Zaterdag

Bij aanvang van dag numero twee is er in ieder geval genoeg volk vroeg uit de veren gekomen om Facebreaker mee te pakken. Waar gisteren voornamelijk een door Suffocation geïnspireerde grindsaus door de kleine zaal gesmeten werd, was dit de eerste van vele acts waar de gitaarversterkers in standje "Dismember" staan. Het Zweedse vijftal geniet een bulderende start met Burner en Soul Eater van het laatste album Dead, Rotten And Hungry, geeft een energieke show weg en sporadisch slaat er zelfs een klein vlammetje over naar de aanwezigen. Als een deathmetal-Crowbar dendert de lome machine onder leiding van de vreemd geproportioneerde (lees: botte) Roberth Karlsson over een nog katerende meute heen met onder meer Slowly Rotten, Unanimated Flesh, Human Spoil en Crushed.

Als de koek er net lekker in gaat moet ik mijzelf alweer naar de grote zaal forceren om Severe Torture vanaf het begin te kunnen zien. Die mogen natuurlijk niet ontbreken op wat voor Nederlands deathfest dan ook. Openen op het grote podium betekent natuurlijk wel vroeger bier drinken voor de heren, maar ook Severe Torture is niet de band om zo'n groot podium optimaal te benutten en kan dit optreden ook niet tippen aan de sublieme gekkenhuisshow van vorig jaar. Toch weet de band altijd wel een goede indruk achter te laten. Je hoeft maar Feces For Jesus te zeggen en er is al een pit! Zanger Dennis blijft ook druk bezig met de enthousiastelingen vooraan, waardoor er toch behoorlijk wat energie vrijkomt. Mutilation Of The Flesh, End Of Christ, Buried Hatchet en Dismal Perception worden eveneens puik weggezet.

Wederom op naar de kleine zaal, waar The New Dominion een trapje hoger mag spelen dan vorig jaar. Technisch gezien veegt deze band de vloer aan met de meeste andere bands op de bill, maar toch denk ik dat ze niet zo op hun plek zijn op een evenement als dit. As I Wither Alone bijvoorbeeld, wordt aangekondigd alsof het nummer openbarst met een helsche blast-riff, maar de progressieve neigingen van The New Dominion zijn dan toch veel duidelijker aanwezig dan de deathmetal uitspattingen waar dit publiek zo om smeekt. Er blijft ook het hele optreden genoeg ruimte in de zaal open, wat tamelijk vreemd is gezien de Tilburgse herkomst van de band. Oh ja, tussen Severe Torture en Aborted in geprogrammeerd worden is ook niet het beste wat je kan overkomen.

De laatste jaren is de Aborted-trein behoorlijk goed gaan rollen en is de band duidelijk een van de publiekstrekkers van deze editie. Ik was echter vandaag niet zo onder de indruk als tijdens de laatste twee verpletterende optredens van de band. Natuurlijk zat drummer Dan te ratelen als een gek en liep zanger Sven bezeten over het podium te briesen, maar het geluid was niet om over naar huis te schrijven (maar met je vingers in je oren echt kraakhelder) en alweer dezelfde setlist als de voorgaande keren straalt ook niet echt beroering of originaliteit uit. Nummers als Meticulous Invagination en het lekkere oudje Nail Through Her Cunt maken weliswaar de oermens in je los, toch eindigde deze Aborted-onderneming uiteindelijk met de laatste twee riffs van Torture Killer in de Batcave.

Zo loop je de hele dag zaal in, zaal uit en zo is er zowaar even de ruimte om weer op te laden voor nog zo'n gezelschap dat vaak niet komt opdagen. Illdisposed heb ik tot mijn spijt niet helemaal kunnen zien. Wat wel direct opviel is dat de band er zelf meer van had verwacht. "We're afraid we won't get paid if we leave" gaf aan dat zanger Bo Summer er niet zo'n zin in had en dat hij niet een van de meest sympathieke frontmannen is. Voor de meer open-minded figuren onder ons zal een met samples aangedikt deathmetalgeluid geen wenkbrauwen doen fronzen, maar ook de minder objectieve individuen konden, denk ik, toch wel horen dat deze band wel met power en allure staat te spelen waardoor je bijna zou vergeten dat het geheel er echt niet uit ziet. Zo vet als heer Summer zijn strot klinkt, want hij laat Johan Hegg (Amon Amarth, red) als een kleuter klinken, zo studentikoos is z'n outfit. De blauwe 'Deutschland' ringer doet echter niets af aan de kracht van nummers als A Child is Missing en Dark. Het optreden staat als een huis en de liefhebbers kunnen dik tevreden zijn. Tenzij je natuurlijk aanstoot neemt aan die houding. Maar hey, Bo zei wel 'thank you', voordat hij twee minuten voor het einde van de set zijn biezen pakte.

