Wat begon als een verjaardagsfeestje van poppodium Baroeg is inmiddels uitgegroeid tot een jaarlijks terugkerend evenement. Ook dit jaar vertegenwoordigt de line-up van Baroeg Open Air weer de gemiddelde muziekkeuzes van het Rotterdamse poppodium: vuige rock, swingende gothic, snoeiharde electronische muziek en natuurlijk brute metal. Net als vorige jaren is BOA ook dit jaar weer reuze gezellig. Ook het weer zit weer mee, met temperaturen die hoger aanvoelen dan heel de maand augustus. Zo'n 7500 bezoekers zien dit jaar ondermeer Bolt Thrower, Clan Of Xymox, Amenra en De Raggende Manne op het hoofdpodium of DJ Producer, The Hard Way en This Morn' Omina op de Electronic Stage. De een staat vooraan bij het hek te headbangen, de ander ligt relaxt op een kleedje op het gras van afstand te luisteren.

Eigenlijk zou Thin Pillow het festival openen op de Talent Stage, maar wegens technische problemen begint dat allemaal wat later. Daardoor is Black-Bone technisch gezien ineens de opener van het festival. Op het moment dat de mannen het podium beklimmen begint het publiek ook te arriveren en naarmate het optreden vordert wordt het al wat drukker in de tent. Het is duidelijk dat het drietal uit Eindhoven goed gekeken en geluisterd heeft naar dat bekendere speedrocktrio uit diezelfde stad, maar dat is helemaal niet erg. Ook Black-Bone rockt namelijk als een tiet en het duurt niet lang of de eerste pitjes ontstaan alweer en de eerste biertjes worden gretig achterover geslagen. (Tonnie)

Zoals gezegd, wegens technische problemen begint Thin Pillow later dan gepland. Het geduld van de vroeg aanwezige bezoekers wordt echter beloond. Deze piepjonge band met leden uit Den Haag en Rotterdam speelt namelijk de sterren van de hemel. Thin Pillow brengt psychedelische jarenzestigrock, ten gehore, een soort van Nederlandse Blues Pills, alleen minder blues-georiënteerd en meer leentje buur bij Santana en The Doors. Vooral het smaakvolle spel van gitarist Tommy Kennedy en de ijzersterke vocalen van zangeres Miles-Lee Pattiselanno laten een sterke indruk achter. Het bewijs dat tientallen jaren na Shocking Blue en Earth & Fire de Nederlandse psychedelische rockweide nog niet verdord is. Een uitermate frisse en swingende start van een zonnig dagje in het Rotterdamse Zuiderpark. (Kees)

Vorig jaar beloonde collega Ruud Vow, het laatste album van Naam, met 90 van 100 punten. Een fantastische, harde psychedelische plaat van deze Amerikaanse progressieve stonerband, wiens naam binnen het hindoeïsme gebruikt wordt als mantra om in hogere sferen te geraken en een te worden met het universum. Naam doet zijn naam eer aan. Live weet de band de betekenis van zijn naam te verwezenlijken: niet alleen op album, maar ook op het podium leveren de Amerikanen namelijk spannende, geestverruimende muziek die je in een intense trance brengt. Ook voor de nuchtere toehoorder is er tijdens dit optreden geen enkel saai moment, dankzij ingenieuze hard-zacht dynamiek en afwisselende vocalen van de harige bandleden. Het stiekeme hoogtepunt van de dag. (Kees)

Als ik rond drie uur het terrein op wandel is Ecocide net begonnen. Deze Haarlemse jochies timmeren de laatste tijd stevig aan de weg en menig headbanger zal ze live al eens langs hebben zien komen. Hun zwaar aan (pre-Human) Death schatplichtige death metal is oersimpel, maar alleszins vermakelijk. Niet gek dat ze de Battle For BOA-talentenjacht wonnen en een plek op dit festival verdiend hebben. Ik kan persoonlijk ook niet wachten om te zien waar deze band over een jaar of vijf staat, wanneer ze als muzikanten gegroeid zijn. Op het podium voelen ze zich nu al als een vis in het water: zanger/gitarist Sten Govers krijgt het publiek goed mee en de moshpits zijn niet van de lucht. Op Facebook maakt de band nadien melding van hun beste optreden tot nu toe. (Wessel)

