Om half twee mag Dead Giveaway het spits afbijten. De Nederlandse punkrockformatie maakt al vroeg een prima indruk met zowel oude als nieuwe tracks. Het ene nummer richt zich meer op melodie of rock, het andere op punk. Ook zit er hier en daar een grunge-element in de muziek. De tracks liggen lekker in het gehoor, mede dankzij de goede vocalen van zowel de frontman als de drummer. De vier mannen maken een ontspannen indruk en staan enthousiast te spelen. Dat enthousiasme slaat al snel over op het publiek. Ongeveer veertig tot vijftig bezoekers zijn getuige van een ideale festivalopener. (Jeffrey)

Op het andere podium is het hardcore-gezelschap Weathered aan het spelen. De Duitse formatie bestaat nog geen twee jaar, maar heeft in die tijd wel veel opgetreden. Die ervaring uit zich vandaag in een energieke performance. Met name de frontman is het middelpunt van de belangstelling. Hij loopt de hele gig op de dansvloer rond en spuwt zijn teksten zo hard dat hij er schor van raakt. De sludgy riffs zijn echter niet memorabel genoeg om het publiek heel enthousiast te krijgen. Weathered toont zich actief, maar mist wat pakkende ideeën in de songs om écht te overtuigen. (Jeffrey)

Het is al vroeg gezellig druk bij de Punkhol Stage, waar Troops Of Doom aan mag treden. Die drukte is wellicht mede te danken aan beide openingsacts die het advies hebben gegeven om vooral naar deze Twentse hardcoreformatie te gaan kijken. Het blijkt een prima advies, want de zware hardcore is lekker bruut. Bovendien zit er een interessant doom/death-element à la Obituary en Bolt Thrower in de metal. Ook het nieuwe nummer (Nummer 14), dat nog nooit live is gespeeld, blijkt een succes. Er is terecht veel bijval voor Troops Of Doom, ook van de moeder van de frontman. (Jeffrey)

De vreemde eend in de bijt van het festival is Wolftone. De formatie uit Klazienaveen speelt fuzzed-up garage die af en toe aan de psychedelische seventies doet denken. De muziek heeft een sterk karakter en er komen een aantal mooie tracks voorbij, maar Wolftone is vooral een gave band op de verkeerde plek. Er is dan ook weinig reactie vanuit de zaal. Het doet overigens niets af aan de prestaties van de Drenthenaren, die zich actief tonen. (Jeffrey)

Next up is Smash The Statues. Het tempo ligt doorgaans aardig hoog bij de punkgroep uit de Achterhoek. Het levert aardige (melodieuze) nummers op, maar er mist iets bijzonders. Bovendien is het vocaal niet altijd even sterk. De afwisseling c.q. samenkomst van punk- en hardcore-vocalen leidt eerder af, dan dat het wat toevoegt. Slecht is het niet, maar tegelijkertijd niet meer dan aardig. (Jeffrey)

Het duurt even voordat de technische problemen bij Bring On The Bloodshed tot het verleden behoren, maar daarna werkt de Noord-Hollandse formatie zich tot een vroeg hoogtepunt van PitFest 2016. De mix van deathcore en brute metal klinkt lekker vet, vocaal is het sterk, de breakdowns zetten aan tot de eerste minipit van de dag en de bandleden tonen naast veel inzet, vooral veel spelplezier. Een goed gevulde zaal reageert dan ook enthousiast op onder andere Into The Labyrinth, waarvan kort geleden een video is verschenen. (Jeffrey)

Het volgende hoogtepunt biedt zich daarna direct aan middels Accelerators. De Rotterdamse punkformatie heeft er heel veel zin in en creëert al snel een energieke en positieve vibe. De frontman blijkt een echte motivator en wint al snel de sympathie van de bezoekers. Muzikaal is het enerzijds eenvoudig, anderzijds zijn de nummers al snel mee te zingen en zitten er leuke ideeën bij. De kracht zit echter vooral in de enthousiaste performance. (Jeffrey)

Distillator schiet met scherp en meteen vanaf de eerste tonen is het raak. Thrash zoals thrash hoort te klinken. Het zet je meteen weer terug in de jaren tachtig. Messcherpe riffs vormen samen met de schelle kreten van zanger Laurens Hoekstra de hoofdingrediënten van Distillator, en daarbij mag het retestrakke drumwerk van Marco Prij niet vergeten worden. Veel werk wordt gespeeld van het debuutalbum Revolutionary Cells (2015), en de link die alles verbindt, is natuurlijk Slayer! Wanneer dan ook nog Black Magic van die band voorbijkomt, is het feest uiteraard compleet. Prima optreden! (Marcel)

Punkrockgroep The Real Danger uit Rotterdam is zeker niet de beste band van de dag, maar komt met een vermakelijk optreden. Het publiek bekijkt het allemaal rustig, maar komt langzaamaan steeds meer in beweging. Het zijn covers van The Ramones en Misfits die Erica nodig heeft om los te komen én om vocalist Michiel van het podium af te halen. Zonder pardon wordt hij opgetild en vanaf dan mag hij even vanuit de lucht zijn liedjes ten gehore brengen. Met No Way Out eindigt de formatie zijn set, maar ach, het had best nog even langer mogen duren. (Marcel)

