Het Amerikaanse Warrior Soul is weer zo’n band in de categorie “Wie kent ze nog?" In het begin van de jaren negentig is deze band een positieve aanwezigheid tussen de vele hairmetalgroepen enerzijds en de extremere metalbands anderzijds. Op albums als Last Decade Dead Century (1990), Drugs, God & The New Republic (1991) en Salutations From The Ghetto Nation (1992) laten bandleider Kory Clarke & Co. aanstekelijke in your face-hardrock horen met een punkrandje. Ook na de grunge-invasie van 1992 blijft de groep degelijke albums maken en is Metallica’s Lars Ullrich een van de bekendste fans.

In vergelijking met de sterke platen uit de nineties is studioalbum nummer acht Back On The Lash flink schrikken. Kory Clarke is als enige bandlid nog over van de gouden jaren en de slijtage op zijn stem is niet miniem. Clarke’s stem staat opvallend vooraan in de mix en klinkt hees en schor. Na een aantal luisterbeurten blijkt dat de songteksten voornamelijk gaan over de holy trinity van de hair metal; zuipen, feesten en strippers. Ook al storen de simplistische teksten je niet en vind je de muziek zelf belangrijker, dan komt deze plaat nog tekort. De liedjes zijn namelijk erg voorspelbaar. De riffs en gitaarloopjes klinken ongeïnspireerd. De gemiddelde hardrockfan heeft ze al veel vaker gehoord.

I Get Fucked Up, Going Broke en de titeltrack maken dit album nog dragelijk, maar daar staan een hoop matige en ronduit slechte tracks tegenover. Back On The Lash is een schril contrast ten opzichte van de eerste drie releases. Zet één van die oude platen maar op en je hoort dat Clarke het echt wel kan. Dit laatste album is alleen interessant voor de Warrior Soul-fans en completisten.