Zaterdag

De tweede dag wordt geopend op Kink Distortion Stage door Inherited. De Zeeuwse band won vorig jaar de Metal Battle en stond daardoor op Wacken Open Air. Recent is het debuutalbum No Regrets verschenen. De heren openen met het titelnummer en een klein groepje begint meteen te beuken. Gitarist Midas Giele springt als een dolle in het rond tijdens Hard Life en frontman Jamie Versprille gaat even op de schouders van de vangploeg naar het publiek. Gitarist Marvin Wes neemt de grunts even over als hij terug klimt op het podium. Voor Shitfaced krijgt Jamie versterking van iemand uit het publiek. Er staan te weinig mensen voor het podium om te surfen, dus een groepje kerels draagt de enthousiaste feestgangers naar het podium. Jamie vraagt vriendelijk om een wall of death voor Failed To Resist. Mensen vertrekken uit het midden van het veld. Met twee bananenmannen in de frontlinie volgt een flinke stofwolk. (Marc)

Het hoofdpodium ziet er vrolijk uit met roze en blauwe kleuren op het drumstel en de videowall. Vier vrolijke meiden komen één voor één het podium op gerend. Ze zien er snoezig uit, maar de muziek van Hanabie is allesbehalve schattig. Harajuku-core noemen ze de snoeiharde mix van metalcore, nu metal en punk. Het is meteen feest als afgetrapt wordt met O•TA•KU Lovely Densetsu, compleet met strandballen, surfers en circlepits. Aangekomen bij het tweede nummer Neet Game lijken alle aanwezigen zich te hebben verzameld voor het podium. Yukina (wat een bruut stemgeluid heeft die dame) draagt een grote hartvormige zonnebril als Be The Gal~Early Summer ingezet wordt. Gitariste Matsuri doet de cleane zang en het gekir tussendoor wisselen Yukina en zij af. Bassiste Hettsu holt flink heen en weer en Chika lijkt haar best te doen om het drumstel te slopen. Wat een energie heeft die dame. Aan het begin van Kotoshi Koso Gal gaat het middenveld net als de dames op de knieën, waarna er wordt gesprongen. We gaan wuiven met de meiden, er wordt een wall of death gevormd en tijdens de afluister Today’s Good Day & So Epic steekt een witte eenhoornknuppel boven de cirkelende menigte uit. (Marc)

Phantom Elite heeft sinds kort de status 'on hold' door het vertrek van zangeres Marina La Torraca. De formatie is vervangen door Bark en als opwarmertje schalt heel toepasselijk Bark At The Moon van Ozzy Osbourne uit de speakers. Er staat een redelijke groep voor het podium, maar ik had een grotere opkomst verwacht na de uitslag van onze poll. Plek zes, notabene boven Fear Factory, Kerry King en zelfs Within Temptation. Waar is iedereen? Aan de mannen van Bark ligt het niet. Die zijn goed voorbereid uit Antwerpen vertrokken, met nieuwe nummers als Negativist en Wanted Man van het recent verschenen album The Time Has Come. Het publiek is ook vrij rustig, dus gaat frontman Ron Bruynseels op de schouders van de vangploeg om Roll The Dice met nog meer overtuiging over te brengen. Het publiek blijft rustig, al weet het afsluitende I Remain Untamed veel vuisten in de lucht te krijgen en wordt de slotfase meegezongen. Conclusie: de reactie van het publiek valt een beetje tegen, maar aan Bark lag het niet. (Marc)

