Vrijdag

De Belgen van Leng Tch'e mogen dit jaar de spits in de grote zaal afbijten en dat is zo simpel nog niet. De eerste band in de grote zaal kan doorgaans niet rekenen op een al te volle bak uitzinnig volk en dit jaar maakt het publiek afwachtender dan ooit haar entree, na een schijnbaar sterke show van de eveneens Belgische The Reckoning in de kleine zaal. Omdat Vital Remains uiteindelijk niet zal optreden is het tijdschema van de grote zaal ook enigszins aangepast, waardoor er tussen The Reckoning en Leng Tch'e opeens flink wat tijd zit. Het gevoel dat het publiek in de tussentijd redelijk is afgekoeld en dat er een flinke vlam in de pan moet staan om het death metalfeestje weer een flinke zwengel te geven is niet te onderdrukken bij de aanblik van de grote zaal. Leng Tch'e is vandaag de eerste band, in de reeks die later nog zal volgen, die niet op het grote podium lijkt thuis te horen. Het podium oogt kaal, de bandleden verloren en alleen de energieke stuiterbal Kasongo maakt enigszins gebruik van de royale plankenruimte. De man doet zijn best, ontlokt het publiek zelfs wat lauwe reacties, imponeert met zijn stemfrequenties en putrochelt de nummers aan elkaar. Op mij weet Leng Tch'e echter geen indruk te maken. Het stemgeluid van de nieuwe zanger past mijns inziens niet bij de rest van de band en op het grote podium komt een band als Leng Tch'e niet goed uit de verf. Tijdens een goede show hadden ze de kleine zaal geheid plat gespeeld, vandaag moeten we het echter doen met een magere start.

De eerste band die ik in de kleine zaal mag gaan wegwerken is Despondency. In februari heb ik Despondency nog in Baroeg gezien, waar de band aanvankelijk op gang moest komen en zich over het geringe bezoekersaantal heen moest zetten. Vandaag is dit allemaal niet aan de orde. Als Despondency van start gaat is de kleine zaal reeds behoorlijk gevuld en is het tijdens de eerste nummers al meteen raak met de pletwalsheid in the front rows. Despondency heeft de nieuwe cd Revelation IV (Rise of The Nemesis) inmiddels op zak en gaat tijdens het daarvan afkomstige Victimize Their Idols ook volledig door het lint. Het publiek vindt het allemaal maar prachtig en ook de "oudjes" 9mm Headfuck, Embodiment Of A Failed Brood en Infected With Life worden warm onthaald en gretig aangegrepen om vooral niet stil te hoeven staan. Het geluid in de kleine zaal is vrij goed, de band is energiek en het half uurtje speeltijd vliegt voorbij. Na de vraag of men van goede USDM houdt ('en we bedoelen géén Suffocation!!!') wordt de afsluiter in de vorm van de Pyrexia-cover Sermon Of Mockery ingezet. Een rake klap en een uitstekend optreden.

Op naar de grote zaal voor God Dethroned, de band die ik in 2003 (!) voor het laatst aan het werk heb gezien. Dat God Dethroned in de grote zaal mag dreunen is, gezien de loopbaan en het aantal albums van de band, niet meer dan logisch, toch komt ook dit optreden vanaf die hoge planken niet helemaal goed tot zijn recht. Aan het geluid en de flink doortimmerende Michiel van der Plicht zal het niet liggen en ook aan podiumaankleding is gedacht, waardoor het allemaal erg profi oogt, zoals je van God Dethroned ook mag verwachten. In muzikaal opzicht legt de band een zeer divers repertoir neer, een bonte mix van oude en vooral snelle en kneiterharde nummers (Boiling Blood, The Warcult en The Execution Protocol) met nieuw en melodieuzer materiaal (Drowning In Mud, Posion Fog - mét cleane stem!- en het titelnummer van het nieuwe album Passiondale). God Dethroned heeft op deze manier de beschikking over een gevarieerde set die interessant is voor divers publiek. Toch is de band zichtbaar ouder geworden. Hoewel de uitvoering strak is en de vraag om een slampit tijdens Villa Vampiria ook niet uitblijft is het optreden niet bepaald energiek te noemen. Het geluid moet het werk doen, de mannen in het zwart en de contrasterende vrouw in het wit leveren de noten, maar ook niet veel meer dan dat. Jammer, hoewel het optreden verder echt fairly oké is.

