Het Brabantse Veil Of Delusions schijnt al sinds 2010 aan de weg te timmeren. Daar had ik tot vandaag nog niets van meegekregen. Als ik af moet gaan op het optreden van vandaag, begrijp ik dat ook. Een te lang intro wordt door de band fout overgenomen waardoor alles stilvalt en men een beetje lacherig opnieuw moet aftikken. Als dan zangeres Zoë Tilly de zangstaaf ter hand neemt, wordt de toch al niet rijkelijk gevulde kleine zaal van de Melkweg er niet drukker op. Haar grunts zijn niet erg sterk, maar haar cleane zang laat het vandaag ook afweten. De generieke melodische metal van de instrumentalisten is weliswaar voldoende, maar kan ook geen potten breken. Laten we het maar wijten aan de zenuwen en dit optreden gauw vergeten. (Wouter)

Frontman Ché Snelting zegt dat zijn band vanavond de vreemde eend in de bijt is, omdat ze als enigen vanavond lekker géén double bass in hun muziek verwerken. Desalniettemin gaat Herder er prima in bij het al vroeg in grote getale aanwezige publiek. De lompe sludge met hardcore-achtige agressie slaat aan bij vriend en vijand en brengt de eerste moshpits van de avond op gang. De geduchte reputatie van de band blijft overeind, want ook op Amsterdam Metalfest is Herder weer harder: uw recensent ondervindt dat het optreden vanaf buiten het pand ook prima te volgen is! Een nieuw nummer en een bedankje aan de organisatie beklinken een wederom geslaagde doortocht van Nederlands meest beruchte band. (Wessel)

De Britse stad Milton Keynes zal niet erg bekend in de oren klinken. Toch is er iets bijzonders aan de hand met deze stad. Er komen namelijk erg veel bands vandaan die de afgelopen periode de wereld als een storm aan het veroveren zijn: Tesseract, Monuments en Hacktivist om er maar eens een paar te noemen. Zo ook de volgende band op Amsterdam Metalfest: Heart Of A Coward. Dat de heren ook in Nederland bekend aan het worden zijn, blijkt wel uit de reactie van het publiek als de band opkomt. De zaal is meteen goed gevuld en de (modern en strak klinkende) muur van geluid wordt vanaf het openingsnummer goed ontvangen. Met de brede line-up van Amsterdam Metalfest is het onvermijdelijk dat er achter in de zaal mensen zijn die helemaal niets met deze stroming binnen de metal hebben. Het merendeel van de aanwezigen heeft daar echter geen boodschap aan. Wanneer zanger Jamie Graham een jongen in het midden van de zaal met een wit shirt aanwijst als "center of the earth" weet de rest van het publiek genoeg: de eerst circle pit van het festival is een feit. Dit is een Metalfest! (Constantijn)

God Dethroned is terug van heel even weg geweest. Na in 2011 verklaard te hebben het optreden moe te zijn, is het geesteskind van Henri Sattler sinds vorig jaar weer sporadisch op de binnen- en buitenlandse podia te zien. En dat is zeker iets om blij mee te zijn, want God Dethroned blijft zonder twijfel een van de beste dingen die Nederland op (extreem) metalgebied heeft voortgebracht. Vanaf Villa Vampiria (ingeleid door een stukje The Grand Grimoire) is de Oude Zaal van de Melkweg het toneel van een feest der herkenning als de ene na de andere klassieker op ons afgevuurd wordt. Met onder andere The Art Of Immolation, Boiling Blood en Under A Silver Moon ligt de nadruk op prijsalbums The Grand Grimoire (1997) en Bloody Blasphemy (1999) maar ook aan het voorlopig laatste album Under The Sign Of The Iron Cross (2010) wordt aandacht besteed. De op het scherpst van de snede tussen black en death metal balancerende sound met historische teksten is eigenlijk de gehele carriere lang onaflatend sterk gebleven. En het geweldige leadgitaarwerk in een nummer als Swallow The Spikes zorgt ervoor dat God Dethroned ook meer klassiek geschoolfde metalliefhebbers, die de blastbeats snel moe worden, vermaken kan. De heren zijn prima op elkaar ingespeeld en drummer Michiel van der Plicht (onder andere Apophys, ex-Prostitute Disfigurement) is een beest. Het meeslepende Soul Capture 1562 besluit een geslaagde rentree. Hopelijk zien we ze nog vaker en omdat het bloed klaarblijkelijk kruipt waar het niet gaan kan, zit er wellicht ook een nieuwe plaat in de pijplijn? (Wessel)