Door de vermakelijke Illdisposed-gig gaat Mumakil ook aan mij voorbij en is Demonical al aan het einde van diens soundcheck. De muziek van Demonical leent zich uitermate goed voor een ouderwets potje nekspier-verrekken, zoals de band zelf al een beetje aangeeft. Simpel en doeltreffend, zoals wel meer 'goederen' uit Zweden. Wederom lijkt het schier onmogelijk om de afwachtende massa (in de vorm van een driekwart volle zaal) in beweging te krijgen. Hier en daar een voorzichtige rek- en strekoefening, maar zelfs de crowdpleaser Death Metal Darkness en de eveneens van het nieuwe album afkomstige Baptized In Fire, World Serpent, Bow To The Monolith en Götter Des Nordens zijn niet opzwepend genoeg voor de verwende Nederlandsche (en Duitse, Engelse, Spaanse, etcetera) metalheads. Net als bij landgenoten Facebreaker is het geluid lomp en zwaar en verdient de band uiteindelijk meer dan het krijgt.

Voor de aanwezigen die denken dat de Amerikanen van Brutal Truth ook een Amerikaanse sound hebben zijn de openingstonen al genoeg om die zeepbel meteen te doen barsten. Net als de verwachting dat hier een moddervet, overweldigend, meedogenloos strak optreden gaat worden weggezet. Oké, dit is dan grind, zoals frontman Kevin Sharpe ons al laat weten, en dat is dus blijkbaar een excuus om alles uit te voeren alsof de gecombineerde leeftijd van de bandgenoten 100 is. Hmmm, ik denk trouwens dat dat ook niet veel scheelt. Danny Lilker en kornuiten mogen dan wel onder de grondleggers van de moderne grind vallen, maar als ik drummer Richard Hoak hoor frommelen en een duizend doden zie sterven kan ik echt niet zeggen dat hier kwaliteit staat te heersen. Vroeger niet, en vandaag ook niet. Ongetwijfeld zijn er mensen die dit een essentiële band vinden en op cd vind ik het ook niet verkeerd, maar ondanks dat er op dat moment geen enkele andere band speelt is dit nauwelijks uit te houden. Grind hoeft niet per sé zo slecht uitgevoerd te worden. Met weemoed den ik nog even terug aan de dagen van Extreme Conditions en ontvlucht de gevarenzone. Mijn hart gaat uit naar de getroffenen en van deze vreselijke ramp.

Zo is er ook nog heel even tijd voor een gekruide nicotine-injectie om nog net op tijd de Batcave binnen te lopen voor Inevitable End. Recent is het debuut The Severed Inceptionuitgekomen op Relapse en nu dus de kans voor de mannen om hun agressieve sound aan de kaaskoppen te demonstreren. Jammer voor de band (en de afwezigen) dat het kleinste zaaltje van de drie niet eens goed gevuld is, want hier wordt even een pot ruig gespeeld! Vooral gitarist Marcus Bertilsson valt op door z'n grote baard en energieke presentatie. De kleine Zweed en zijn gruntende kompaan vinden het Batcave-podiumpje ook wat aan de kleine kant en besluiten de vloer dan zelf maar van een pit te voorzien. Dat is dan weer het voordeel van een tekort aan toeschouwers. De banken aan de zijkant worden als springplank gebruikt en menig maal raken de bandleden verstrengeld in elkaars kabels door het vele rossen en tollen. Muzikaal mengt de band ook de nodige elementen tot een zeer intense en samenhangende smeltkroes van grind, rock en death. Vette show, waarin op Firstborn Of All Dead en Collapse In Reverse na alle nummers van het debuut worden gespeeld! Pech voor de mensen die Brutal Truth aan het uitlachen waren of de Inhume soundcheck interessanter vonden dan de verrassing van de dag.

Via het goed gevulde balkon van de kleine zaal de trap af om te kijken of er nog een plekje is om Inhume fatsoenlijk te zien dan maar. Een plekje is wel te vinden, maar vluchten voor de ongelooflijke blubberherrie die uit de speakers dendert is echt geen optie. Ik kon met moeite de laatste drie nummers Chaos Dissection Order, Process To Decelerate en Squirming Parasites van elkaar onderscheiden, maar lomp is het zeker wel. Vandaag moet zanger Joost in zijn eentje de vocale klus klaren, en met slechts één brute schuurpapieren strot is Inhume een beetje als een Tripple Whopper™ met maar twee plakken vlees... Nog steeds veel te bruut voor de nuchtere maag dus! Veel botter is het niet geworden op de Neurotic-editie van 2009 in ieder geval. Door Inevitable End in de Batcave heb ik maar 10 minuutjes van het razende viertal meegekregen, en inderdaad: Toen ze nog met zes man waren, was Inhume wel meer een Tripple Whopper Kaas™.

