Vrijdag:

Kruis The Gathering met After Forever en je weet ongeveer hoe Sengir klinkt. Zangeres Ellen Schutyser heeft een prachtige stem en ook al is de muziek die dit Belgische zestal maakt niet bijster origineel, lekker klinken doet het wel. Sengir heeft tot op heden een album uit getiteld 'Guilty Water', logisch dus dat daar de meeste nummers vanaf komen aangevuld met een enkele nieuwe. Het geluid is goed, maar de podiumpresentatie ietwat statig. Een band voor de toekomst. (Edo)

Papa Roach brak zo'n vijf jaar geleden door met de megahit 'Last Resort', afkomstig van het album 'Infest'. Sinds die plaat heeft dit kwartet uit Sacramento de raps grotendeels afgezworen en is er gekozen voor een meer traditionele sound. We krijgen vandaag zowel ouwe als nieuwe songs te horen, maar overtuigend is het allerminst. Zanger Coby Dick heeft z'n ADHD nog steeds niet onder controle en wat hij ook uitkraamt, het is amper hoorbaar. Een nummer als 'She Loves Me Not' komt nog wel redelijk uit de verf vanwege de duidelijke zanglijnen, maar de nummers waar in gerapt wordt lijken nergens naar omdat er slechts halve zinnen uit de geluidsinstallatie vliegen. Dat is een kwartiertje nog wel te verdragen, maar bijna een uur lang zeker niet. (Edo)

In de Metal Dome mocht het Nederlandse Autumn afsluiten. Ondanks dat de band al twee albums uit heeft worden ze in België nog als "nieuw talent" beschouwd, want daar was de Metal Dome voor. Helaas wordt het optreden vooral in het begin geplaagd door slecht geluid, zoals dat wel vaker voorkomt op festivals. In de veertig minuten speeltijd laat de band een mooie mix horen van nummers van de twee albums, en laat zangeres Nienke alvast even aan Sharon van Within Temptation (die direct erna op het hoofdpodium speelden) zien hoe je je sensueel over het podium kan bewegen. Al met al toch een leuk optreden, en wat mij betreft komen ze volgend jaar terug op een van de grotere podia. (Tonnie)

Metal Church heeft een aardige lage landen tour gemaakt. Na Wâldrock en Fields of Rock was nu Graspop aan de beurt. In de Marquee 1 maakten ze er wederom een feestje van. Uiteraard werd er wel even stil gestaan bij het overlijden van voormalig bandlid, zanger David Wayne. In de huidige bezetting behoort Metal Church gewoon bij de betere thrashmetalbands. Met een zeer afwisselende set, waarin zowel rustige nummers als het wat stevigere werk voorbij komen, laat zanger Ronny Munroe horen dat hij een geweldige stem heeft. Podiumpresentatie is dik in orde en het enthousiasme straalt ervan af. Van mij geen negatief woord over dit optreden. (Martine)

Hoor of lees je de letters 'NYHC' dan denk je gelijk aan grootheden als Agnostic Front, Biohazard en Sick Of It All. Eén naam die zeker niet in dat rijtje mag ontbreken is die van Madball. Als Freddy 'Madball' Cricien en zijn mannen rond kwart voor negen het podium van de afgeladen Marquee 2 betreden gaat gelijk het dak eraf. Dat moet ook wel want Madball klinkt vet, heel vet en met songs als 'Set It Off' en 'Pride' is het een koud kunstje om het publiek voor je te winnen. Van het nieuwe album, getiteld 'Legacy', horen we 'Behind These Walls' en de titelsong, beiden echte Madball songs. Het enthousiasme en de gedrevenheid van dit viertal is nog even groot als in hun begindagen en ook het publiek geniet met volle teugen. NYHC op z'n best! (Edo)

