschoeid en verwijzen geregeld zelfs zeer letterlijk naar klassiekers. De titeltrack lijkt vanaf de tweede minuut bijvoorbeeld wel erg veel op Morbid Angels Rapture. Parasitic Horrors doet vanwege de lompe breaks denken aan het oude Suffocation. De vocalen van Chris Monroy zijn vrijwel identiek aan die van Martin van Drunen, wat de verwijzing naar Pestilence nog meer versterkt. Het artwork van Dan Seagrave, die eerder menig klassieker van een hoes in zijn kenmerkende stijl voorzag, maakt het old school-plaatje compleet.

Toch is Skeletal Remains geen band die het enkel om het opwekken van een nostalgisch gevoel te doen is, zoals bij bijvoorbeeld Gruesome wel het geval is. Devouring Mortality klinkt namelijk geen enkel moment gedateerd. Dat is niet alleen te danken aan de vette, heel fris klinkende mix van Dan Swäno, maar ook aan de composities. Ondanks dat er duidelijk lijnen te trekken zijn naar de inspiratiebronnen, heeft men wel degelijk een eigen geluid. Neem bijvoorbeeld Seismic Abyss. De riffs hadden ook op Deaths Leprosy (1988) kunnen staan, maar nieuwe drummer Johnny Valles voegt daar wel vette blastbeats aan toe. Men is ook zeker bedreven in de opbouw, waarbij de nummers behoorlijk gevarieerd zijn, maar elke overgang logisch aanvoelt. Catastrophic Retribution is hier een perfect voorbeeld van. Wat schakelt men soepel van een hakkende introriff naar de thrashende hoofdmoot, die wordt afgewisseld met blastbeats, breakdowns en geweldige solo’s.

Lichte kritiek is op zijn plaats omdat de band de kunst van het doseren misschien nog iets meer moet leren beheersen. Devouring Mortality duurt drie kwartier en had twee nummers korter mogen zijn. Zo is opener Ripperology eigenlijk het zwakste nummer van het album, leunend op een wat eentonige, groovende riff. Het zet niet de juiste toon voor al het genietbaars dat volgt. Het doet echter niet al te veel afbreuk aan de slagkracht die Skeletal Remains etaleert. Devouring Mortality is waarschijnlijk een van de beste albums die het deathmetalgenre dit jaar verrijken zal.