De Grieken van Inveracity nemen ondertussen de leiding in de kleine zaal. Een band die doorgaans voor ongeremde optredens staat en eerder op de dag reeds aangeraden werd door Despondency. Dit kan dus bijna niet in het water vallen en inderdaad wordt ook dit optreden weer een moment van uitzinnigheid voor band en publiek. De kortgewiekte oosterburen razen zich een weg door een compromisloze set heen, een set van death metal pur sang. Bruut, ontoegankelijk en hard, ook tijdens Inveracity gaan de voorste rijen van de kleine zaal voor de bijl en al gauw is het glibberen en glijden voor het podium. Nieuw materiaal heeft Inveracity nog niet in de aanslag vandaag. De set bestaat uit nummers afkomstig van de twee full-legths. Onder meer Exposing The Semihumans, Behind The Walls Of Derangement en het titelnummer van de in 2007 uitgekomen Extermination Of Millions en Fistfuck Sodomy, Unconscious, en de hekkensluiter Defloration van de voorganger Circle Of Perversion worden gespeeld. De band is goed gemutst, heeft er duidelijk veel zin in, geeft het publiek zo nu en dan een flinke zweepslag en eist tijdens Repulsed By Vaginal Reek ook al een circlepit. De band mag er zijn, de sfeer mag er zijn, alweer een leuk optreden in de kleine zaal.

In de grote zaal wil het maar niet echt lukken met de sfeer en ik ben benieuwd of publieksfavoriet Hail Of Bullets daar eindelijk verandering in gaat brengen. De band heeft zich inmiddels al helemaal blauw en paars gespeeld, toch blijven de heren maar geboekt worden, blijven ze goede shows draaien en blijven ze mensen trekken. Een band die zich in een relatief korte tijd zo saillant maakt kan dan logischerwijze niet op het Neurotic Deathfest ontbreken. Hail Of Bullets heeft, zoals inmiddels is gebleken, behalve kwaliteit ook charisma. Of het de teksten zijn, de toegewijde strot van bierkenner Martin van Drunen of een combinatie van muzikale en themathieke factoren, het zal een ieder een worst wezen. Feit is dat als Hail Of Bulles speelt er eindelijk een golf van opwinding door de zaal gaat. De band weet daar raad mee, is betrokken, amicaal en enthousiast. De uitstekende vertolking van Nachthexen,Ordered Eastward, Stalingrad, The Crucial Offensive en Advancing Once More krijgen de massaal toegestroomde toeschouwers goed mee en tijdens "oorlogstijd" General Winter trakteert de band op een sinistere lichtshow en een luchtalarm. Eindelijk wordt de lucht broeierig en maaien haren en vuisten massaal door de lucht.

Omdat Hail Of Bullets nog geluidjes door de grote zaal stuitert ligt de kleine zaal er verlaten bij, als het tijd is voor Nox om de set van stal te halen. Balen is het natuurlijk wel, toch is het jammer dat de bandleden de eerste tien minuten van de show wat over het podium banjeren, aan snaren plukken en grapjes maken, in de hoop dat het publiek aantrekt, wat na de laatste noten van Hail Of Bulles uiteraard ook gewoon gebeurt. Een half uur is maar weinig speeltijd en uiteindelijk bekruipt mij ook het gevoel dat Nox er echt in moet komen, voordat de uitstraling die bij deze band hoort goed en wel is opgebouwd. Met de vele shows die Nox de afgelopen tijd heeft afgewerkt en de komende tijd nog speelt, lijkt het aan/uit/aan- geesteskind van Rob Oorthuis definitief terug te zijn. Voor mij is dit de eerste show die ik van de band in de nieuwe bezetting zie en aanvankelijk kan ik niet ontkennen dat Seth uiteindelijk beter op, dan voor het podium van Nox kan staan. Wellicht is het een kwestie van wennen en is het deels te wijten aan de stramme start, toch heeft Nox vanavond niet de gebruikelijke obscure sfeer over zich. Wat overigens niet wegneemt dat de band, eenmaal op dreef, best lekkere nummers van het podium knalt en tegen het einde van de show wordt het met The Jesus Sect en de geweldige afsluiter van Zazaz, Signed In Blood toch nog echt wel de moeite.

Misery Index wordt gedeeltelijk opgeofferd ter moendsnoering van de bruut brullende maag met de 013-snacks (ik wil de bockworst terug!!!). Eenmaal terug in de zaal lijkt de sfeer er weer goed in te zitten. Misery Index is de laatste brute band van de grote zaal voor vandaag, dus men heeft zich duidelijk opgemaakt voor een goed potje slammen in de bierpoel. Aan het publiek zal het dus, met alle constante douw- en trekpartijen van dien, niet liggen, de band overtuigt echter maar bij vlagen. Brulkanon Jason heeft last van zijn stem waardoor hij niet alle vox-partijen op zich neemt en die kracht behoorlijk wegvalt. Op de uitvoering is nauwelijks wat aan te merken. Misery Index weet hoe de instrumenten heten en wat ze doen, dus de nummers rollen van een leien dakje. Het geluid zelf had overigens wel wat harder gekund, de band speelt goed maar verzuimt zodoende het vlees uit de schoenen te blazen. De interactie met het publiek is gering, overigens ligt niemand daar verder wakker van en gaat men onverminderd door met feesten op de noten van zwaar metaal. Muzikaal legt de band een niet te missen nadruk op de laatste cd Traitors, waarvan van de geziene nummers Theocracy, American Idolatry, The Arbiter en het titelnummer, tevens het laatste nummer van de show, de sterkste uitvoering genieten.

