Bij aankomst staat er nog een aardige rij voor de ingang, maar die wordt vakkundig en snel weggewerkt door het personeel. Na een korte blik op de merch en de speciaalbierbar, begeeft men zich nieuwsgierig naar de kleine zaal om daar de opener van het festival aan het werk te zien.

Daar waar menig beginnend band vergeet aan visueel vermaak te doen tijdens een optreden, hebben de jonge landgenoten van het Rotterdamse L'orne dat netjes voor elkaar. Uitgedost in een combinatie van steampunk en romantiek zetten zij vandaag de toon. Het album And I Fell Asleep Forever vormt vanzelfsprekend de kern van het optreden. De schreeuwerige vocalen van frontvrouw Luka Lagoone roepen beelden van het Utrechtse Ontaard en in zekere zin valt het gezelschap wel te classificeren als een brave versie daarvan. Echter experimenteren de Rotterdammers er meer op los en doen ook genres als shoegaze en doet ook het een en ander aan 'post'-genres aan. Daarbij valt op dat vooral de geweldsexplosies het beste werken. De dromerige interludes houden soms wat te lang aan en maken het geheel soms wat slaapverwekkend. Dat gezegd hebbenden is de prijzenkast in de jonge carrière al voorzien van enige opmerkelijke bekers en als er nog wat geslepen kan worden aan de composities an sich kan dit wellicht de aandacht van Consouling Sounds wel wekken.

Complexity Fest boekt niet alleen bands uit de westerse wereld, maar laat ons ook kennismaken met muzikale fratsen uit andere continenten. Zo is Zuid-Amerika vertegenwoordigd middels Papangu. Het vijftal opereert geheel genrevrij. Dat is zowel opvallend, bevrijdend en aangenaam, als verwarrend, onsamenhangend en vervreemdend. Al naargelang de persoonlijke voorkeur wordt de band dan ook vrij divers beoordeeld. Wat dat dan precies inhoudt? Nou, combineer blackened metal met jazz-rock, fusion, symfonische rock, neoklassiek, en wat niet eigenlijk. We horen bovendien - haast als vanzelfsprekend - veel Caribische en Latijnse invloeden. Maar dat is niet de enige bizarre combinatie. Ik had nooit gedacht dat een triangel zo relevant kon zijn en dat ik triangelrelevantie ooit zou schrijven, maar ook hier is Papangu debet aan. Totaal nieuwe genrebenamingen passeren de revue, zoals: maracatu en zeuhl. Daarnaast confronteren de mannen is met een rijk geschakeerd instrumentarium, waaronder de dwarsfluit en - ja, het is echt waar - gehamerde knijpeenden, of hoe die dingen dan ook maar mogen heten. Is het dan ook nog vermakelijk? Nou, aan de lichtshow ontbreekt het niet, maar dat is dan ook het enige showelement. De heren zijn verder veel te druk met musiceren. Wellicht dat een pure zanger zou kunnen helpen. Zoals gezegd is het luisterplezier verder vooral afhankelijk van persoonlijke voorkeur.

Met Meth. worden er korte metten gemaakt met alles wat pretendeert iets met metaal te maken te hebben, maar eigenlijk nergens iets sloopt. Vanaf de aftrap is het duidelijk dat het niet de bedoeling is tere zieltjes te sparen, geen enkel zieltje trouwens. Tijdens de soundcheck meldde de geluidsman al dat dit de hardste snare was die hij ooit gehoord had, en inderdaad, er wordt flink op los gerost. De experimentele band combineert grind met allerlei andere heavy genres als powerviolence, noisecore en al wat dies meer zij. En qua sloopwerk? Nou, de drummer ragt zijn snare erdoorheen. Ook in de zaal is het bal. Het betere hoofd- en haarslaan wordt afgewisseld met getrek en geduw en daar wil Seb Alvarez ook wel een graantje van meepikken. Hij verdwijnt tussen de menigte die een grote kring om hem heen vormt. Wat zich daar allemaal afspeelt is behalve voor de directe omstanders een groot vraagteken, maar gegeven zijn intense performance on stage, zal het niet veel anders zijn geweest. Hij maakt ook nog even ruzie met de bassist die hem uit het niks een wilde trap geeft. Meth. is ongetwijfeld de hardste band van de dag en de zaal staat dan ook ramvol testosterongeïnteresseerden. Hoewel de gecontroleerde chaos visueel wellicht minder interessant is, wordt dat gecompenseerd door de enorme intensiteit waarmee de Amerikanen te werk gaan. De band verkeerd volledig in zijn eigen wereld en anders dan enige woorden tussendoor is de show vooral op zichzelf gericht. Een intrigerend optreden!

