Hoe gaat het daar?

Hier gaat alles goed met mij en mijn familie. De tour is helaas uitgesteld, dus dat is een wat onverwachte verandering. Iedereen stond op het punt om te vertrekken en ik had er zin in, maar John Petrucci en ik konden helaas de anderen niet overtuigen dat het veilig was om te gaan touren. Er is helaas niets aan te doen.

Betekent het ook dat de Europese tour, die op 20 april start, verschoven wordt?

Dat denk ik niet. De Amerikaanse tour start nu begin februari, dus de rest van het schema blijft intact. De NAMM-show is verplaatst van januari naar juni, dus het ziet ernaar uit dat volgend jaar alles weer dichter bij normaal komt dan nu het geval is. Het voelt nu trouwens al relatief normaal en dat terwijl het nieuws anders doet geloven. Scholen zijn weer open, mensen gaan weer naar hun werk, dus het ziet ernaar uit dat verdere versoepelingen niet lang op zich laten wachten.

Op 23 februari vorig jaar speelden jullie het laatste optreden van de tour, voordat deze gecanceld werd. Vervolgens hebben jullie besloten om een album op te nemen. In de tussentijd was het Dream Theater-hoofdkwartier gereed en hebben jullie daar aan het album gewerkt. In welke opzichten verschilde het verblijf daar met die van schuur van Distance Over Time?

De setting van de schuur was prachtig. De ruimte was bedoeld als oefenlocatie voor een pianist. Ons hoofdkwartier is moderner. Beide zijn prima locaties, maar als ik een studio zou bouwen, zou dat in een schuur zijn zoals die we tijdens het maken van Distance Over Time hebben gebruikt. Het hout, de ziel, prachtig. Het was uitermate geschikt voor een hele band, want de ruimte was heel groot. De energie verschilde van die tijdens het spelen in de nieuwe, coole ruimte die we nu tot onze beschikking hebben. Je kunt er binnenkomen wanneer je wilt. Er is geen tijdsdruk. Je hoeft je geen zorgen te maken om je uitrusting die daar is. We hebben Distance Over Time in de lente geschreven en A View From The Top Of The World in de herfst, dus ook dat was een verschil.

Het vorige album Distance Over Time is in slechts achttien dagen geschreven. Jullie hebben nu meer tijd benut neem ik aan?

We begonnen met schrijven in oktober. Het eerste nummer waaraan we werkten, was The Alien, het tweede was Sleeping Giant. Op dat moment zaten we er al lekker in. Het langste hebben we aan de epic geschreven. In december was ongeveer alles wel geschreven. Toch kwamen we in januari nog een keer samen om een extra nummer op te nemen. Dat wilde John graag. Hij had net een achtsnarige Ernie Ball Musi Man gekocht en wilde die graag op het album laten horen.

In 2019 hebben jullie weleens jamsessies gedaan in de schuur. Dit keer hebben jullie vooral separaat gewerkt. Hoe verliep die andere benadering?

Er is steeds iemand anders die met een idee komt. Daar gaan we dan mee aan de slag. We ontwikkelen het idee totdat we tevreden zijn en als het na meerdere keren toch niet datgene wordt wat we hoopten, dan beginnen we met aan een ander idee te werken. Het is veelal experimenteren en trial and error. Inspiratie kan zowel uit teksten, uit dingen om je heen, dingen die je meemaakt of een melodie ontstaan. Daarna schrijft de muziek in feite zichzelf.

Wat is jouw inbreng met betrekking tot de songwriting? In welke tracks horen we jouw hersenspinselen?

Ieder van ons heeft momenten op het album waarin ideeën terugkomen die we graag wilden implementeren. Als er al iemand met een sterk idee komt, vindt het altijd zijn weg wel in een compositie. Het belangrijkste is echter dat we niet verder gaan werken aan een nummer voordat iedereen tevreden is. In die zin maakt het ook niet uit of je wel of niet met een idee komt. Het belangrijkste is dat je samen aan ideeën werkt. Ik zit veel liever samen met anderen te spelen dan dat iemand de kamer binnenkomt en zegt: “Dit is de demo” en vervolgens uitlegt hoe die gespeeld moet worden. We ontwikkelen songs als een band. Deze benadering duurt langer en heeft zijn ups en downs, maar als je de focus bewaart en blijft werken aan ideeën, komt er vanzelf iets goeds uit. Het eindresultaat is een collectieve ervaring en dat is wat ik erg prettig vind.

Waarom hebben jullie voor Andy Sneap gekozen voor de mix en mastering?

