De reünie van de band Lååz Rockit kwam enkele jaren geleden volledig uit het niets. Wat was het idee achter de reünie en hoe is deze tot stand gekomen?

Het idee achter de reünie was simpel; we kregen de mogelijkheid om op Dynamo Open Air 2005 te spelen, wat we oorspronkelijk als een definitief vaarwel beschouwden. Een bedankje aan de fans aan wie we nooit een echt vaarwel hebben kunnen zeggen. Dat was de enige echte, maar ook oprechte motivatie. Onze vrienden van de promotie wilden dit echt voor ons gedaan krijgen, en hebben er alles aan gedaan om dit mogelijk te maken. Het was een ongelooflijk geschenk.

Jullie deden wat shows in Nederland, Japan en de Verenigde Staten. Waarom deze drie landen?

Na de show in Nederland kregen we aanbiedingen om hetzelfde te doen voor fans in andere landen. Plotseling waren we weer op tour! We dachten er op dat moment niet over na om door te gaan, maar het voelde allemaal heel natuurlijk. De plaatsen waar we speelden hebben ons min of meer gekozen, en wij hebben toegezegd die shows te doen.

Kort na die shows volgde de statement dat jullie nooit meer een nieuwe plaat op zouden nemen. Nu, drie jaar later, is er toch een nieuw album met de titel Left for Dead. Wat is er in de tussentijd veranderd?

De reacties en ontvangst van mensen die we kregen toen we weer bij elkaar kwamen, hebben onze gedachten doen veranderen. We hadden altijd het idee muzikaal gezien niet klaar te zijn, en als we door zouden gaan met het spelen van shows zouden we wat nieuwe muziek willen introduceren om wat we in onze hoogtijdagen deden aan te vullen. We vinden het in ieder geval erg spannend om zowel nieuw als oud materiaal in onze optredens te hebben.

De nieuwe plaat klinkt modern, maar heeft nog altijd die typische jaren tachtig wortels. Hoe moeilijk is het om na zoveel jaar een album te maken dat zowel oude als nieuwe fans aan zal spreken?

Het was eigenlijk niet zo moeilijk als dat ik eerst dacht. We hebben de kans gekregen om ons eigen schema te maken, zodat het niet tussen de bandleden en hun families kwam te zitten. Gelukkig maar! We kregen zogezegd geen datum opgelegd wanneer we klaar zouden moeten zijn met het album. Het moeilijkste was voor mij om heen en weer te reizen tussen Los Angeles en de Bay Area om het album op te nemen. Het opnemen zelf was geweldig... ik ben nooit een groot fan geweest van het opnameproces (ik ben net zoals Willy (Lange), leven voor de optredens!), maar ik vond het echt geweldig dat we konden werken aan materiaal terwijl we het opnamen. Iets wat we nooit eerder hebben kunnen doen. Ik heb veel teksten in de studio geschreven, terwijl we ze direct nodig hadden of na de opnamesessies. Er zit dus een spontaan randje aan wat het een geweldig muzikaal gevoel geeft. Ik denk dat het scheelt dat ik de afgelopen vijftien jaar veel heb meegemaakt en dus veel heb om over te schrijven. Het is een heel persoonlijk album in dat opzicht wat het naar ik hoop interessant maakt voor iedereen.

Wat was dan het moeilijkste aan het maken van dit nieuwe album?

Omgaan met de hufterige, slavendrijvende producenten Juan Urteaga en Scott Sargeant... Nee, toch niet, die kerels waren niet alleen enorm goede vrienden, maar weten ook het beste geluid uit je te halen. Ik denk dat het moeilijkste de opmerkingen als 'Lååz Rockit maakt een nieuw album, waarom?! Niemand interesseert zich daar nog voor...' waren. Daar werd ik behoorlijk pissig over, maar het was tegelijkertijd een geweldige motivatie. Het moeilijkste was daarnaast zorgen dat niemand behalve wij iets van het materiaal te horen kregen voordat het echt af was!

