Zondag
De derde festivaldag begint met Zhikarta van de Belgische postrockformatie Pothamus op het kleine podium. Drummer Surpeti gebruikt het kleine drumstel bijna als shamanistische trommels. Bassist Michael Lombarts lijkt in een soort trance met expressieve bewegingen en gitarist zit vaak op zijn hurken als hij niet zingt. Het is lekker wakker worden met de klanken van Ravus, gevolgd door Savartuum Avur. Het optreden trekt al snel meer nieuwsgierigen naar het podium, maar er is geen enkele interactie met het publiek. Wij zijn slechts toeschouwers. Als de set afgerond is met Abur, wordt er wel even gezwaaid. (Marc)
Hellripper is de Schotse eenmansband van James McBain. Voor de liveshows heeft hij uiteraard wel muzikanten om zich heen. De snelle mix van black en speed metal wordt op de vroege zondagochtend erg enthousiast ontvangen. James en gitarist Jospeph Quinlan wisselen de solo's af en worden daarbij ondersteund door Andy Miburn op bas. Het slagwerk van Max Southall is de drijvende kracht. De band heeft er overduidelijk zin in en de opener All Hail The Goat zet de menigte meteen in beweging. Er wordt nog maar één bananenman gespot. Max trekt zijn shirt uit voordat Blood Orgy Of The She-Devils gespeeld wordt, gevolgd door Hell's Rock 'n' Roll. James bedankt vriendelijk voor de vroege aanwezigheid en geeft de feestvierders dertig seconden om op adem te komen voordat The Affair Of The Poisons wordt ingezet. Goat Vomit Nightmare zet mensen aan om over de menigte te surfen en een handen-in-de-lucht-spelletje volgt voor The Hanging Tree. De heren voelen zich op hun gemak, maar houden ook de tijd strak in de gaten. Iedereen is opgewarmd, dus ze gaan iets snels doen: The Nuckelavee. 'I See You, you start shit' zegt James tegen iemand in het publiek. Nog een paar minuten voor Bastard Of Hades en Headless Angels. Hellripper benut iedere seconde van de gegeven tijd. Fantastisch. (Marc)
Op het kleine podium wordt Terrifier aangekondigd en Canadese thrashers beginnen met Reanimator. Bij het tweede nummer, Trial By Combat, gaat de zonnebril van frontman Chase Thibodeau af. Naast hem staan bassist Tom Sharpe en de gitarsten Rene Wilkinson en Eli Slamang. Achter de drumkit zit Kyle Sheppard verstopt. Het publiek is rustig. Er zweeft alleen een klein strandballetje door de lucht, maar iedereen met een biertje in de hand heft de beker in het eerste refrein van Druk As Fuck. Chase houdt een praatje om Imminent Rataliation aan te kondigen, een nieuw nummer dat ze nog maar drie keer eerder live gespeeld hebben. De strakke set wordt afgesloten met Grinding The Blade. Chase vertrekt van het podium, maar is op tijd terug als de versnelling wordt ingezet. (Marc)
Fleshgod Apocalypse mag al om kwart over één in de middag aantreden. Een optreden in het volle daglicht is niet echt een ideale setting voor de muziek van deze symfonische deathmetalband. Sowieso is het altijd maar afwachten hoe de composities van de Italianen live uit de verf komen. De drie kwartier durende set wordt afgetrapt met Ode To Art (De' Sepolcri), waarin Veronica Bordacchini haar indrukwekkende, loepzuivere opera-stem in solo-setting laat horen. Net als op de vorig jaar verschenen album Opera gaat het nummer over in I Can Never Die. Het blijft even wennen om de band op het podium te zien zonder Paolo Rossi, die de groep vorig jaar verliet. Wel is duidelijk, dat er een grotere rol is weggelegd voor Veronica Bordacchini. Zij neemt een groot deel van de vocalen over. De opera-vocalen zijn prominent aanwezig en dat zal ongetwijfeld even wennen zijn voor de liefhebbers van het lompere techdeathwerk uit de begindagen van de band. Ondanks dat Opera hoofdleverancier is qua tracks op de setlist, blijft er genoeg ruimte voor rechttoe rechtaan symfonische death metal en dirigeert Francesco Paoli daarbij nog een wall-of-death. Het geluid valt erg mee en de band staat prima te spelen met The Violation als hoogtepunt van de set. Met de Eiffel 65-cover van het overbekende Blue (Da Ba Dee) wordt het optreden afgesloten. De cover is in een festival-setting geinig, maar de echte fans hadden misschien wel liever een origineel van Fleshgod Apocalypse gehoord. (Hugo)