Het hoofdpodium is klaar voor Charlotte Wessels. De microfoonstandaard, gedecoreerd met zonnebloemen, verwacht je niet op een metalfestival. De albums van de ex-Delain zangeres worden gekenmerkt door een zeer uiteenlopend palet aan stijlen. Vorig jaar verscheen haar derde album The Obsession. Het optreden, met alleen nummers van die plaat, blijkt een stuk ruiger dan je zou verwachten. Charlotte wordt omringd door muzikanten die in 2021 ook zijn vertrokken bij Delain; gitarist Timo Somers, bassist Otto Schimmelpenninck van der Oije en drummer Joey Marin de Boer. Deze drie heren zorgen voor een energieke show. Toetseniste Nina van Beelen, nieuw in de band, doet de tweede stem in Dopamine en in Ode To The West. Otto doet de grunts. Celliste Eline Anemaat komt alleen het podium op voor Vigor And Valor en Soft Revolution, waarin het laatste stukje wordt gezongen op de verhoging bij Nina. Dit intieme moment wordt beloond met applaus. Vrijwel ieder nummer wordt ingeleid met een praatje. Charlotte neemt extra tijd om Crying Room aan te kondigen. Ze is heel open over haar zenuwinzinking, de inspiratiebron voor dit nummer. Heavy Hoempa komt richting Mainstage als met The Exorcism (screams doet Charlotte zelf) een verrassend energieke set wordt afgerond. De bandleden maken een buiging en er wordt nog een foto gemaakt met het publiek. (Marc)

De bananenmannen en de eenhoornknuppel zijn weer aan het feesten in een grote stofwolk voor het podium, waar Celestial Sanctuary de feesstvierders vermaakt met de opener Rid The Gormless. Frontman Thomas Cronin vraagt wie het recent verschenen Visions Of Stagnant Blood al kent. Van die ep wordt het nummer met poëtische titel Puddles Of You Reflect The Filth Within gespeeld en weer is er een stofwolk voor het kleine podium. Het gitaargeweld van Matt Adnett en hemzelf zal al zijn aandacht opgeëist hebben, want hij vraagt of ze ook circlepits kennen in Nederland. De donderende ruggengraat van de gore death wordt verzorgd door drummer James Burke en bassist Jay Rutterford. Choking On The Rotten Seed wordt ingezet, gevolgd door Trapped Within The Rank Membrane. Boven een deinende massa voor het podium vliegt een strandbal hoog door de lucht als met Biomineralization (Cell Death) de set voortijdig wordt afgerond. (Marc)

Het is druk voor het podium als Static-X wordt aangekondigd. Een show van de industrial metal band staat garant voor spektakel. En dat krijgen we. Allereerst in de vorm van Xer0, sinds 2019 de gemaskerde frontman. Hij (Edsel Dope) wil niet het gezicht van de band zijn. Dat is en blijft Wayne Static. Hij overleed in 2014 en is getransformeerd in een mechanisch figuur met elektrische draden als haar en rode laserstralen als ogen. Bassist Tony Campos (Fear Factory) heeft de band in 2018 weer tot leven gewekt. Gitarist Koichi Fukuda en drummer Ken Jay vormen met Wayne en Tony de originele bezetting. De show begint met Bled For Days, gevolgd door het titelnummer Wisconsin Death Trip (1999) en Sweat Of The Bud, waarbij een drie meter hoog groen monster (Franken Wayne) het podium opkomt. Bij Terminator Oscillator komt een personage in een wit pak en een “X”-kop het podium op en worden witte vlokken het publiek in geblazen. Een leuk detail is ook dat de band geen vuurshow gebruikt, maar bellen blaast. De druppels zijn gevuld met rook wat een indrukwekkend effect heeft. Tijdens Black And White gaat het personage in een rood pak en een grote discobal als hoofd met een bootje het publiek in. Cold wordt gespeeld als eerbetoon aan Wayne Richard Wells, gevolgd door I'm With Stupid. Het “X”-personage komt met een schep het podium op voor de afsluiter Push It, waarbij grote ballonnen in het publiek vallen, die ik overigens daarna niet meer heb gezien. (Marc)

Wraith trapt op Kink Distortion Stage af met Dominator. Een man met een wit doek om zijn hoofd staat in het midden van de stofwolk. Zonder noemenswaardige onderbreking jagen gitarist/zanger Matt Sokol en kompanen Jason Schultz (gitaar), Chris Petkus (bas) en Mike Szymendera (drums) de nummers Gatemaster, Cloaked In Black, Fueled By Fear en Acid Mass er doorheen. Zijn inleidende praatje voor World War komt bijna als een verrassing. Een grote circlepit volgt en het feesten stopt pas als de laatste noot van War Of Agression is gespeeld. Het is een uitstekende, strak gespeelde set en het zoveelste ruige zomerfeest voor het kleine podium. (Marc)