Heb je spijt van de split na zoveel jaren?

Nee, helemaal niet. Zo is het leven, en verandering hoort daar bij. We wilden allemaal andere dingen doen in ons leven ten tijde van de split. We zijn altijd goede vrienden gebleven ook zonder de muziek dus we hebben nergens spijt van.

Als er al een verschil is, wat is dan het verschil tussen Lååz Rockit nu en toen?

Het grootste verschil is dat we ons geen zorgen meer maken over dingen waar we toch geen controle over hebben. We zijn blij met elke kans die we krijgen, hoe klein die ook is, en we beseffen ons dat we ons gelukkig moeten prijzen met de mensen die nog steeds om ons geven.

Is er een verschil in de (thrash)metal-scene van toen en nu?

Er zal vast en zeker wel een verschil zijn, maar ik heb nog niet genoeg shows gedaan om iets aan te kunnen wijzen. Ik hoop dat er nog een (te) gekke sfeer (seks, feestjes, energie, lachen, etc...) op ons wacht – ik hou nog altijd erg van de chaos in de metal scene.

Hoe passen jullie herboren carrières als muzikanten in de levens die jullie de afgelopen vijftien jaar hebben opgebouwd?

We hebben veel geluk gehad. Tot nu toe heeft dit alleen maar positiefs gebracht voor onze levens buiten de band. Ik zit nog altijd in de entertainment business, ik ben echt een junk wanneer het daarop aan komt. Al mijn film en televisie vrienden zijn nu jaloers op me...

Terug naar de nieuwe plaat, zoals gezegd klinkt deze lekker ouderwets, maar heeft het ook dat harde moderne geluid. Hoe zou je het album omschrijven aan een tiener die nog nooit van jullie gehoord heeft en voor wie Left for Dead de eerste kennismaking met Lååz Rockit is?

Ik zou het omschrijven als het beste werk tot nu toe van een band die de ballen had om er vijftien jaar tussenuit te gaan. Als je van thrash metal houdt, bewijst het dat zelfs wat...oudere mannen weten hoe ze het voor elkaar moeten spelen. Het is een geweldig album van begin tot eind, maar onthoud dat we live zelfs beter zijn...

Wanneer is het nieuwe materiaal geschreven? Na de reünie of had je in de tussentijd al dingen op papier gezet?

Al het materiaal is nieuw. Aaron (Jellum) en ik zijn in september 2007 gestart met het bij elkaar brengen van ideeën en dat ging vrij vlot allemaal. We waren allebei al een tijdje los van elkaar bezig met het uitwerken van ideeën en in september hebben we eindelijk besloten wat te doen.

Mijn favoriete nummer is My Euphoria. Wat kun je over die song vertellen?

My Euphoria is ook een van mijn favorieten. Het is het nummer van het album wat Scott Sargeant en ik samen hebben geschreven, en toen kwam Aaron (Jellum) met nog een extra deel. Muzikaal gezien is het een vrachttrein, het dendert maar door. Tekstueel komt het vanuit mijn ervaringen uit het verleden, leven voor al die destructieve shit waar mijn hele bestaan toen om leek te draaien. Dingen doen waarvan ik wist dat het verkeerd was, maar ik kon mezelf er niet van weerhouden dat te doen. Het is eigenlijk heel bevrijdend om zo ontzettend open te zijn als schrijver.

De 29ste en 30ste augustus zijn jullie in Nederland voor wat shows, ondermeer op het Loud From The South festival. Wat kunnen we van jullie verwachten?

Van mij verwachten? Gewoon zo goed als ik kan mijn ding doen en proberen de perfecte chaos te maken waar ik zo graag een deel van ben...

Nog wat laatste woorden voor de Nederlandse fans?

Bedankt voor de aanhoudende steun, het voelt goed om weer terug te zijn!