Het is een aardige overgang van Fleshgod Apocalypse' versie van Blue (Da Ba Dee) naar Mawiza, een band die zijn optredens zeer serieus neemt en ze benaderd als een spirituele gebeurtenis. Mawiza komt uit Wallmapu in Chili, waar de wortels liggen van de Mapuche-bevolking. De band zingt in hun voorouderlijke taal, Mapuzungun. Na een lange intro lijkt de zanger Awka het podium te zegenen door uit een fles water te drinken en op meerdere plekken het uit te spugen. De muziek die Mawiza laat horen is zeker niet alledaagse, maar kan tussen alle samples en chantende zang het beste worden omschreven als groove metal. Hoewel het zeker niet verkeerd klinkt, lijkt de band niet echt een klik te krijgen met het merendeel van het publiek. Dat komt deels omdat er veel gebruik wordt gemaakt wordt van samples die het tempo uit het optreden halen. Ook zijn de gitaarriffs nou ook weer niet heel bijzonder, al laat leadgitarist Karü bij vlagen wel wat fraaie harmonieën horen. "This is not a joke" zegt frontman Awka meerdere keren tijdens het optreden dat meer als een ritueel overkomt, waarbij de muziek slechts ter ondersteuning is van wat de band wil vertellen. De intenties van Mawiza zijn goed en oprecht, maar muzikaal valt het deze middag tegen. (Hugo)
De Australische progmetalband Ne Obliviscaris combineert death met verschillende andere stijlen, waaronder klassieke muziek. Zanger Tim Charles maakt veel gebruik van zijn viool. Als grunter James Dorton het podium opkomt tijdens Equus weet hij meteen de handen omhoog te krijgen. Er is iets mis met de kabels van de viool. Gitaristen Benjamin Baret en Matt Klavis lossen dat goed op en Tim gaat zonder viool verder. Suspyre wordt aangekondigd door James en het euvel met de viool lijkt hersteld. James krijgt de circlepit waar hij om gevraagd heeft als de muziek meer gewicht krijgt door de ritmesectie, bestaande uit drummer Daniel Presland en bassist Martino Garattoni. Het gedoe met de viool blijft een dingetje. Als de gitaristen Of Petrichor Weaves Black Noise inzetten gaat Tim het publiek maar orkestreren om de handen omhoog te krijgen. Dat lukt aardig, maar het blijft vrij rustig en de vangploeg is werkeloos. Aan het einde van het nummer komt Tim met een nieuw kabeltje het podium op. Dat werkt en hij gaat verder met orkestreren van de menigte. And Plague Flowers The Kaleidoscope weet toch weer een ronddansje te ontlokken. De formatie gaat net niet over de tijd heen. Een enorm applaus met gejuich volgt en er wordt een foto met het publiek gemaakt. (Marc)
Je kunt je soms afvragen wat je als band met slechts dertig minuten speeltijd moet? Tegen de tijd dat je opgewarmd bent, moet je bijna alweer stoppen. Onze zuiderburen in Coffin Feeder weten wel raad met deze tijdsbeperking, Geen opwarmtijd nodig, Coffin Feeder knalt met zijn songs over jaren tachtig actiefilms vanaf het begin tot het eind. Waar er bij eerdere edities van Dynamo Metalfest meer deathcore geprogrammeerd stond, moeten de liefhebbers het dit jaar met minder doen. Het deathcorepubliek grijpt het optreden van Coffin Feeder dan ook met beide aan om eens flink los te gaan. De circle-pits, moshpits, wall-of-deaths; het komt allemaal voorbij, waardoor er gedurende set continu een flinke stofwolk hangt. Ook introduceert zanger Sven De Caluwé nog een variant, waarin iedereen vooraan moet gaan staan en juist richting het publiek moet rennen dat achteraan staat. Het levert vermakelijke taferelen op. Coffin Feeder komt uitstekend voor de dag en lijkt hier één van zijn beste optredens tot dusver neer te zetten. (Hugo)
Als Coffin Feeder speelt en mensen in een lange rij naar onze tent schuifelen voor handtekeningen van Ne Obliviscaris, staat voor het hoofdpodium een groep mensen onthutst te kijken als de EHBO bezig is met reanimeren van de saxofonist van Heavy Hoempa. Door snel ingrijpen is hij meteen weer bij kennis en helder. Hij steekt zijn duim op naar de zorgverleners als teken dat hij naar de ambulance gebracht kan worden. Ik heb contact gehad met Robert, de andere sax van het orkestje. Marijn maakt het nu goed en er worden al grappen gemaakt. Een wall of death hoeft niet zó letterlijk. Hij wordt binnenste buiten gekeerd in het ziekenhuis en wat Heavy Hoempa betreft staan ze er volgend jaar weer compleet.