Bodyfarm is wellicht één van de meest geanticipeerde acts van vandaag. Toch weet de Amersfoortse deathmetalformatie het vandaag niet helemaal waar te maken. Muzikaal is het dik in het orde en oudjes als Vortex Of Terror en Malevolence gaan prima samen met nieuwe tracks als The Dark Age en Death By Fire. Toch bekijkt het publiek het optreden liever rustig knikkend, dan dat het losgaat in een pit. Dit leidt tot ergernis bij zanger Thomas Wouters, die meermaals het publiek sommeert om te bewegen. "Het is toch PitFest?", vraagt hij zich af. Echter zijn de mannen zelf ook niet heel erg bewegelijk en er mist zodoende de uitstraling en overtuiging op het podium die Erica zou moeten motiveren om los te gaan. Muzikaal valt er echter weinig op te merken en de heren spelen een strakke set. (Marcel)

Entrapment is aan de late kant en mag direct na aankomst bij Café The Spot het podium op. Van stress is desondanks geen sprake bij de formatie, die officieel een eenmansproject is, maar live met een volledige line-up speelt. De old school death metal klinkt zoals deze moet klinken. Zwaar, log en bruut als in de oude tijden van Entombed, Paradise Lost, Autopsy, Dismember, My Dying Bride en Autopsy. Wel is het even wennen aan de vocalen die live meer richting thrash/hardcore gaan dan de deathmetalgrunts op het studiomateriaal. Wellicht een kwestie van smaak, maar ik hoor toch liever een diepe grunt bij dit soort metal. Het geluid staat vanwege de omstandigheden bij aanvang nog niet geweldig, maar trekt al snel bij. Vooral de trage passages bevatten memorabele ideeën. Er vormt zich een pit die ervoor zorgt dat de boxen en lichtinstallatie staan te wankelen. Entrapment trekt veel bezoekers, toont zich actief en kan op veel bijval rekenen. (Jeffrey)

Bij het hoofdpodium, de zogenaamde Toothbreaker Stage, lijkt het gek genoeg over het algemeen wat rustiger te zijn dan bij de Punkhol Stage. Zo is het bij Entrapment drukker dan bij Sinister. Bij laatstgenoemde kun je makkelijk doorlopen naar voren. Dat heeft enerzijds te maken met het feit dat het bij de Punkhol Stage wat smaller is, waardoor het er al snel drukker lijkt. Ook creëert de dansvloer een afstand tot het hoge hoofdpodium. De opstelling van de geluidstafel halverwege de zaal, nodigt samen met de bar achterin niet uit tot doorlopen naar voren. Bij beide podia valt op dat het geluid over het algemeen prima is. De bands spelen bovendien volgens schema en hebben er veel zin in. Wat wel jammer is, is dat het speelschema nergens in het zicht hangt.

In de PitFeast Hangout is het erg gezellig en daar draait DJ Michelangelo, een rasechte Ericaan, diverse plaatjes, waaronder veel klassiekers. Het randprogramma bestaat verder uit een merchmarkt, Nozem Barbers & Tattoo, een graffitti-artiest. Buiten is het aangenaam weer totdat de zon ondergaat. Het zonnetje schijnt en de sfeer is prima. De vrijwilligers zijn vriendelijk en werken hard om de kinderziektes op te lossen. De snackwagen maakt overuren. Het voedsel is er prima, alleen de oven heeft aardig wat tijd nodig om de patat op smaak te brengen. Voor een volgende editie is uitbreiding van het menu geen overbodige luxe. Enkele festivalgangers besluiten de middenstand in Erica te sponsoren door om de hoek bij de pizzeria of de Chinees te gaan eten.

De deathmetalband Sinister draait al zo lang mee, dat frontman Aad Kloosterwaard Epoch Of Denial aankondigt met: “Degene die over de vijftig is, moet deze kennen.” Het tekent tevens de ontspannen houding waarmee de westerlingen staan te spelen. Naast deze klassieker is er ruimte voor onder andere Transylvania (City Of The Damned) en The Carnage Ending. De brute metal weet opmerkelijk genoeg niet veel bezoekers te trekken, maar een selecte groep brengt veel waardering op voor het technisch goed verzorgde spel van de snarenplukkers, de grafgrunts van Aad en de verbeten drummende Toep Duin. (Jeffrey)

De meest intense band van de dag is Mörser. Er staan maar liefst vier ‘zangers’ op het podium die om het hardst schreeuwen. De eenheid ontbreekt daarbij volledig (thrash versus deathcore bijvoorbeeld), maar daar gaan het bij deze “pure fucked up war music” niet om. Het moet vooral extreem zijn en hard en dat is het. Niet voor iedereen bestemd, zeker niet als naast de vocalen vooral de drummer te horen is. De bassist en gitaristen moeten het jammer genoeg wat ontgelden in de geluidsmix. De nuance ontbreekt derhalve, maar Mörser is zonder enige twijfel intens. (Jeffrey)