Een ieder die regelmatig een festival in binnen- of buitenland bezoekt is ze hoogstwaarschijnlijk al een keer tegengekomen: Within Temptation. Sinds 'Mother Earth', de cd waarmee de band doorbrak, is het zestal onder leiding van Sharon den Adel mateloos populair en grijpt het iedere mogelijkheid aan om een groter publiek te bereiken. Vanzelfsprekend komt het merendeel van de nummers vanavond van 'The Silent Force', hun laatste cd. De mensen die hadden gehoopt op de wat hardere nummers, vooral te vinden op 'Enter' en 'The Dance', komen echter bedrogen uit. De muziek wordt aangevuld door metershoge vlammen en vuurwerk en boven het podium hangt een groot beeldscherm waar voortdurend sfeerbeelden van watervallen, gebergtes en dergelijke op worden vertoond. Het geluid is prima en het is duidelijk merkbaar dat Within Temptation door het vele toeren uitstekend op elkaar is ingespeeld. Grote hits worden aangevuld met nummers als 'See Who I Am', 'Jillian' en 'Deceiver Of Fools' (Edo).

Een uurtje Megadeth op een festival? Schandalig eigenlijk. Alhoewel, drie weken ervoor op Wâldrock vond ik de band niet overtuigen, dus misschien dat een kortere set dan beter overkomt. En dat bleek het geval. Megadeth was in vorm, de setlist goed, en het publiek nieuwsgierig (tot ver buiten de tent stond men naar Megadeth te kijken). Maar, interactie met het publiek is er amper. Mustaine zegt nog dat hij z'n mond tussen de nummers zal houden omdat ze weinig speeltijd hebben, maar op Wâldrock was hij ook niet echt spraakzaam. Een flauwe smoes, dus. Gelukkig kan Mustaine beter gitaarspelen dan lullen, dus was het niet erg. (Tonnie)

Wederom zo'n onfortuinlijke combinatie: Megadeth en The Dillinger Escape Plan tegelijkertijd. Gezien het geniale Miss Machine (mijn eerste kennismaking met de band) besloot ik toch maar voor The Dillinger Escape Plan te kiezen, eens te meer omdat ik de band vorig jaar absoluut niet op de juiste waarde wist te schatten. Gelukkig heb ik de juiste keuze gemaakt, want mijn god, wát een partij gestructureerde chaos vuurde deze band op het publiek af! Met een drukke ADHD-presentatie, geflipte breaks en tientallen tempowisselingen per nummer kwam The Dillinger Escape Plan als een keiharde vuistslag in het gezicht aan. Na een klein uur bleef ik met een lichte hoofdpijn en een open mond achter. Geniaal! (Rik)

De conservatieve metalfan zal op vrijdag het hoofdpodium vermeden hebben, want bijvoorbeeld Papa Roach en Within Temptation zijn natuurlijk te populair. Zo ook headliner System Of A Down. In eerste instantie was ik wat huiverig om ze te gaan aanschouwen, want de live opnames die ik wel eens gehoord had waren slecht, bar slecht. Na de eerste paar nummers was ik nog altijd niet overtuigd, maar het klonk wel al beter dan ik had verwacht. Naar mate het optreden vorderde werd het steeds beter, en leek de band ook steeds meer plezier op het podium te hebben. De leuke "improvisatie" (zo moest het overkomen maar hoort waarschijnlijk gewoon bij de show) tegen het einde was in ieder geval erg grappig. De band heeft een waardige live indruk op me achter weten te laten. (Tonnie)

Nevermore komt binnenkort met een nieuwe cd, en mocht de vrijdag afsluiten in Marquee I. Na een paar nummers te hebben aangehoord wilde ik eigenlijk weg, want het geluid was verschrikkelijk. Waar was de bas? Gelukkig kwam hier verbetering in, anders was het niet uit te houden. De fans werden getrakteerd op materiaal uit het verleden, maar ook op enkele songs van hun nieuwe album 'This Godless Endeavor'. Het was even wennen om de nieuwe nummers live te horen, maar ze blijken toch perfect tussen het oude materiaal te passen. Toch is Nevermore niet een band die je op een festival moet zien, maar tijdens een normaal concert. In een zaal komt de muziek beter tot z'n recht dan in zo'n grote tent op. Toch was het een sterk optreden, en een lekkere afsluiter van de vrijdag. (Tonnie)