Obituary sluit de Europese zomertour af op het jubileumfeest van Dynamo Metalfest. Er is wel eens wat gemopper over het 'zoveelste optreden', maar de heren blijken geliefd bij het publiek. Het drumstel van Donald Tardy staat tussen twee rijen speakers op een verhoging, met daarvoor net voldoende plek voor bewegingen van zanger John Tardy, bassist Terry Butler en het gitaristenduo Trevor Peres en Kenny Andrews. Een ouderwetse podiumopbouw, met op de videowall een deel van het artwork van Cause Of Death (1990). De energie zit er meteen goed in als wordt begonnen met Redneck Stomp, gevolgd door Threatening Skies en By The Light. Een korte pauze volgt en Donald draait op zijn kruk naar achter. Als John de meute begroet, zit er een crewlid klaar voor extra drums bij aanvang van The Wrong Time, gevolgd door opnieuw een korte pauze. Donald gaat staan, begroet het publiek en wijst naar het artwork op de videowall. Een minuut duurt lang als er niet gespeeld wordt, maar Body Bag zet de boel meteen weer in beweging. Een jochie met grote koptelefoon op zijn hoofd en een grijs van oor tot oor gaat richting de vangploeg. Tijdens Dying gaat iemand van de Dynamo-crew met een selfiestick in een boot het publiek in, vergezeld door een kudde krokodillen. Op die krokodillen kun je surfen. Als het titelnummer Cause Of Death volgt, zien we dat je ook op de rug kunt surfen terwijl je de krokodil boven je houdt. Het jochie buitelt ook weer naar voren als afgerond wordt met Circle Of The Tyrants en Chopped In Half. Blijkbaar heeft de band zich uitstekend vermaakt, want spontaan wordt er een signeersessie gepland voor later op de dag, waar op dat moment een lange rij staat voor handtekeningen van Within Temptation. (Marc)

Op Kink Distortion Stage doet Conjurer de ijsbaan op zijn grondvesten schudden met loodzware sludge/doom, afgewisseld met death en black. Het debuutalbum Mire (2018) en de opvolger Páthos (2022) zijn goed ontvangen. Gitarist Dan Nightingale doet de grunts en gitarist Brady Deeprose de screams. Noah See zit achter de drumkit en prominent in het midden staat de blikvanger: bassist Conor Marshall. Als wordt afgetrapt met Choke staat hij meteen met zijn lange haar te draaien. Na Scorn wijst hij iemand in het publiek aan en maakt een cirkelbeweging voor Rot wordt ingezet, gevolgd door Warmth. Geen idee waarom, maar achter de band staat opeens iemand met een Ierse vlag te zwaaien. Nightingale kondigt aan dat het derde album eraan komt en Hang Them In Your Head, de eerste single, maakt deel uit van de set. Die wordt afgesloten met Retch, waarbij Connor nog een keer als een dolle rondjes draait op het podium. (Marc)

Ministry wordt aangekondigd op Mainstage. Frontman Al Jourgensen komt het podium op, zegt eerst vriendelijk hallo en kondigt Thieves aan, gevolgd door The Missing en de eerste surfers gaan richting podium. Al loopt wat vreemd heen en weer tijdens Deity, waardoor ik de indruk krijg dat hij dronken of stoned is. Het blijkt toch een act te zijn als ik dichter bij het podium ga kijken. Jourgensen is soms een vreemde vogel. Wel wordt hij zo nu en dan qua zang gered door gitarist Cesar Soto en bassist Paul D'Amour, bijvoorbeeld in Lies Lies Lies. Paul is de andere blikvanger, uiteraard omdat drummer Roy Mayorga en toetsenist John Bechdel niet kunnen rondlopen. Het veld staat vol, maar op een enkeling na is er weinig actie in het publiek. Er wordt wel meegezongen met Alert Level. Al heeft zelf ook een gitaar omgehangen voor het protestlied New World Order, met op de videowall actuele vlaggen en teksten over de oorlogen die op dit moment gaande zijn. Het vrolijke Jesus Built My Hotrod wordt volledig geacteerd door Al, inclusief de gesproken samples. Aan het einde van de afsluiter So What stoppen de bandleden één voor één met spelen en nemen afscheid, tot alleen Paul en Roy overblijven. Ze geven elkaar een boks en vertrekken als laatsten. (Marc)

