“As the old members had left the band I tried all the weird ideas I had in my mind that the earlier members never would have accepted”, aldus mastermind Christofer Johnsson van Therion over Symphony Masses: Ho Drakon Ho Megas. De titel is Oud-Grieks voor het grote beest. Het uitdrijven daarvan wordt gebruikt aan het einde van ceremonieën en rituelen van de magische orde Dragon Rouge, waarvan Johnsson lid is. Leider van die orde is Thomas Karlsson. Hij schrijft teksten voor bandleider Johnsson. Dat doet hij officieel vanaf 1996, maar hij heeft ook de teksten voor Dark Princess Naamah en Ho Drakon Ho Megas geschreven.

Maar eerst terug naar de wisselingen. Drummer Oscar Forss en gitarist Peter Hansson verlieten de band na de voorgaande deathmetalplaat Beyond Sanctorum (1992). Nieuwkomers zijn drummer Piotr Wawrzeniuk (destijds tevens in Carbonized) en bassist Andreas Wallan Wahl, een oude vriend van Johnsson. De line-up is compleet met gitarist Magnus Barthelsson, die net als Wahl een jaar later de band al weer zou verlaten omdat de tour nauwelijks geld opleverde. Wawrzeniuk stopt in 1996 vanwege zijn studie, maar is na die tijd op verschillende Therion-releases te horen als gastartiest, voornamelijk als zanger.

De wisselingen in de samenstelling leveren een avontuurlijke sound op. Symphony Masses: Ho Drakon Ho Megas is zelfs het meest experimentele album van de Zweedse formatie. De muziek vliegt alle kanten op en bevat veel tempowisselingen. Neem het technische aspect van Death, de doom/death van Autopsy en My Dying Bride, de thrash van Kreator en de leads van Slayer en Iron Maiden en je hebt een beeld. Het kwartet combineert deze aspecten met een duister sfeertje (keyboards, koren), dat soms doet denken aan My Dying Bride, maar een volgend moment het eigen karakter van deze plaat toont.

Het levert een bijzonder luisterspel op. Luister maar eens naar het dansritme en de oosterse melodieën van het eigenzinnige The Ritual Dance Of The Yezidis. Het duurt een aantal luisterbeurten voordat alles op zijn plaats valt. Het geheel mist richting, maar blijft interessant doordat er zo veel onverwachte wendingen zijn. Zo zijn er Perzische toonladders en schakelen de vier muzikanten moeiteloos van industrial groove metal in A Black Rose (Covered With Tears, Blood And Ice) naar symfonische doom in Synmphoni Drakonis Inferni met mysterieuze cleane vocalen. Daarop volgt het relatief toegankelijke Dawn Of Perishness, dat goed blijft hangen en net als Powerdance Amon Amarth heeft geïnspireerd.

Deze derde full-length is vooral ongrijpbaar, zelfs ruim 25 jaar na de releasedatum. Johnsson gaat geen enkel experiment uit de weg op de plaat die beter verkocht dan zijn voorgangers. Soms doet de muziek denken aan My Dying Bride, dan weer aan The Gathering, maar net als je er lekker in zit, schakelt men weer naar iets compleet anders. Net als je denkt dat Procreation Of Eternity gewoontjes klinkt, volgt er een uitstapje. Enerzijds zijn de doom/death en de grunts van de voorgaande platen nog aanwezig, anderzijds hoor je elementen die op de latere platen terugkomen (Ho Drakon Ho Megas (Act 2: Fire And Ecstasy)). Het is dan ook begrijpelijk dat de meningen over dit album sterk uiteenlopen. Therion zou op zijn volgende albums veel duidelijker een richting kiezen en uiteindelijk met Theli (1996) zijn kenmerkende sound vinden en deze tot in perfectie uitwerken met Vovin (1997).

Tracklist:
1. Baal Reginon
2. Dark Princess Naamah
3. A Black Rose (Covered With Tears, Blood And Ice)
4. Synmphoni Drakonis Inferni
5. Dawn Of Perishness
6. The Eye Of Eclipse
7. The Ritualdance Of The Yezidis
8. Powerdance
9. Procreation Of Eternity
10. Ho Drakon Ho Megas
Act 1: The Dragon Throne
Act 2: Fire And Ecstasy