De organisatie van Graspop heeft het niet begrepen door Nevermore en Kreator tegelijkertijd te laten spelen. Terecht heeft dit veel commentaar opgeleverd. Ondergetekende koos voor Kreator, omdat deze Duitsers eerder dit jaar de 013 volledig plat hebben gespeeld. Het niveau van dat optreden haalt Kreator hier niet, maar desondanks mogen we dit tot één van de betere optredens van Graspop rekenen. Hoewel vooral het gitaargeluid wat zacht stond in het begin van het optreden, kwam de band na enige nummers pas echt op dreef. Toen tegen het einde van de set nog nummers als 'Flag of Hate', 'Tormentor' en 'Betrayer' langs kwamen, ging het hek alsnog behoorlijk van de dam. Een degelijk en bijzonder strak optreden. (Rik)

Zaterdag:

Aangezien Soilwork live meestal wel goed uit de verf komt, spoedde ik me al ruim op tijd vanuit de camping richting het festivalterrein, om erachter te komen dat eerst Skitsoy het hoofdpodium mocht vervuilen. Zelden ben ik op een festival door zulke kutmuziek wakker gemaakt. Na een kwelling van een half uur en wat ombouwtijd was het dan toch eindelijk tijd voor Soilwork. De nadruk lag op het nieuwere, moderne werk van de band, en hoewel de heren weinig gaatjes lieten vallen, viel het optreden me eigenlijk ietwat tegen. Soilwork is zo'n band die beter tot recht komt in een volle tent dan op een kaal en groot hoofdpodium. Een beetje sfeerloos allemaal dus, hoewel de band zelf weinig te verwijten viel. (Rik)

Door wat technische problemen kon Behemoth tien minuten van de setlist schrappen. Jammer, aangezien de strak uitgevoerde, gedisciplineerde death metal ook op dit vrij vroege tijdstip bijzonder goed overkomt op het publiek. Uiteraard lag de nadruk op het latere materiaal – met name Thelema.6, Zos Kia Cultus en het laatste album Demigod. Het geweldige Antichristian Phenomenon vormde het hoogtepunt van dit te korte optreden, waarbij het enige minpunt het overslaan van Christians to the Lions was. (Rik)

Peter Pan Speedrock om kwart over 1 's middags op een podium? Kom op zeg, dit soort rock 'n' roll is het gaafste als je al wat bier door je keel hebt laten lopen, en dus niet als je net uit je nest bent. Toch dachten genoeg mensen daar anders over, want toen ik 20 minuten voor het einde van hun set bij de Marquee II aankwam stond er toch aardig wat volk te hossen en springen. Ook zo vroeg op de dag weet PPS dus een feestje te bouwen. Konden ze niet gewoon 's nachts nog een keer terugkomen naar de biertent? Dan zou het nog een stuk leuker zijn. (Tonnie)

Vorig jaar speelde Epica nog in Marquee 2 en ondanks dat het optreden van toen geen doorslaand succes was (het geluid was afschuwelijk) mag het dit jaar op het hoofdpodium aantreden. In die periode van een jaar is er wel een opvolger gekomen voor 'The Phantom Agony', genaamd 'Consign To Oblivion'. Ook is de podiumpresentatie een stuk professioneler geworden. Waar voorheen gitarist Mark Jansen vaak het woord nam in plaats van de timide zangeres Simone Simons, zijn nu de rollen omgedraaid. Simons heeft zich ontpopt als een echte frontvrouw en straalt veel meer uit dan destijds. Ook al is het nog vroeg en is het bloedheet, het publiek heeft wel trek in een portie epische gothic-metal. 'Consign To Oblivion' en 'Mother Of Light' passeren onder andere de revue, maar opvallend genoeg 'Solitary Ground' niet. Dit keer is het geluid wel dik in orde en eigenlijk is het gewoon een heerlijk optreden waarmee de mindere show van vorig jaar is rechtgezet. (Edo)