De sensatie van dit jaar lijkt, dankzij het nieuwe album Cosmogenesis, bij de Duitsers van Obscura te ontkiemen. Torenhoge cijfers, lovende woorden en lyrische reacties, tijd dus om dit wonderkind in de kleine zaal aan eigen oordeel te onderwerpen. Eerder was Obscura al te gast in Zaandam, echter telt dit optreden nauwelijks mee, daar alles wat fout kon gaan fout ging en de band niet meer kon doen dan zich verontschuldigen, de vocalen grotendeels te laten voor wat ze zijn en er het beste van te maken. Nu liggen de zaken anders. Met de nieuwe cd nu daadwerkelijk in de aanslag en een golf van positieve feedback in de rug, is Obscura vanavond op volle oorlogssterkte en het mag duidelijk zijn dat het Cosmogenesis is waar het allemaal om draait.Het lijkt of alle gespeelde nummers daarvan afkomstig zijn. Incarnated, Desolate Spheres, Anticosmic Overload, Choir Of Spirits, Universe Momentum, het titelnummer en Centric Flow komen in ieder geval voorbij. Anders dan in Zaandam rolt Obscura vandaag soepel door het optreden heen en is zanger Steffen Kummerer uitgelaten, zelfverzekerd en niet vies van een (ontactisch) grapje. Ook muzikaal is het optreden dik in orde en klinkt, in tegenstelling tot de cd, vooral stevig in plaats van overwegend technisch. Niet overweldigend, toch leuk om een keer fatsoenlijk live gezien te hebben.

De gezelligste band van het fest sluit de rits optredens in de grote zaal vanavond af. Inderdaad, we hebben het hier over Unleashed, een ieder die de band reeds gezien heeft weet ook geheid waar ik op doel. Bruut? Woest? Molesterend? Nee, daarvoor moet u niet bij Unleashed zijn. Unleashed is vooral goed voor volle bierpul-, ritmische vuisten- en uit volle borst meebrulnummers. Ideale schoonzoon Johnny Hedlund maakt er met zijn gemoedelijk bolle verschijning een mooi feestje van en het publiek eet binnen no-time alles uit zijn hand. Alle gebruikelijke Unleashed-klassiekers komen uiteraard voorbij en zo zijn wij getuige van de zeer enthousiast gebrachte Midvinterblot, Don't Want To Be Born, To Asgaard We Fly, Winterland, en natuurlijk, natúúrlijk Death metal Victory, waarbij de aanwezigen wederom aangespoord worden tot massale bijdrage, na de welbekende voorzet. Van het vorig jaar verschenen Hammer Battalion speelt Unleashed behalve het titelnummer nog Black Horizon en Your Children Will Burn. Na Death Metal Victory been ik alvast richting de kleine zaal en de laatste band van de dag, met wederom een onderhoudend optreden van Unleashed achter de kiezen. Nog altijd niet wereldschokkend en inmiddels behoorlijk voorspelbaar, wél met oprechte hart en ziel gebracht, wat een niet te missen pre is.

Ondanks het feit dat Human Mincer wegens de geringe verschijningsgarantie in de wandelgangen grappend de "Deicide van de brute death" genoemd wordt, staat dit fenomeen de late uurtjes van het Neurotic Deathfest toch echt vol te brullen. Tot groot plezier van velen én uw ondergetekende, voor Human Mincer is er wederom genoeg volk uitgestroomd. "De band van de dag", hoor ik na afloop uit veel zaalhoeken echoën, in dit geval kan ik niet anders doen dan aansluiten. Human Mincer laat vanavond qua combinatie death metal, geluid en presentatie alle bands achter zich, want de Spanjaarden staan in vlees en bloed voor alles wat death metal zo berucht heeft gemaakt. Lompe, snoeiharde en vleesverscheurende nummers, een zieke strot, zwaar en log geluid en dito houding. De death metal van Human Mincer zal nooit, op geen enkele manier toegankelijk worden en live weet de band de smerigheid van deze onhergzame muziek subliem neer te zetten. Ook deze band heeft een nieuwe cd uit, waarvan in vorm van Dyskinetic Martyr Modification, Flask Copper Deglutition, Sculpturing Himself Atrocity, Macromutation Overflowed en Degradation Paradox meer dan helft wordt gespeeld en hel, wat gaan de nieuwe nummers als een trein. Voegt u daar nog maar een handje vol oudjes aan toe (Light Of Evil, Devoured Flesh, Nest Of Hate en Cerebral Torture) en de stempel is onuitwisbaar gedrukt. Hallo tsunami of human blood...
(Lana)

klik op de foto's voor grotere versies
Met dank aan Bert van www.metalshots.com voor de foto's