Horse Lords moet het niet hebben van het showelement. Na het intense optreden van Meth. is het dan ook even schakelen naar de nerdy avantgarde van deze Amerikanen uit Baltimore, die voor het gemak twee drummers van stal hebben gehaald, waarvan er eentje nota bene een zonnebril draagt. Wellicht is het een medische conditie die hem daartoe dwingt, maar het ziet er wat koddig uit. Na enige nummers blijkt er ook geen enkele zang aan te pas te komen en is de muziek vooral leuk voor mensen die van maten tellen houden. Het heeft daarmee moeite om de aandacht van de toch al niet in grote getale uitgelopen publiek vast te houden.

We schakelen vervolgens terug naar de kleine zaal waar El Khat ten tonele is verschenen. Hoewel het gezelschap volgens de Bandcamppagina vanuit Berlijn opereert, zijn de roots te vinden in Israël en Yemen - een bijzondere combinatie en hiermee doen we dus Azië aan. Die Midden-Oosterse achtergrond blijkt een belangrijk ingrediënt te zijn van de muziek. Niet iets waar de gemiddelde bezoeker regelmatig aan blootgesteld wordt. Wat ook bijzonder is, is het instrumentarium waarvan frontman el Wahab zich bedient. De zelfgeknutselde instrumenten bestaan voornamelijk uit gevonden voorwerpen. Zo bespeelt hij onder andere een fretloos viersnaarinstrument - met een groot blik als klankkast -onderhands met een strijkstok. Ook drummer Lotan Yaish, die rechts op het positie genomen heeft, heeft eerst een bezoekje aan de ijzerboer gebracht alvorens plaats te nemen achter zijn pannenset. Toetsenist Yefet Hasan heeft zich vakkundig verborgen achter wat het ook maar is waar hij op speelt. De vrij emotieloos gespeelde experimentele klanken vinden hier en daar nog wel enige respons, maar er is maar weinig interactie. Ik heb geen idee of een van de bandleden een taal machtig is waarmee zij zich verstaanbaar zouden kunnen maken, maar enige uitleg over bedoeling, betekenis en oorsprong, zou het geheel een stuk behapbaarder maken. Het ontbreekt mij aan muzikaal vocabulaire om hier meer duiding aan te geven. Fascinerend is het wel, maar menigeen blijft zitten met het gevoel dat er meer in gezeten had.

Het gemaskerde jazzdeathmetalensemble dat schuilgaat achter maskers en de bandnaam Imperial Triumph doet de zaal langzaam vollopen. Het is alweer een jaar geleden dat de band in dB's stond en in de tussentijd is er een nieuw album in de vorm van het 21 maart uitgebrachte Goldstar, en kennelijk was er ook behoefte aan nieuwe maskers. Het vreemde trio heeft vandaag de titeltrack van het genoemde zesde studioalbum gekozen als walk-on song en onder luid applaus worden zij onthaald. Men heeft er zin in! Wat de bandleden er zelf van vinden is en blijft een groot raadsel want aan die maskers kun je immers niks afzien. Het draait allemaal om de muziek en die gaat zonder enige moeite van de ene hak op de andere tak. En ja dat schrijf ik expres zo. Want de muziek van de Amerikanen spot nogal met de grenzen van het betamelijke als het gaat om hoe je een lekker liedje bij elkaar pent. Daar komen we natuurlijk voor op Complexity Fest en zo gaat de ene na de andere knaller de zaal in, voorzien van een stabiele lichtshow. Setlistfanaten zullen niet gek opkijken van de gespeelde nummers, want die zijn precies hetzelfde als op de andere shows van de Goldstar-tour. Een sterk optreden, maar het haalt het niet bij een clubshow in een intieme setting zoals het eerder genoemde Utrechtse zaaltje.