Ook Amsterdammers zijn welkom op Baroeg Open Air. En dan met name De Raggende Manne. Na vele jaren afwezigheid zijn Bob Fosko en z'n mannen weer even terug en ze raggen als vanouds. Het publiek merkt dat ook gelijk op, want men gaat behoorlijk los vooraan bij het podium. Fosko noemt tusesndoor nog even dat de band na afloop nog wel wat handtekeningen wil zetten op de nieuwe plaat Het Is Niet Wat Je Denkt, Het Is Veel Erger, wat nu ook echt hun laatste zal zijn. Helaas is dit dan ook de laatste tournee van De Raggende Manne maar het optreden op Baroeg Open Air eindigt niet voordat we nog een keer keihard kunnen meeschreeuwen met Poep In Je Hoofd. (Tonnie)

Zo'n tien minuten voor het begin van Amenra loopt de tent al aardig vol. Men kan wel spreken van een kleine buzz rondom een van de meest relevante bands van dit moment. En droog trappen zij af met The Pain. It Is Shapeless. We Are Your Shapeless Pain. Ondanks dat de doomsludge van deze zuiderburen niet heel erg toegankelijk is, nemen zij het publiek langzaam maar zeker mee in een trip. Niet in de laatste plaats door de mysterieuze, welhaast mystieke, podiumbrede videoprojecties. Tranceopwekkende nummers als Boden en Am Kreuz worden daarbij door zanger Colin van Eeckhout volgeschreeuwd alsof hij zijn hele ziel en zaligheid op het podium dient te smijten. Maar dan wel naar zijn eigen drummer, want zoals te doen gebruikelijk, staat hij het hele optreden met zijn rug naar ons toe. Na traditionele afsluiter Silver Needle, Golden Nail is menig ziel gekuisd, zoals de Vlamingen dat zo mooi noemen. Hoewel een clubshow toch echt een stuk intenser is, heeft Amenra ook hier zijn visitekaartje afgegeven. De buzz was niet voor niets. Tijd voor een biertje en een lekker hapje. (Wouter)

In de schemertijd begint Clan Of Xymox in de goedgevulde grote tent. Deze van oorsprong Nijmeegse band maakt sinds de vroege jaren '80 darkwave en gothic rock. Daarmee was Clan Of Xymox eens de Nederlandse tegenhanger van Britse bands als The Cure en The Sisters Of Mercy. Nu is de band al een tijd woonachtig in Duitsland. Dat is goed te horen aan de stem van zanger en oprichter Ronny Moorings. Bij sommigen zal de muziek van deze gothic-veteranen steriel en eentonig in de oren klinken. Anderen, waaronder ook veel metalfans, swingen vrolijk op de hypnotiserende geluidsgolven mee. Clan Of Xymox blijkt voor velen een aangename ontdekking te zijn. (Kees)

Baroeg Open Air had zich geen betere hoofdact kunnen wensen dan Bolt Thrower. Niet alleen stelt een optreden van deze Britse deathmetallegendes nooit teleur, ook is hun verschijning op het podium tegenwoordig helaas een zeldzaamheid. Naast dat er veel loyale fans worden getrokken wanneer de heren en dame hun gezicht weer eens laten zien, is Bolt Thrower ook toegankelijk genoeg om degenen die normaal niks van death metal moeten hebben aan te spreken. Een stampend tempo, pakkende melodieën en teksten vol wapengekletter en heroïek: anders dan veel technischere deathmetalbands weten deze klasbakken dat er niet meer nodig is om een nekbreker van jewelste te schrijven. De band trapt zonder enige introductie (kennelijk is de gebruikelijke introtape met de Battle For Britain-muziek zoek) af met het tweeluik War/Remembrance. Verder komen alle vertrouwde krakers langs, zoals Mercenary, Warmaster, The IVth Crusade, This Time Its War en Anti-Tank. Het uitzinnige publiek geeft er een gigantische pit voor terug. In de recensie van Into The Grave 2012 werd de band vergeleken met een tank en ook nu is het weer indrukwekkend om mee te maken hoe de geoliede oorlogsmachine de tent volledig platwalst. Wanneer de presentator de aanwezigen bedankt en belooft volgend jaar “een nog vettere band" te regelen, schud ik dan ook ontkennend mijn hoofd: zeker live is er niets gaver dan Bolt Thrower! (Wessel)

Al met al kunnen we terugkijken op weer een geslaagde editie van Baroeg Open Air. De programmering sluit uitstekend aan bij wat de zaal normaal ook programmeert en mooi weer op een gratis festival zorgen voor vele tevreden muziekliefhebbers. Enige minpunten waren de lange rij bij de muntverkoop en sommigen misten vegetarisch eten. De organisatie heeft ons laten weten dat ze daar volgend jaar verbetering in proberen te brengen. Kortom, volgend jaar weer Baroeg Open Air!