Herder is harder! Is het inmiddels een afgezaagde kreet of waar? Laten we het maar houden op het laatste. Vernietigend en heersend staat het vijftal op de Toothbreaker Stage en geeft een geweldige show. Van begin tot eind weet vocalist Ché Snelting de zaal tot zich te wenden door actief rondlopen, fraaie danspasjes uit te voeren en vooral zijn strot grandioos open te zetten. Naast oud werk presenteert de band met All Is Lost een nieuwe song en laat weten dat de nieuwe plaat gereed is en niet lang meer op zich laat wachten. De sludge/hardcore van Herder imponeert en het optreden behoort tot het beste van de dag. Herder is zeker harder. (Marcel)

De Friese hardcore-formatie Cornered zal tevreden terugkijken op hun show in het punkhol. De energie in het zaaltje stijgt dusdanig en het podium waar ze op staan, wordt letterlijk bijna afgebroken. Door de vele rondvliegende pitgangers knallen versterkers bijna om en de statieven voor de verlichting ondergaan ongeveer hetzelfde lot. De band is op stoom en vocalist Niels loopt rond als een nietsontziende bulldozer die zijn teksten agressief op het publiek af spuwt. Technisch gezien valt er genoeg op aan te merken en muzikaal staat het niet als een huis, maar dat mag de pret niet drukken. Het knalt namelijk! Hardcore als deze hoeft niet perfect te zijn, het moet aankomen en dat doet het vandaag zeker. Of het nu het 'nazi punks fuck off'-achtige statement tussendoor is of de zware groove die de groep tentoonspreidt, het gaat er vanavond prima in. (Marcel)

Na de show van Cornered lijkt het publiek aardig opgewarmd te zijn voor de koning van de Nederlandse hardcore-scene: het Limburgse Born From Pain. Niets blijkt echter minder waar. Op het moment dat de groep begint, is de zaal nog niet eens halfvol en is het vooraan op een enkeling na leeg. Frontman Rob Franssen probeert mensen naar voren te krijgen, maar heeft daar een aardige kluif aan. Als vervolgens de zaal vol begint te lopen, barst de energie ook voorin los. Non-stop wordt er gesprongen en gebeukt op de spekgladde vloer en regelmatig ligt er daardoor iemand op de grond. Born From Pain speelt de show als een goed geoliede machine en maakt een ferme indruk. Veel tracks komen voorbij van het album Dance With The Devil (2014), maar ook genoeg oude klassiekers komen langs. De kracht van de formatie zit in de intensiteit waarmee de nummers worden gebracht. De superstrakke riffs, het beukende drumwerk, de zware bas en de opgefokte zang van Franssen die het afmaakt. Met Stop At Nothing wordt er afgesloten en al leek het in begin misschien even niet zo, Born From Pain was zeker het hoogtepunt van de dag. (Marcel)

De thrash/crossover-band Insanity Alert staat als laatste geprogrammeerd, maar slaat aanvankelijk de plank een beetje mis. Misschien komt het door de twee intense shows vooraf, misschien komt het doordat het al laat wordt, maar in het volle punkhol wordt de band vrij mager ontvangen en lijkt niemand echt heel geïnteresseerd in de formatie. Met Glorious Thrash en Twist-Off Betrayal wordt er afgetrapt en de bandleden doen hun best om de zaal los te krijgen en is het vooral de frontman die met zijn clowneske gedragingen als blikvanger geldt. Het ragt, het spuwt en het klinkt vuil, maar echt mooi is het niet. Dat is jammer, want op cd klinkt het allemaal alleraardigst. Gaandeweg uiten meer mensen hun waardering voor Insanity Alert en loopt het uiteindelijk vanzelf los. Op het einde heeft de groep goud in handen met de verbastering van de Iron Maiden-klassieker Run To The Hills, want met Run To The Pit gaat het dak eraf. (Marcel)

Het is jammer dat na een geslaagde festivaldag de afterparty niet het niveau heeft van de rest van het programma. Er is niet veel mis met de plaatjes die tijdens de De Rooie Jager Roodshow gedraaid worden en er zijn leuke achtergrondbeelden op een scherm, maar de overgang van het ene naar het andere nummer verloopt allerminst soepel. Bovendien zijn er problemen met het geluid. De DJ lijkt zich echter niets aan te trekken van de verzoeken van de geluidstechnicus en derhalve blijven de problemen zich voordoen. Erg jammer, want zoals reeds vermeld, is met de plaatjes zelf niets mis. De dansvloer vult zich dan ook al snel met beschonken festivalgangers die meezingen met happy hardcore-, grunge- en popklassiekers. Sommigen wagen een dansje met een opblaaspalmboom, hetgeen tot hilarische taferelen leidt. Anderen blijven liever toekijken totdat Peter Pan Speedrock komt spelen. De meeste bezoekers zijn dan al onderweg naar huis en genieten na van een geslaagde eerste editie van PitFest. Volgend jaar krijgt het festival dan ook een vervolg. Wij zijn er dan graag weer bij.

Met dank aan Marielle Hensums en Tessa Gorissen voor de foto's.

Wolftone

Smash The Statues