10 Jaar Graspop wordt gevierd met een band die er op de allereerste metal editie ook al bij was: Gorefest. Na een aantal jaren afwezigheid zijn de Nederlandse mannen van de deathmetal terug en spelen ook op deze Graspopeditie. Voor de oude fans een feest van herkenning. Er werden veel oude nummers gespeeld en aan het typische geluid van de band (waaraan de zang van Jan Chris de Koeyer veel bijdraagt) is ook niets veranderd. Het optreden was goed, ik heb weinig fouten kunnen onderscheiden. De mannen zijn het niet verleerd! (Martine)

De Amerikaanse powermetalband Kamelot is een ideale band voor een zonnige Graspop zaterdag. De band bestaat alweer zo’n 10 jaar en is inmiddels ook aardig bekend bij veel mensen. Vandaar dat ze dit jaar het hoofdpodium van Graspop mochten bestijgen. Ze openden met Center of the Universe van Epica. De link met de band die voor Kamelot op het podium stond is dan ook snel gelegd. Want ook Epica zangeres Simone mocht een nummertje meedoen. Ik moet zeggen dat het best goed klonk, de samenzang van Simone met Roy Khan. Altijd grappig zulke gelegenheidsformaties. (Martine)

Een van mijn persoonlijke hoogtepunten van Graspop 2005 was toch wel het optreden van de Zweedse melodieuze deathmetal band Amon Amarth. De nummers staan als een huis en door de stevige gitaarriffs kun je als toeschouwer niet anders als meegaan in het tempo en je uitleven. Blijkbaar dachten meer mensen er zo over, want de hele Marquee 1 was van voor tot achter gevuld met headbangende, crowdsurfende, meebrullende mensen. (Martine)

Van vorig jaar staan mij nog de taferelen van Hatebreed in de tent in het geheugen gegrift waarbij er om de eerste twee palen van de tent reusachtige circlepits ontstaan zijn.Dit jaar mag Hatebreed hun beukende metalcore vanaf het hoofdpodium de massa in jagen. Of het er dit jaar net zo agressief aan toe gaat valt voor mij moeilijk te beoordelen aangezien ik vrij ver achterin stond, maar op zich moeten er bij nummers als Tear it Down, This is Now en Hatebreed überhit en afsluiter I will be Heard toch wel de nodige gewonden gevallen zijn. Frontman Jamey Jasta weet het publiek op een sympathieke manier te bespelen en draagt bijna elk nummer op aan een van de bands die op Graspop moeten spelen. Een geslaagd optreden in ieder geval, alleen vind ik wel dat de band beter tot zijn recht komt in de tent. (Jan)

Op festivals probeer ik vaak door het wat mindere (tot soms zelfs belabberde) geluid heen te luisteren. Bij Samael was dat echter onmogelijk. De eerste paar minuten was er zelfs helemaal geen zang te horen. Het probleem bij een band als Samael is, dat als het geluid slecht is, de nummers een zooitje lijken. Helaas, volgende keer krijgt Samael een herkansing van me. (Martine)

Wie het heeft gepresteerd om Mastodon het afgelopen jaar te ontwijken verdient een schouderklopje. Vorig jaar stonden ze op Dynamo, daarna waren ze op tour met Slayer/Slipknot, vervolgens traden ze met hun eigen tour op diverse plaatsen in Nederland op, en deze zomer staan ze op Wâldrock, Fields Of Rock, Graspop en Bospop. De band doet blijkbaar dus wel iets goed. Het optreden op Graspop deed niet echt bijzonder aan, maar misschien komt het omdat ik ze nu al te vaak gezien heb het afgelopen jaar. (Tonnie)

