Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Dat moet de gedachte zijn geweest van het trio uit Manchester dat onder de naam Amplifier plaatjes op de markt brengt. Na het in 2006 verschenen Insider werd het plan op tafel gelegd om aan twee albums tegelijkertijd te gaan werken. Volgens de band omdat het makkelijker is om op twee verschillende dingen te focussen. "Jaja, het zal wel ergens goed voor zijn", dachten we met zijn allen. Hoewel in 2009 nog wel het bijzondere project Eternity werd gereleased, kwamen de eerste berichten over wat uiteindelijk het begin dit jaar verschenen The Octopus is geworden, al begin 2008 binnen. Het is een twee uur durend complex geheel aan moderne progrock geworden en daar hoort natuurlijk een tour bij. Zo geschiedde dat onder andere in Doornroosje (Nijmegen).
Hoewel het rooster vermeldt dat het voorprogramma dat door onze oosterburen van Long Distance Calling wordt verzorgd om 20.30 loopt het al richting 21.00 als de heren eindelijk de eerste noten aanslaan. Met het selftitled album van begin dit jaar op zak heeft ook dit muziekcollectief wat ter goedkeuring aan het publiek te overleggen. Nadat ik eerder al spontaan door deze heren verrast werd toen zij het voorprogramma van Katatonia verzorgden in de P60 (Amstelveen)(klik hier voor het verslag), heb ik uiteraard dat album aangeschaft. En dat beloofde veel goeds. Zou het weer zo'n succes zijn als toen?
Het antwoord is ja. Wat een gave band is dit. Er zit zoveel groove in die postmetal dat je welhaast vanzelf mee gaat knikken op de muziek. En die basgitaar... wat staat die heerlijk hard over alles heen te blazen. Precies het geluid wat hun muziek nodig heeft en verdient. Tel daar het enthousiasme van de bandleden, die zienderogen genieten van hun eigen spel, bij op en voila, je hebt een topoptreden.
Hoewel de muziek zich totaal niet leent om headbangend als een specht of rennend als een The Dillinger Escape Plan-kloon het podium onveilig te maken, spat het spelplezier van het podium. Met name de linkergitarist weet het publiek met regelmaat te voorzien van moeilijke gezichten, rare grimassen en al wat dies meer zij. Ja, dit is genieten en getuige de enthousiaste toejuichingen tussen de nummers door, wordt mijn mening gedeeld door de andere aanwezigen.
En dan pas valt het me op, wat is de gemiddelde leeftijd hoog. Ik voel me haast een jonkie als eind twintiger. Het publiek is als vanzelf dan ook wat tammer dan bij het gemiddelde concert dat ik bezoek, maar duidelijk niet minder enthousiast en de band lijkt zelf ook een beetje overweldigd door die openlijke betuiging van welbevinden. Weet Amplifier wel wat ze zichzelf aandoen zeg, om deze band als voorprogramma mee te nemen? We zullen zien.
In ieder geval is duidelijk dat het vanavond allemaal wat uit gaat lopen, want ook Amplifier begint later dan de afgesproken tijd. De kans is daardoor groot dat het einde van de show aan mijn neus voorbij zal gaan wegens openbaar vervoersperikelen. Amplifier trapt in ieder geval af met The Wave van de eerste cd van The Octopus (track vier).
Het geluid staat enorm hard, maar het is wel duidelijk dat we hier echt te maken hebben met geluidsfreaks. Ondanks het belachelijke hoge volume, is het aantal onderscheidbare details namelijk om de vingers bij af te likken. Er gaat vrijwel niets van de gelaagdheid die The Octopus zo kenmerkt, verloren. Dat de heren echte audiofielen zijn, blijkt verder ook uit de verscheidenheid aan gitaarpedaaltjes en multi-effecten op het podium. En dat weten ze perfect om te zetten naar live-geluid. Eigenlijk is de enige twijfelfactor de zang. Behalve dat die bij alledrie de heren te zacht staat, valt er op de zuiverheid ook wel het een en ander af te dingen. Gelukkig komt dat snel goed en is het verder van meet af aan genieten van de schijnbare eenvoud waarmee de heren de enorme complexiteit tentoon spreiden.
Uiteraard wordt het ruim negen minuten durende, slepende, Tool-esque nummer The Octopus gespeeld en ook het haast poppy Interstellar mag natuurlijk niet ontbreken. Lekker hoor!
Hoewel vanaf het eerste nummer al wel duidelijk is dat er geen integrale sessie van de dubbelaar opgevoerd zal worden, zullen de oude albums overduidelijk onderbelicht blijven. Pech voor de fans van het eerste uur. Geluk voor de nieuw aangewonnen fanschare. De reactie is er echter niet minder enthousiast om.
Toch lijkt de band niet echt geïnspireerd op het podium te staan. Het is allemaal wat matjes in vergelijking met wat Long Distance Calling liet zien. Het is natuurlijk nooit goed wanneer je ondergesneeuwd wordt door je voorprogramma. Niet dat er slecht gespeeld wordt, maar het steekt toch wat lauwtjes af bij wat zich voor hen op het podium voordeed.
En dan treft mij het vermoede noodlot. Ik moet de trein halen. Naar verluid werd er nog wel wat van het debuutalbum Music For Nations (2004) gespeeld, maar helaas geen Insider-tracks. Aan de andere kant, die heb ik dan dus ook niet hoeven missen. Op naar een volgende keer Long Distance Calling. En Amplifier? daar moet ik nog maar eens over nadenken.