Carach Angren gooit het over een andere boeg (pun intended). De enige band die vandaag de zwartmetalen jas aanttrekt, doet dat traditiegetrouw met een flinke laag zwartwitte schmink. De goedschikse lach om de woordgrap over het voor de gelegenheid hernoemde debuutalbum, AmsterLammendam maakt snel plaats voor bittere ernst. De heren steken namelijk gelijk van wal. De bevelende, staccato bewegingen van kapitein Seregor onderschrijven dat het hem menens is. Wat is deze band gegroeid sinds de laatste keer dat ik ze live heb gezien, zeg. Als een schip op oorlogspad raast het dwars door de zaal heen, alwaar golven headbangende haren en kolkende moshers zich tegoed doen aan nummers als The Sighting Is A Portent Of Doom. Af en toe komt het schip in rustiger vaarwater en lijkt het optreden soms allemaal wat op de automatische piloot voort te kabbelen. Maar er is geen man overboord. Als men namelijk de kaap rondt met Bitte T�tet Mich blijft er geen spaan heel van de zaal. Getuige het enthousiaste applaus tussendoor lijken de heren af te stevenen op een optreden dat met griffel bijgeschreven kan worden in het logboek. Voor men zich echter in veilige haven kan begeven, dient er nog ��n baai getrotseerd te worden. Nog eenmaal moshen, er moet bloed vloeien! Gelukkig heeft het viertal met Bloodstains On The Captain's Log de wind in de zeilen. Carach Angren bewijst zichzelf. Lekker dit! (Wouter)

De organisatie van Amsterdam Metalfest heeft als headliner een band van internationale naam en faam binnengehaald, namelijk niemand minder dan Decapitated. De ster van deze deathmetalband was sinds debuut Winds Of Creation (2000) rijzende, tot in 2007 het noodlot toesloeg en een verkeersongeluk de slechts drieëntwintig jaar oude wonderdrummer Vitek het leven kostte. Zijn broer en gitarist Vogg verdient als enige overgebleven originele lid alle lof voor zijn doorzettingsvermogen, want menig muzikant zou na zoveel rampspoed de instrumenten aan de wilgen hebben gehangen. Ik kan er echter niet omheen dat het plaatwerk sinds de reünie mij totaal niet pakken kan. Het vrij eigen deathmetalgeluid van de eerste albums is ingeruild voor een sound die steeds meer richting een meer onorthodoxe band als Meshuggah schuift. Decapitated heeft daardoor nog steeds wel een eigen smoel, maar dat gelaat is onherkenbaar veranderd. Wel is het spel van de muzikanten indrukwekkend strak. Het publiek lust er dan ook wel pap van en creëert uit zichzelf zelfs een wall of death. Wat meer materiaal van Winds Of Creation en Nihilitiy (2002) was leuk geweest, maar uiteraard kan Spheres Of Madness niet ontbreken. Decapitated is vanavond hard, moeilijk en zonder twijfel een gepaste afsluiter. (Wessel)

Het uitverkochte Amsterdam Metalfest is geslaagd. De diversiteit aan genres dat vandaag de revue is gepasseerd, bezorgde het gemêleerde publiek een lekker dagje extreme metal. Het bier vloeide rijkelijk. Minpuntje is wellicht dat de maag alleen buiten de Melkweg gevuld kon worden, maar een kniesoor die daarom zeurt. Ik zie dan ook louter tevreden gezichten om mij heen. De organisatie bewijst dat het de snelle groei van hun feestje met gemak aankan. (Wouter)

Meer foto's op www.basementonline.nl