De grote backdrop met het artwork van de laatste release Goliath verraadt al dat Kataklysm vandaag niet het bijna twintig jaar oude album In The Arms Of Devastation integraal gaat spelen. Ondanks dat daar namelijk wel sprake van was, is het geen ramp aangezien de discografie vijftien albums telt met meer dan genoeg sterke songs. Kataklysm is nauwelijks op slechte optredens te betrappen. Ook vandaag staat het als een huis en doet de groovende, melodische death metal van de sympathieke Canadezen het uitstekend bij het publiek. Vanaf het begin wordt er volop gecrowdsurft en is er continu een moshpit. Zoals gebruikelijk vraagt frontman Maurizio Iacono bij I Slither om een security stress test en is het hek van de dam. De stroom van crowdsurfers zorgt voor een prettige chaos rechts vooraan het podium. Kataklysm-fans hebben ongetwijfeld gesmuld van deze setlist, want uitgezonderd de eerste vier releases, speelt de band een nummer van bijna elk album. Met name Narcissist, Underneath The Scars, Goliath en I Slither doen het erg lekker vanmiddag. Ook wordt er met The Rabbit Hole nog een nieuw nummer gespeeld. Met afsluiter Crippled And Broken komt er uiteindelijk toch nog een track van In The Arms Of Devastation voorbij. Kataklysm staat vandaag zichtbaar met veel plezier te spelen en maakt een uitstekende indruk achter. (Hugo)
Het hoofdpodium is gereed voor de set van Kerry King. Het drumstel van Paul Bostaph staat tussen een rij speakers naar voren geplaatst op het podium, wat de vorige dag ook zagen bij Obituary, maar nu zijn aan de voorkant ook roosters met pyro, waardoor een smaller deel overblijft voor King, gitarist Phil Demmel, bassist Kyle Sanders en frontman Mark Osegueda. Achter de speakers staan lampen in de vorm van het logo, een kruis met een X. De videowall kleurt overwegend rood, al dan niet met vlammen en schedels. Mark merkt op dat alle bandleden eerder in Nederland zijn geweest en weten wat het publiek wil, waarna Rage wordt ingezet. In de rondedans gaat een dame mee op de schouders voordat ze wordt afgevoerd naar de vangploeg. Bij Trophies Of The Tyrant is de cirkel groter en zweeft een man in een badeendjespak over de handen, evenals een filmende dame in een boot met een selfiestick. Nadat Slayer ermee stopte, ging King verder met... hetzelfde. Het publiek reageert enthousiast, maar laten we eerlijk zijn. Het succes van Slayer ligt in de vorige eeuw. Het latere werk is prima luistervoer en dat geldt ook voor het debuut From Hell I Rise, waarvan bijvoorbeeld ook Two Fists en Shrapnel in de set zitten. That's it. Dat je aan de wieg hebt gestaan van een legendarische band doet niet ter zake. Natuurlijk draait Dynamo voor een groot deel om herinneringen. De jaren tachtig waren ook mijn tienerjaren en ik ben soms ook een nostalgische dino. Maar hoe kijkt de volgende generatie hier naar, onze kinderen, geboren rond de eeuwwisseling of later? Laten we die bubbel van jeugdsentiment eens kapot prikken. Waar kijken we naar? We zien vier mannen met de rug naar het publiek op het podium. De spanning wordt opgebouwd... Wow, Raining Blood, gevolgd door Black Magic. Natuurlijk heeft juist King het volste recht om dit materiaal van Slayer te spelen. Maar staat de band niet veel te groot geprogrammeerd? Ik heb ook een onprettig gevoel over het optreden van Mark. Hij roept met zoveel woede op tot actie, met in iedere zin een keer of vijf fuckin'. Waarom? Zelfs George Fischer (Cannibal Corpse) is vriendelijk naar het publiek. We houden van agressie in de muziek, maar is het leuk om uitgekafferd te worden? (Marc)
