Ook rocklegendes worden oud. Dat merk je aan de vele uitgaven die op het moment non-stop lijken te verschijnen. Met verzamelaars en speciale shows om de vele jaren te vieren dat een groep al actief is, krijgen fans het onderste uit de kan aangeboden van wat menig artiest te bieden heeft. Soms verrassend, maar vaak is het niet meer dan wat menig band al jaren doet: de fans een stevig staaltje hardrock voorschotelen, en dat is precies wat bezoekers op 2 november in de 013 te Tilburg kunnen verwachten van Blackie Lawless met zijn W.A.S.P.
Stipt acht uur opent het Duitse Dark At Dawn de avond. Deze heren zijn al sinds de vroege jaren negentig actief met een muziekstijl die leent van zo een beetje alles wat er op metalgebied te vinden valt. Een beetje heavy, iets van power en zo nu een dan een soort van grunt. Een aantal jaren terug leek het er op alsof de band voorgoed zou stoppen, maar de heren hebben doorgezet en dit is hun eerste tour onder de naam Dark At Dawn sinds de miserie van een aantal jaren geleden. Of dat een goede beslissing is geweest, durf ik te betwijfelen, want waar een goed voorprogramma weet te enthousiasmeren, is deze groep vooral slaapverwekkend. De nummers komen slecht uit de verf en zijn niet bijster interessant, en de zanger klinkt als versleten diesellocomotief die niet meer op gang wil komen. Het wil niet, en dat is te merken, want reacties uit het geringe aantal aanwezigen in de zaal zijn er amper. Pas aan het einde van de dertig minuten die de heren spelen, lijkt er sprake te zijn van enige chemie wanneer een enkele arm uit het publiek de lucht in gaat, maar dat betekent tegelijkertijd het einde van dit optreden van Dark At Dawn.
Anders is het bij de nog jonge heren van het eveneens Duitse Alpha Tiger. Ze vliegen vanaf de eerste minuut van hun set over het podium in geel met zwart spandex. Hun traditionele heavy metal doet het goed bij het steeds groter wordende aantal aanwezigen. Na de kille opening van Dark At Dawn vormt Alpha Tiger een welkome afwisseling, hoewel opgemerkt moet worden dat de hoge krijszang van Alpha Tiger’s frontman vaak verloren gaat in het zware dubbele gitaargeluid. Dat de teksten vaak niet te verstaan zijn, lijkt het aanwezige publiek weinig uit te maken, want Alpha Tiger kan wel op enthousiaste reacties rekenen. Na drie kwartier beëindigen ze dan ook met succes hun set.
Om tien uur lijkt W.A.S.P. te beginnen, maar plots gaan de lichten van de zaal weer aan. Kennelijk zijn er wat opstartproblemen, die enkele minuten later lijken te zijn verholpen, want dan barst de show echt los met korte stukken uit de vele nummers die Blackie Lawless de afgelopen dertig jaar heeft geschreven samen met loeiende sirenes. De rocker kan rekenen op een luid gejuich wanneer hij het podium betreedt en de sfeer zit er direct goed in. On Your Knees en The Torture Never Stops; betere openers kun je je bijna niet indenken. Blackie is goed bij stem en het geluid is heerlijk vol. Het podium is opgesierd met wat videoschermen, maar de gigantische skeletvormige microfoon met de naam Elvis ontbreekt nog. Niet dat dat een gemis vormt, want elk van de songs kan rekenen op enthousiaste reacties van de aanwezigen.
De ene klassieker na de andere komt voorbij, vaak voorzien van de vaak cheesy clips uit die tijd op de videoschermen. W.A.S.P. geeft iedereen waar ze voor gekomen zijn: keiharde oerdegelijke hardrock. Na een serie van flitsende songs en een prachtige versie van Sleeping (In The Fire), is het tijd voor wat anders, want Blackie Lawless trakteert op een half uur muziek van wellicht een van zijn beste albums The Crimson Idol. Het podium kleurt rood en een geluidsband met de opening van de plaat start met daarbij videobeelden die ook te zien waren bij de Crimson Idol-tour. Helaas is het geluid daarna niet meer zo goed als in de eerste helft van de show. Het klinkt een stuk kaler en af en toe zingen de mannen vals. Ook verslapt de aandacht van het publiek, want ondanks dat The Crimson Idol als geheel een fantastische plaat is, is een uitgeklede versie van ‘beste stukken’ redelijk monotoon met veel van hetzelfde qua muziek en tekst. Aan het einde van de set verlaat Blackie geëmotioneerd het podium, via een post op Facebook zal blijken waarom.
Na een korte onderbreking en microfoon Elvis die eindelijk met wat hulp zijn positie op het podium in heeft genomen, is het tijd voor de afsluiters van de avond. In de set van The Crimson Idol ontbrak Chainsaw Charlie, maar dat maakt de groep direct goed, want daar starten ze dit derde en laatste deel van de show mee. Blackie is sinds enige tijd in den Here, en dat laat hij merken door niet meer te vloeken, vandaar ook het ontbreken van hits als Animal (Fuck Like A Beast). In het nummer Chainsaw Charlie zijn de vloeken vervangen door andere woorden of een korte stilte in de zang. Het haalt enigszins het ritme uit de tekst die zo heerlijk is om mee te brullen, maar echt storend is het niet. Een gevoelig moment is er in de vorm van Heaven’s Hung In Black om daarna af te sluiten met het altijd fantastische Blind In Texas. Het is een prachtige avond en een van de beste concerten die ik van W.A.S.P. gezien heb.
Na de set van The Crimson Idol verliet Blackie geëmotioneerd het podium. De dag daarna verscheen op Facebook een post waarin Blackie Lawless aangaf dat hij net te horen had gekregen dat zijn broer was overleden. Gezien de tekst van The Crimson Idol is dat nogal wat. Ik denk niet dat de aanwezigen in Tilburg er erg in zullen hebben gehad dat de frontman dit nieuws te verwerken heeft gekregen, en ondanks de kritiek die Lawless voor zijn kiezen krijgt over zijn divagedrag en meer heeft hij hier getoond een professional te zijn.
1. On Your Knees
2. The Torture Never Stops
3. The Real Me
4. L.O.V.E. Machine
5. Wild Child
6. Sleeping (In The Fire)
7. Forever Free
8. Headless Childen
9. I Wanna Be Somebody
10. The Titanic Overture
11. The Invisible Boy
12. I Am One
13. The Gypsy Meets The Boy
14. The Idol
15. The Misconception Of Me
Toegift:
16. Chainsaw Charlie
17. Heaven's Hung In Black
18. Blind In Texas