De Zweedse metalcore formatie Thrown heeft naam gemaakt met intensieve optredens. In 2022 verscheen de ep Extended Pain en vorig jaar het debuutalbum Excessive Guilt. Brulboei Marcus Lundqvist weet de boel flink op te zwepen en er ontstaat meteen een stofwolk voor het kleine podium. Drummer Buster Odeholm en de gitaristen Johan Liljeblad en Andreas Malm schakelen moeiteloos in tempo en verschillende stijlen met ingewikkelde riffs, hip hop beats en sfeervolle synth-passages. Het is een energieke set met zeer korte nummers. Backfire en Nights razen in twee minuten voorbij. Look At Me haalt dat zelfs niet. Tussen de nummers door houdt Marcus korte praatjes. De band is voor het eerst in Nederland en het feest dat gaande is in het publiek bevalt ze wel. Mensen lijken te zweven door de stofwolken tijdens het groovende einde van Vent. Aan dat droombeeld komt bruut een einde met Dislike en na Bitter Friend wordt het feest beëindigd. (Marc)

Wie al eens een show van Kreator heeft gezien, zal beamen dat de Duitse thrashers garant staan voor spektakel. Dat begint al met de aankleding van het podium, ditmaal met aan de zijkanten en voor de videowall grote duivelskoppen. Aan de achterzijde van het podium hangen poppen aan galgen en aan de voorkant staat een installatie voor de pyro. We hebben het al gezien, maar toch hangt er een zwart doek voor als Run To The Hills als opwarmertje uit de speakers knalt, dat uiteraard luidkeels wordt meegezongen. Als de intro The Patriarch klinkt, de bandleden hun positie innemen en Violent Revolution gaan spelen, wordt het hoek naar beneden getrokken. Het komt allemaal wel heel bekend voor. De headlinershow van Dynamo 2022 staat me nog helder voor de geest. De keer daarvoor had ik Kreator gezien met een andere setlist en podiumopbouw op FortaRock. De volgorde van de nummers is anders, maar het zijn er evenveel en slechts drie daarvan zijn veranderd in de set. Desalniettemin gaan de vuisten in de lucht, wordt een circlepit gestart en gaan er surfers naar de vangploeg. Het duurt even voor frontman Mille Petrozza het publiek zover krijgt dat er een corridor wordt gevormd in het publiek voor Enemy Of God, waarbij rode linten in het publiek worden geschoten. Gitarist Sami Yli-Sirniö zorgt ervoor dat iedere lead strak gespeeld wordt en bassist Frédéric Leclercq bewaakt de actie op het podium. Er zitten wel wat verschillen in de show. Na People Of The Lie klinkt Sergio Corbucci Is Dead en komen twee monniken met de alom bekende monsterkoppen en een fakkel het podium op als inleiding voor Hate Über Alles. Daarna maakt Mille het gebaar om een tweede wall of death te vormen voor 666 – World Devided, waarna drummer Ventor het publiek aanzet om te klappen. De monniken komen weer op het podium, steken twee poppen in de brand en die blijven branden tijdens Hordes Of Chaos. Het publiek zingt mee met Satan Is Real en Mille staat met de Flag Of Hate te zwaaien, nadat hij aankondigt dat er volgend jaar een nieuwe plaat verschijnt. Met de finale Pleasure To Kill wordt nog een grote hoeveelheid rode snippers uitgespuugd en met Apocalypticon komt een uitstekende, weinig verrassende de set tot een einde. (Marc)