Ook Slayer was dit jaar weer van de partij. Na opener 'South Of Heaven' bleek al dat de band er niet veel zin in had. De podiumpresentatie was saai, tussen de nummers door viel tevaak een lange stilte, en zanger Tom Araya heeft wel eens beter geklonken. Toch konden de Slayer fans uit hun naad gaan op de klassiekertjes als 'Hell Awaits', 'War Ensemble', 'Raining Blood' en natuurlijk 'Angel Of Death'. Ik mag hopen dat deze tour van Slayer eens op een eind komt, want we willen nu ook wel eens weer een nieuwe plaat, mét Dave Lombardo. (Tonnie)

Helaas stond Anthrax tegelijk geprogrammeerd met In Flames. Moeilijke keuze, maar ik koos voor In Flames. Het gitaargeluid van In Flames kwam goed tot zijn recht in de tent. Nummers als Pinball Map, My Sweet Shadow en Trigger kwamen langs. (Tot veler teleurstelling niet Episode 666). Mensen die iets later de tent binnenkwamen moeten wel geschrokken zijn van het nieuwe stemgeluid van zanger Anders Fridén bij het nummer Bullet Ride. Hij had namelijk zijn microfoon afgestaan aan een enthousiaste vrijwilliger uit het publiek. Vervolgens zag hij volgens eigen zeggen de band voor het eerst vanaf de zijkant spelen. En hij moet net als wij gezien hebben dat In Flames retestrak speelde. (Martine)

Afgelopen oktober hoorde ik al vele klachten uit België van Slayerfans, die niet zo blij waren dat bij het concert van Slipknot en Slayer eerstgenoemde band de avond mocht afsluiten. In Nederland was het andersom, maar op Graspop had Slipknot weer de eer om te headlinen. De band speelt veel inmiddels niet zo nieuwe songs, afgewisseld met materiaal van hun twee voorgaande platen. De trommelende Clown was er niet bij, want z'n vrouw is ernstig ziek. Of je het echt merkt in het geluid valt over te discussiëren, maar voor de show mis je zijn capriolen toch wel. Toch lijkt het wat routine te worden voor de Amerikanen, want natuurlijk moet men meebrullen tijdens 'Surfacing', en met z'n allen tegelijk opspringen tijdens 'Spit It Out'. Nee, Graspop 2005 was niet het beste optreden van Slipknot. (Tonnie)

Zondag:

Toegeven: half twaalf 's ochtends op zondagmorgen is niet echt het meest ideale tijdstip voor de razendsnelle power metal van Dragonforce, maar desondanks was het terrein al prima gevuld. Misschien had het te maken met het weer, waardoor iedere metalhead om negen uur al uit zijn of haar tent gebrand werd, maar ik houd het toch op de kwaliteit van deze band. Het dikke half uur dat deze internationale formatie ter beschikking stond, werd volledig benut, met als bijna vanzelfsprekend hoogtepunt het geniale My Spirit Will Go On. Het gepats en gesoleer van de gitaristen was niet van de lucht en menigeen (ondergetekende incluis) stond met open mond naar het schouwspel te kijken. Goedemorgen Graspop! (Rik)

De Belgen van Oceans of Sadness speelden vandaag een thuiswedstrijd. Waar de band onlangs nog voor een handvol mensen in de kleine zaal van de 013 moest spelen, was Marquee 1 deze zondagmiddag al prima gevuld. Dat motiveerde de band zichtbaar en de heren gaven dan ook een prima show weg. De nadruk lag op het nieuwe album Send in the Clowns (waarvan onder andere Who's in Control en Eyes Like Fire voorbij kwamen), maar ook het (mijns inziens betere) Laughing Tears – Crying Smile werd niet vergeten. Een persoon zorgde overigens nog voor de nodige hilariteit door het podium op te klimmen en een bordje "Te Koop" bij de band neer te zetten. (Rik)