Drie maanden geleden brengt Rivers Of Nihil zijn vijfde studioalbum uit. De setlist van vandaag bestaat bijna uitsluitend uit tracks van dit zelfgetitelde album. De band uit Reading, Pennsylvania lijkt met deze plaat weer wat afstand te nemen van de sound van hun begindagen waarin het vooral technische death metal speelde. Het Rivers Of Nihil van nu heeft zeker nog stevige momenten, vooral de grunts van zanger/bassist Adam Biggs en deathcore-achtige riffs zorgen voor veel venijn. Maar met de toevoeging van de mierzoete vocalen van de in 2023 toegetreden gitarist Andy Thomas en het gebruik van een saxofonist is Rivers Of Nihil geen alledaagse metalband. Van het oudere werk wordt alleen Where Owls Know My Name gespeeld. Biggs en Thomas maken wat grappen tussen de nummers door dat ze het crowdsurf-record van Kerry King willen verbreken. Enkele deathmetalpassages uitgezonderd is de progressieve, eigenzinnige muziek van River Of Nihil niet echt geschikt om volop te moshen en te crowdsurfen. Rivers Of Nihil doet simpelweg zijn eigen ding en zet een prima optreden neer met Despair Church en Where Owls Know My Name als hoogtepunten. (Hugo)
Tsja, toch weer even die generatiekloof. Oudere metalheads klagen dat een band als I Prevail niet op Dynamo hoort. Echter, het is volgens mij drukker voor het podium dan bij Kerry King. Dit vinden onze kinderen leuk, de dertigers. I Prevail denkt ook aan ons, de oude garde, want voor aanvang schalt The Trooper uit de speakers als er nog setlists op strategische plekken op en rond het verhoogde podium met drie etages geplakt worden. Op de bovenste etage zit Gabe Helguera achter zijn drumkit en rechts staat het keyboard dat zo nu en dan door bassist Jon Eberhard gebruikt wordt. Beneden staat het gitaristenduo Steve Menoian (ook zanger) en Dylan Bowman. Frontman Eric Vanlerbeghe gebruikt zowel grunts als cleane zang en staat bij de opener Bow Down tussen Gabe en Jon in. Daarna loopt hij naar beneden en roept hij 'banana-man' op om een cirkelpit te starten voor Body Bag. Het is een energieke set, waarop het publiek reageert met circlepits, luidkeels meezingen en surfen. 'If you don't know the devil' begint Eric, 'you don't know me!' schreeuwt de menigte. Het is een dolle boel tijdens Self-Destuction, gevolgd door There's Fear In Letting Go. Dat crowdsurfen kan ook op de rug met iemand die op de buik staat. Er gaat wel eens wat mis op een feestje. Aangekomen bij Violent Nature ziet Eric iets gebeuren en legt meteen de show stil om de crew te wijzen naar de locatie en het publiek te vragen om ruimte te maken. De EHBO komt het veld op en de heren gaan pas verder als iedereen oké is. Blank Space is de cover van Taylor Swift die voor veel populariteit heeft gezorgd, maar ze weten dat het goed in de smaak kan vallen, geven het een twist met een breakdown en schakelen door naar Bad Things. Er is tijd voor een praatje en een gruntspelletje, maar op de één of andere manier krijgen ze het voor elkaar om de volledige set te spelen. De medley, met onder andere Change (Deftones) en Chop Suey (SOAD), gaat naadloos over in Choke. Na Visceral wordt stilgestaan bij het overlijden van manager Dave Shapiro eerder dit jaar bij een vliegtuigcrash en Hurricane wordt aan hem opgedragen. De mannen sluiten af met Gasoline en de pyro, veelvuldig gebruikt de set, wordt leeg gemaakt als de laatste zware groove met diepe grunts wordt ingezet. (Marc)