Al die Burger King vergelijkingen maken een mens hongerig dus is de ondergetekende nog maar net op tijd om Rotten Sound te mogen aanschouwen. Sinds het vertrek van drummer Kai Hahto had ik de Finnen nog maar één keer gezien en dit optrdeden was vele malen tammer dan ik van ze gewend was. Met lichte vrees laat ik dan ook de nummers over mij heen komen en eigenlijk doen alleen de furieus uitgevoerde Blind, Feet First en Burden de oude tijden even herleven. Voor de rest blijft het bloed (al een geruime tijd) achterwege en de podium-madness eigenlijk ook. Ook voor Rotten Sound lijkt het of de grindjaren beginnen te tellen. Hoewel de band echt geen slechte zaken doet, het optreden lekker loopt, het geluid de band enkel van dienst is en het publiek er zichtbaar van geniet...mist er iets. Bij een band als Rotten Sound hoort een uitzinnige, smerige en sfeervolle chaos, voor band en publiek. Een "wel goed" optreden is eigenlik niet wat je van deze band wilt zien, ook al dreunde het als vanouds volop politiek correct op z'n grinds.

Balend dat het schijnbaar memorabele optreden van Entombed in alle consternatie gemist wordt, is het podium al helemaal gereed voor de afgetekende headliner van de gehavende line-up. Pure deathmetal of niet, Behemoth is populair... en terecht! De live shows van deze elite-stucadoors zijn wervelwinden van beestachtige proporties, zo ook vanavond. Ongelooflijk wat een bruutheid dit uitgekiende optreden uitstraalt. Nergal refereert nog even aan het 'suckende' publiek waar ze vorig jaar mee te kampen hadden op Neurotic, en hoe dat vanavond veel beter is. Op dat moment snap ik dat niet zo goed, want de zaal is met zo'n 700 man maar 'gezellig' vol, en totaal niet beweeglijk. Als de band vervolgens monsterlijke uitvoeringen van bijvoorbeeld Decade Of Therion,Prometherion of Demigod uitspuwt, blijkt dat het publiek opeens veel losser komt dan het hele afgelopen weekend bij elkaar. De band blijft zich ondertussen maar vermaken. Stagedivertje trappend en vervolgens het publiek weer complimenterend. Dan weer de security drillen om de stagedivers harder aan te pakken, en daaropvolgend krijgt één van de podiumbeklimmers gewoon een knuffel. Kijk, nu begrijp ik het wel. Behemoth weet dat ze hun publiek op de juiste manier moeten behandelen, net als een vrouw. Vaak moet je zelfverzekerd en autoritair overkomen en een tikkie hardhandig doen, maar uiteindelijk wil je gewoon een zoen en geef je toe aan affectie. Behemoth gaat in die affectie iets te ver de 'verkeerde' kant op, door na sublieme uitvoeringen van Slaves Shall Serve, From The Pagan Vastlands, Conquer All, As Above So Below en Christians To The Lions de Turbonegro-cover I Got Erection van stal te halen. Daaruit blijkt wat deze band allemaal mocht doen na die mind-games van de voorgaande 50 minuten. En niks rocksterren-allures. Gewoon in het rookhok met de paupers na het optreden. Respect!

En toen was er ook nog Gadget in de kleine zaal! Na een optreden als dat van Behemoth mag het pijnlijk duidelijk zijn dat geen band hier nog overheen kan walsen, toch is er tijdens Gadget ook nog geen sprake van een 'cooling down'. De Zweedse grinders voeren de druk op en vertrappen met de openers Boredom, Choked, For What Cause? en Torture de nodige planken van het kleine podium. Gadget heeft helaas niet het beste geluid van de dag en ook het publiek laat het een beetje afweten. Waarschijnlijk is men nog lekker aan het nagaren van Behemoth, toch zorgt Gadget voor een leuke afsluiting van de dag en het fest. Niet zo mokerend als Human Mincer de dag ervoor, toch hakken de korte en felle nummers aardig door en worden de aanwezigen getrakteerd op een hele rits titels, zoals Requiem, Vägen Till Graven, Tristessens Fort, Illusions of Peace, Black Light, Let The Mayhem Begin, Feen On Lies, H5N1 en You Are Lost. Terwijl de voorste rijen de laatste stootjes uitdelen en de achterste rijen de laatste zaalconsumpties achterover slaan, sluit de band af met een blokje van Bedragen, Fields, Failure, Death And Destruction en Inget Val. Op het einde van zo'n dag kan ik er toch niet echt wakker van liggen dat vijf Amerikaanse acts hun weg naar dit festival niet hebben gevonden, maar de opkomst had er zeker onder te lijden. Ook al was de editie van 2008 niet te overtreffen zat 013 met de aloude 'No Mercy-fests met voorspelbare programmering' voller dan tijdens dit Pinksterweekend in 2009. Volgend jaar revanche?... (Sha)

klik op de foto's voor grotere versies
Met dank aan Bert van www.metalshots.com voor de foto's