Als er iets is wat deze sympathieke Denen veel doen dan is het wel touren, en terecht! Het is inmiddels de vierde keer dit jaar dat ik Hatesphere live aan het werk mag bewonderen en het blijft boeien. Op de vroege morgen (voor festivalbegrippen vroege morgen) is Hatesphere de ideale mokerslag om wakker te worden om er nog een laatste festivaldag tegenaan te kunnen. Met knallende granaatinslagen als Bloodsoil en 500 Dead People afgewisseld met slepende beukers als Only the Strongest weet Hatesphere het aanwezige publiek gauw naar hun hand te zetten. De aanwezigen reageren enthousiast en er ontstaat een niet al te grote maar flink agressieve pit voor het podium. Thumbs up for Hatesphere en ik kijk al reikhalzend uit naar hun nieuwe album. (Jan)

Kom op, Ronnie, je hebt vorig jaar nog een nieuw album uitgebracht, maar voor je huidige optredens neem je een backdrop mee van je klassieker 'Holy Diver'? Zo gaat het er wel op lijken dat Dio z'n beste tijd gehad heeft, en moet teren op oud succes. Niets is minder waar, want ook nieuwer materiaal komt voorbij. En wat een geweldige zanger is Ronnie James Dio toch. De man mag dan wel al tegen de pensioenleeftijd aan zitten, toch is zijn keel beter dan 95% van alle heavy metal zangers. De setlist was wat voorspelbaar, maar het optreden was gewoon goed. (Tonnie)

Met het uitstekende nieuwe album Octavarium op zak, werd het voor de progressieve metalband Dream Theater weer eens tijd om op een festival te spelen. De speciale "avonden met Dream Theater" behoren mijns inziens meestal tot het beste dat er op live-gebied te genieten valt en ik was dan ook benieuwd hoe de band zich staande zou houden voor een gevarieerder metalpubliek. Wellicht dat mijn verwachtingen té hooggespannen waren, maar het optreden stelde ietwat teleur. James LaBrie was niet optimaal bij stem en klonk af en toe wat geforceerd, hoewel hij naarmate het optreden vorderde beter in zijn vel kwam te zitten. Er werd geopend met het sterke The Root of all Evil van het nieuwe album, maar desondanks liet vooral de setlist te wensen over. Twee geniale nummers als Pull me Under en Metropolis pt. I in elkaar laten overlopen en zo beide maar half spelen, is natuurlijk onvergeeflijk, evenals het compleet negeren van Scenes from a Memory. Geen slecht optreden, maar een gemiste kans. (Rik)

Terror doen hun naam eer aan, vanaf de eerste tonen verandert Marquee 2 in een kolkende massa van woest om zich heen slaande barbaren. De band liet er geen gras over groeien en knalde nummers van Lowest of the Low en hun recente album One with the Underdogs als een spervuur het publiek in. Zanger Scott Vogel bleef het publiek maar ophitsen en de circlepits werden steeds groter en lomper. Als de set ten einde is worden de heren door het publiek terug het podium op gebruld en weten in eerste instantie niet wat ze moeten doen, volgens de zanger is dit de eerste keer dat er zo om een toegift gebruld wordt. Na een korte overlegpauze knalt Terror er nog 1 keer tegenaan en de Marquee 2 lijkt uit zijn voegen te barsten. Na dit festijn haast ondergetekende zich ook gauw naar de merch stand om een shirt van de band aan te schaffen. (Jan)