Aan Kublai Khan TX de eer om als laatste te optreden op de KINK Distortion Stage. De moshers/two steppers staan al te popelen om een laatste keer los te gaan, ditmaals op de beatdown hard-/deathcore van de Texanen. Vanaf de eerste gespeelde noot is het één grote chaos. Het recept van Kubal Khan TX is doodsimpel. Gitarist Nick Adams speelt op zijn extreem laag gestemde baritongitaar eigenlijk niets anders dan powerakkoorden, heel veel pinch harmonics, in combinatie met een vrachtlading breakdowns en tempoversnellingen. Daarover schreeuwt en blaft (letterlijk!) Matt Honeycutt de vrij simpele teksten. Hoe eenvoudig het ook is, Kublai Khan TX krijgt het publiek helemaal gek en dat resulteert in de meest chaotische en ruigste pit van de dag. De meeste songs die gespeeld worden komen van de laatste plaat Exhibition Of Prowess. Met name Theory Of Mind wordt massaal meegezongen door het publiek. Ook Antpile 2 doet het goed. Qua gitaarspel is het letterlijk niets meer is dan twee powerakkoorden gevolgd door pinch harmonics, terwijl Honeycutt alleen "Two" schreeuwt. Wat je er ook mag van vinden, Kublai Khan TX krijgt met beperkte middelen het publiek op zijn knieën. (Hugo)
Voor de afsluiting van het Dynamo jubileumfeest is Gojira de headliner. De Franse progmetalband viert volgend jaar de dertigste verjaardag en heeft sinds 1998 een ongewijzigde bezetting. De lichtshow (soms wat fel) komt uit een bordes dat in een boog om het drumstel loopt, dat op een verhoging staat. Via dat bordes kunnen zanger/gitarist Joe Duplantier, bassist Jean-Michel Labadie en gitarist Christian Andreu omhoog lopen en naast drummer Mario Duplantier staan. Er wordt goed gebruik gemaakt van de videowall met deels livebeelden van Mario, maar dat zal door een glittereffect op de schermen mogelijk lastiger te zien zijn geweest voor mensen achterin de menigte. Uiteraard is er pyro, zijn er rookmachines en ook vuurfonteinen van onder en boven. Het is een gelikte show, die tot in de puntjes is voorbereid. Na de opener Only Pain volgt The Axe, waarbij Mario in de break stokjes in het publiek gooit zonder een beat te missen.
Er worden drie nummers gespeeld van het laatste album Fortitude (2021), vier van Magma (2016), drie van L'Enfant Sauvage (2012) en drie van From Mars To Sirius (2005). Laatstgenoemde is ouder dan The Way Of All Flesh (2008), waar geen nummers van worden gespeeld. Van de eerste twee platen ook niet. Als Backbone wordt aangekondigd klinkt er luid applaus. Tijdens Stranded worden rode slierten in het publiek geschoten en de break in Flying Whales is het moment dat Joe oproept om een ruimte vrij te maken in het midden. Jean-Michel staat dan naast Mario en springt op indrukwekkende wijze van de verhoging. Na The Cell, met bliksemschichten op de videowall, wordt de show even gestopt. Alleen Mario is nog op het podium en hij krijgt van achter witte borden aangereikt. Het zijn borden met handgeschreven Nederlandse teksten. 'Eindhoven de gekste', 'Zijn jullie klaar voor die dubbel pedaal?', 'Wat dachten jullie van 5 minuten non-stop?' en 'Houdoe en bedankt'. Daarna wordt ingezoomd op de voeten van Mario tijdens From The Sky. Joe merkt tijdens het intropraatje voor Another World op dat het nummer 'shit to play' is. Het gaat naadloos over in Silveria, gevolgd door Mea Culpa (Ah! Ça Ira!), het nummer voor de openingsceremonie voor de Olympische Spelen in 2024. 'I give you one note: Aaah.' Dat moet het publiek zingen. Tijdens The Chant worden op de videowall live-beelden van het publiek getoond. Al bij de eerste klanken van Amazonia wordt geklapt, waarna het publiek roept om meer. Het titelnummer L'Enfant Sauvage volgt, waarna de uitstekende set wordt afgerond met The Gift Of Guilt. Als de laatste noot gespeeld is gooit Mario zijn stokken er letterlijk bij neer. (Marc)
Loudnoise kan terugkijken op een geslaagde jubileumeditie van Dynamo Metalfest. Sowieso was de line-up geweldig, de ruimte op het terrein is veel beter benut en de gezellige sfeer overheerst. Het is sneu dat mensen de show van Nailbomb hebben gemist, maar er zal altijd wel iets misgaan op een festival. Dat soort problemen zijn meestal eenmalig.
Meer foto's van de vrijdag van Dynamo Metalfest vind je op onze Facebook-pagina!