Sirenia staat tot mijn verbazing op het kleine podium geprogrammeerd. Dat neemt niet weg dat de Noorse formatie rond gitarist Morten Veland een uitstekende set speelt, zonder grunts. Alles wordt gezongen door Emmanuelle Zoldan. Zij is met sierlijke armbewegingen de blikvanger, maar ook leadgitarist Nils Courbaron staat regelmatig voor het podium om het enthousiasme aan te wakkeren. Achter de drumkit zit Tadeusz Rieckmann en zoals gebruikelijk staat de formatie zonder bassist op het podium. Er staan wat minder mensen voor het podium, maar het is lekker druk op het veld als met Addiction No.1 geopend wordt, gevolgd door het titelnummer Dim Days Of Dolor (2016) en Into The Night . Daarna volgen twee nummers van het laatste album 1977 (2023): Deadlight en A Thousand Scars. Later in de set komt ook Wintry Heart voorbij. Het publiek is rustig, met zo nu en dan een klappende crowdsurfer en er vliegt een strandballetje door de lucht. Het refrein van de coversong Voyage, Voyage wordt meegezongen. Met Lost In Life, My Mind's Eye en The Other Side komen ook oudere nummers voorbij en met The Path To Decay wordt een prima optreden afgerond. (Marc)

Met de show op Dynamo Metalfest sluit Within Temptation de Bleed Out tour af die april vorig jaar begon. Het podium lijkt wel een tempelruïne, met hoog in het midden het drumstel Mike Coolen. De band komt op met een deel van de nieuwe single Sing Like A Siren, een duet met de Oekraïnse zangeres Jerry Heil. De gitaristen Ruud Jolie en Stefan Helleblad, bassist Jeroen van Veen en de nieuwe toetsenist Vikram Shankar beginnen de set ook op voor elk een eigen verhoging. Als We Go To War wordt ingezet komt Sharon den Adel zingend op met een masker, dat afgaat voor de titeltrack van het laatste album. Het is een gevarieerde set. Iedere plaat komt aan bod, met uitzondering van het debuut Enter (1997, toen nog met grunts). Een nummer uit de beginperiode, met een gastrol voor echtgenoot Robert Westerholt zou wel leuk zijn geweest in Eindhoven. Het publiek zingt luidkeels mee met In The Middle Of The Night. De Oekraïnse vlag is op Sharon's arm getekend en voorafgaand aan Stand My Ground staat ze even stil bij de oorlog daar. Haar reis naar Kiev om fans te ontmoeten en via een speciaal concert in het hart van een oorlogsgebied is te zien in de documentaire The Invisible Force, over veerkracht, doorzetting en de kracht van muziek tijdens de donkerste tijden.

Er is geen gastoptreden, want bij het duet Paradise (What About Us?) is een zingende Tarja Turunen op het scherm te zien. Het gaat naadloos over naar Wireless, gevolgd door Faster en dat wordt een groot feest. Voor het groovende Supernova haalt Sharon herinneringen op aan de eerste show op Dynamo Open Air in 1997. Eerder op de dag zag ik op de rug van iemand die voor mij stond dat Within Temptation toen nog als laatste van een lange rij bands op het shirt uit dat jaar staat. Ze vinden het erg leuk om er nu weer te staan. Volgend jaar bestaat de formatie dertig jaar onder deze naam, heeft awards gewonnen, gouden en platina platen in ontvangst genomen en wereldwijd een enorme fanschare. Na Don't Pray For Me volgt Lost en staat het publiek met telefoons en aanstekers te zwaaien. De rookmachines staan iets te hard tijdens The Reckoning, waardoor er even helemaal geen zicht meer is op de band, die daarna even vertrekt van het podium. Ice Queen is met een langer intro een goed moment voor een spelletje met het publiek, waarna Our Solemn Hour eveneens een langer intro met triblal-achtige drums heeft. De visuele effecten zijn sowieso goed, maar die zijn tijdens de afluister Mother Earth heel fraai. Na het fotomoment is meteen een QR-code op de videowall te zien, waarmee de foto meteen gedownload kan worden. Een leuk stukje techniek. (Marc)

Meer foto's van de vrijdag van Dynamo Metalfest vind je op onze Facebook-pagina!