Het Italiaanse Lacuna Coil staat hoog op het affiche en dat is zeker niet onterecht. Het zestal draait al enkele jaren mee en sinds 'Comalies' ligt de wereld aan hun voeten. Tijdens de Ozzfest tour was Lacuna Coil steevast de band met de meest verkochte cd's per dag. Vanavond krijgen we een best of set met onder andere 'Tightrope', 'Heaven's A Lie', 'Daylight Dancer' en het Italiaanse nummer 'Senzafine' te horen. Ook krijgen we een voorproefje van het nieuwe album voorgeschoteld waarvan ik de naam ben vergeten maar wat wel verdomd lekker klonk. Punt van kritiek is dat zowel de zang van Cristina Scabbia als die van Andrea Ferro overpowered wordt door de rest van de band. Jammer, want ze beschikken allebei over een prima stem. (Edo)

Op deze tiende verjaardag van de Graspop Metal Meeting was het niet meer dan toepasselijk dat de headliner dezelfde is als op de eerste editie (30 juni 1996), namelijk Iron Maiden. Deze Britse grootheden brachten afgelopen winter de Early Days dvd uit, en hun huidige tour staat daarom in het teken van die dvd. Dit hield in dat er alleen nummers van de eerste vier Iron Maiden albums de revue passeerden. En wat was het geweldig om nummers als 'Murders In The Rue Morgue' (perfecte opener voor een tour als deze), 'Remember Tomorrow, Where Eagles Dare' en 'Drifter' eindelijk eens met de eigen oren live te horen. Natuurlijk speelt de band ook de "verplichte" nummers als 'Wrathchild, The Number Of The Beast, Hallowed Be Thy Name, The Trooper' (inclusief Bruce in uniform) en 'Iron Maiden', maar daar zal niemand mee zitten. Een minder feitje was dat Bruce wat verkouden was en daarom minder goed bij stem, maar nog altijd klonk hij erg goed. De rest van de band was ook goed op dreef, en verzorgde een lekkere show. Qua show zit het toch wel goed bij deze band. De backdrops verwisselden weer na elk nummer, het podium was aangekleed dat het deed denken aan de eerste twee albums en de Early Days dvd, het Beest liet z'n gezicht zien tijdens 'The Number Of The Beast', het publiek mocht lekker meebrullen tijdens 'Running Free', en Eddie maakte natuurlijk zijn opwachting tijdens 'Iron Maiden'. Helaas bleek het dezelfde Eddie te zijn als twee jaar terug, hetzij met een nieuw laagje verf. Voor de grote fan toch een kleine tegenvaller, maar ook niets waar niet mee te leven is. Ondanks dat in het programmaboekje stond dat de band twee uur speeltijd had, zat het er na een ruime 90 minuten toch alweer op. Na het vuurwerk ter afsluiting van de tiende verjaardag van Graspop kon men voldaan terug naar de biertent, de camping, of naar huis. (Tonnie)

Nog even wat plus- en minpunten:

+ korte wachtrijen bij de vreetkraampjes
+ vrij schappelijke prijzen
+ voldoende toiletten
+ relaxte sfeer, zoals ieder jaar eig wel
+ biergarten en veel gelegenheid tot het nuttigen van koude pilsjes op weg naar het festivalterrein
+ Stormrider en Slipknot tegelijkertijd laten spelen
+ ze blijven stoer hardcore-acts programmeren, terwijl andere metalfestivals zich daar niet meer aan wagen
+ de zuiptent
+ stagediven en crowdsufen is nog toegelaten

- doorstroming bij de camping en ingang van het festivalterrein
- te weinig pinautomaten
- geen Graspop maar Stofpop
- Megadeth en Dillinger Escape Plan tegelijkertijd laten spelen
- Nevermore en Kreator tegelijk
- teveel mikken op de jongere jeugd met acts als System Of A Down en Papa Roach. Voor dat geld hadden ze beter Manowar laten komen! Graspop schuift teveel op naar een mainstream metalfestival en dat komt de sfeer niet volledig ten goede
- Anthrax en In Flames tegelijk
- teveel bands die al diverse keren geweest zijn
- stagediven en crowdsufen is nog toegelaten