We wilden iets nieuws en geen herhaling. Het moet fris klinken. Elk album heeft een tijdstempel als het ware. Onze eerste albums zijn op tape opgenomen, later kwamen er andere technieken. We werken nu al een tijd lang digitaal en dat brengt een ander geluid met zich mee. Tegenwoordig kun je alle bijdragen veel beter van elkaar onderscheiden.

Zo was jouw basspel op Distance Over Time wat prominenter in de mix dan op de albums ervoor en op A View From The Top Of The World staan jouw bijdragen nog nadrukkelijker in de mix.

Dat was een bewuste beslissing. We zijn voor een ander geluid gegaan dan op Distance Over Time en hebben meer gebruik gemaakt van direct signals. Het waren drie verschillende line-level bastonen teruggebracht tot één.

Heb je met name de Bongo 6 gebruikt?

Het is het debuut van de Ernie Ball Music Man John Myung Signature Bongo, die vorig jaar op de markt kwam. De eerste was zwart, maar vanwege het eenjarig jubileum gaan we een andere kleur uitbrengen. Terugkomen op de opname-ervaringen en de sound heeft de Bongo 6 daarin zeker zijn bijdragen gehad. Hij is een stuk comfortabeler om op te spelen dan zijn voorgangers. Ik moest de vingers van de linkerhand nogal stretchen om goed te kunnen spelen. We hebben nu de nek wat aangepast en dat speelt een stuk comfortabeler. De hogere tonen klinken helderder door het esdoornhout. De lage tonen warm vanwege het rozenhout. De nek bevat dus twee soorten hout. Op het gebied van EQ is dit voor mij de meest ideale combinatie. Ik wil dat de lagere snaren wat ingetogener klinken en de hogere juist scherper zijn.

Naast bas speel je ook nog de stick, de cello en de contrabas. Op tien minuten in … horen we een cellopartij, maar dat zijn toch de bijdragen van Jordan Rudess op zijn keyboard?

Dat klopt. Het klinkt mooi en we hebben geen behoefte gehad om dat te veranderen.

Welke pedalen heb je dit keer gebruikt?

Ik gebruik vooral de Rupert Neve DI als een interface voor het album. Die gaat in de opname-aansluiting, ook wel Shelford channel genaamd. Daarnaast gebruik ik een Radio Amp Switcher om het directe line-level-signaal te krijgen. Voor het derde signaal heb ik een Suncoast EPI gebruikt, om precies te zijn de Suncoast B501 Bass Preamp, een replica van de originele BSP 1-serie, die voor een goed distortion-geluid zorgt. Dat zijn de drie klanken die ik heb gebruikt op dit album. Als je in je eentje in een oefenruimte speelt, kun je prima uit de voeten met eenvoudiger uitrusting. Maar als ik ga opnemen of ga touren, heb ik wel wat meer nodig. Dan kan ik niet volstaan met één type geluid. Je bent namelijk onderdeel van een groter geheel, en niet meer in je eentje bezig met spelen voor jezelf. Ik ben blij met de mix die ik nu heb.

Je geluid blijft zich altijd ontwikkelen, zowel in de studio als op het podium. Heb je, doordat je niet hebt kunnen touren, meer interesse gekregen in de technische aspecten van het geluid?

Zeker. Ik heb de afgelopen anderhalf jaar samengewerkt met Ashdown. Zodoende ben ik me meer gaan bezighouden met productontwikkeling. Ik heb altijd al iets met bascombo’s (pre-amp en speaker in 1) en het geluid van een 15” speaker gehad, dus het plan is om een 15” jam/bascombo te ontwikkelen (Ashdown bass amp). Daarnaast ben ik wat meer geïnteresseerd geraakt in pedalen en heb ik samen met Ashdown the Jam Double Drive ontwikkeld die uitermate geschikt is voor distortion. Het heeft twee unieke drive-instellingen. Ik had iets nodig dat me de juiste distortion-respons gaf en dit is het perfecte resultaat. Ik wilde iets dat me “in the zone” bracht van de baspartijen van de intro van As I Am, iets simpels. Het was erg lastig om daar een pedaal voor te vinden, maar deze komt met de drive-1-setting dicht in de buurt. De tweede setting geeft me net iets meer drive en aanwezigheid, waarvan ik het gevoel heb dat ik die nodig heb, met name live, om me meer verbonden te voelen met mijn instrument en om in de zone te komen. Live is het geheel toch wat meer in de overdrive, dus dan is het fijn dat je wat tastbaars hebt, een connectie met je instrument.