"Je moet ook wat voor het jonge publiek neerzetten." Geen idee of deze zin specifiek gevallen is of in gedachte opgekomen is, maar het zou me niks verbazen als dat de achterliggende gedachte was toen The Callous Daoboys geboekt werd. Het jonge vijftal maakt energieke muziek die vooral overeenkomsten toont met metalcore en aanverwante genres, voor zover metalcore uberhaupt tegenwoordig nog wel een genre vertegenwoordigd. De muzikale criticus in mij wordt geconfronteerd met nogal onsamenhangende composities, maar dat zal ongetwijfeld liggen aan de nieuwigheid van het materiaal voor mijn oren. De vooral jonge toeschouwers weten er wel raad mee en weten elke noot mee te blèren. Tegelijkertijd is moshen kennelijk niet meer echt een ding. Er worden hier en daar wel wat pogingen ondernomen, maar je zou toch zeggen dat een dergelijke band vraagt om een uur lang durende kolkende massa. Dan moet er ook nog wat gezegd worden over het instrumentarium. Zo trekt de helaas te zacht afgestelde elektrische viool van Amber Christman zowel auditief als visueel de aandacht. We hebben dit jaar verrassend weinig vrouwen op het podium gezien, al wil dat niet zeggen dat ik voor een quotum ben. Naast de viool wordt de standaardmetalcore opgeleukt met wat voor het ongetrainde oor nogal random techno samples lijken te zijn. Het helpt ook niet dat de algemene balans tussen de instrumenten voor verbetering vatbaar is. Zowel qua sound ten opzichte van elkaar als in de mix is het soms wat lastig om orde te ontdekken. Maar het kwintet is ook helemaal niet per se uit op orde. Chaos, rammen en rossen om die postpuberale testosteron eruit te rossen. Volgens dat adagium laat de band dan ook van zich zien en horen en daar wordt zonder enige vorm van moeite gevolg aan gegeven.

Met Car Bomb komen we dan toch wel aan bij het einde van de dag. Een dag vol van muzikale verrassingen, verwonderingen, verbazingen en misschien zelfs wel verontwaardigingen. Verontwaardigingen vallen menigeen ten deel bij deze muzikale maniakken: Hoe kun je zulke muziek schrijven?!?! Want laten we eerlijk zijn, het is toch welhaast onnavolgbaar wat voor capriolen deze Amerikaanse band uithaalt. Voor de een is dat een lust voor het oor, voor de ander iets waar 'ie hoofdschuddend bij wegloopt. Voor de een iets waar hij helemaal in opgaat, voor de ander niets meer dan t-trrr-trr-trr-t-t-trr-trrr in combinatie met pew pew en piu piu. Er lijkt hierin geen middenweg te zijn. De intense, hoge-adrenaline-composities staan in schril contrast met de podiumpresentatie. Want dat is niet om over naar huis te schrijven. Na vijfentwintig jaar muziek maken zijn de jaren wel zichtbaar. Het doet wat af aan de show an sich, maar dat kan de echte fanst niet deren. De heren staan er verder erg ontspannen bij en komen over alsof ze de show beschouwen als een oefensessie in de studio. Grappen en grollen improviserend tussen de nummers door, brengt de band in herinnering dat er tijdens hun vorige optreden een huwelijksaanzoek gedaan werd, alleen is er even verwarring wie nou wie een aanzoek deed. Zo werkt het gezelschap zich freewheelend door de show heen. En komt de muzikale potpourri echt ten einde.

Echt? Nee, Echt! moet nog. Het kan haast niet anders of elke Nederlander die vandaag het programma bekeek heeft wel een woordgrap gemaakt over dit Brusselse elektronisch georiënteerde fusionjazzensemble. Het merendeel van de bezoekers houdt het echter voor gezien. Of dat nou is omdat ze geen interesse meer hebben in deze band, of omdat ze het wel gezien hebben, of zich er niet van bewust zijn dat er nog meer is, veel bezoekers trekt het kwartet niet. De heren zijn bovendien erg met hun instrumenten bezig en weinig met performance en show. Een enkeling kan zich er erg goed op vermaken, maar het naprogramma is duidelijk niet aan iedereen besteed. Dat is al sinds jaar en dag zo en dat heeft de organisatie zelf ook wel begrepen. Het is een lekker afzakkertje om nog even na te kletsen en elkaar vaarwel te zeggen tot een volgende editie van Haarlems mooiste festival.

Meer foto's op www.basementonline.nl