Om onduidelijke redenen mag voorprogramma Avatar niet gefotografeerd worden en kan ik dus ook pas bij het begin van Iron Maiden de zaal in. Zoals altijd schalt Doctor Doctor van UFO door de boxen om de fans te laten weten dat de show echt gaat beginnen. Deze Run For Your Lives-tournee staat in het teken van de eerste negen studioalbums, oftewel van het debuut uit 1980 tot en met Fear Of The Dark uit 1992. Fans die niets moeten hebben van de nieuwere platen kunnen hun hart dus ophalen, en liefhebbers van het Di'Anno-tijdperk komen gelijk in het begin van de show al goed aan hun trekken. Er wordt geopend met maar liefst drie songs van Killers (1981), gevolgd door het waanzinnige Phantom Of The Opera van het eerste album.

Wat bij de eerste songs gelijk opvalt, is het ontbreken van de achtergronddoeken. Op de vorige tournee (Future Past Tour) introduceerde Iron Maiden al voorzichtig twee kleine schermen. Nu bestaat de hele achtergrond uit een groot scherm en is ook de verhoging rondom het podium voorzien van ledpanelen. Geen gedoe meer met wisselen van doeken: het komt nu gewoon op een scherm. Dit geeft natuurlijk ook meer mogelijkheden, want de achtergronden zijn nu geanimeerd en daardoor gebeurt er veel meer dan op een geschilderd doek. Gelukkig verschijnt Eddie ook nog enkele malen lopend op het podium, zoals tijdens Killers, een uitstekende song die na jaren afwezigheid voor deze tour eindelijk weer van stal is gehaald.

Natuurlijk ontbreekt The Number Of The Beast van het gelijknamige album uit 1982 niet. Deze keer overigens zonder grote duivels op het podium, gelukkig nog wel met pyro. Na The Clairvoyant is het tijd voor een Powerslave-blokje, beginnend met het titelnummer en eindigend met het epische Rime Of The Ancient Mariner. Aan lange nummers is vanavond dus geen gebrek, want kort erna volgt ook nog eens het majestueuze Seventh Son Of A Seventh Son. We zouden bijna medelijden krijgen met nieuwe drummer Simon Dawson, die in één keer dit alles heeft moeten leren. Is het verschil te horen met zijn voorganger Nicko McBrain, die eind vorig jaar plots zijn tourpensioen aankondigde? Natuurlijk. Dawson speelt de songs van de eerste paar albums meer in de stijl van Clive Burr, die destijds achter de drumkit zat. Is dat erg? Absoluut niet. Door de fans wordt hij met open armen ontvangen, zo blijkt wel wanneer frontman Bruce Dickinson hem voorstelt aan het publiek. Dawson is wat minder flamboyant dan Nicko en heeft het ritme soms iets omlaag gehaald, wat goed merkbaar is in bijvoorbeeld Run To The Hills en Hallowed Be Thy Name. De songs zijn nu meer in lijn met hoe ze op het album klinken, in plaats van de snellere versies die we live meestal kregen.

De reguliere set sluit af met drie songs die elke metalfan hoort te kennen. Tijdens The Trooper is Bruce in uniform en zien we Eddie weer een keer op het podium waar hij vecht met de gitaristen. Dit wordt gevolgd door het machtige Hallowed Be Thy Name, waarbij Bruce in een kooi begint. Vaste afsluiter is natuurlijk Iron Maiden. Niet alleen de achtergronddoeken zijn vervangen door animaties op het grote scherm, helaas is ook de gigantisch grote Eddie die bij dit nummer achter de drumkit verschijnt nu digitaal. Jawel, hij ziet er goed uit en het is gaaf dat hij nu meer beweegt, maar toch: zo'n grote pop was ook altijd een bijzonder moment in de show. Het grote scherm wordt de hele show goed benut met relevante animaties en natuurlijk album- en singlehoezen.

GelreDome staat niet echt bekend om zijn superbe akoestiek, al zijn er elders arena's waar het vaak helemaal dramatisch is. Vanavond zit ik na het fotograferen op de tribune waar het geluid toch altijd al minder is, maar het is gelukkig niet eens zo slecht. Bruce is vanavond goed bij stem, al beginnen de echt hoge uithalen soms toch wat geknepen te klinken en maakt hij enkele kleine foutjes in de teksten. Bassist Steve Harris en gitarist Janick Gers rennen zoals altijd heen en weer, terwijl gitaristen Adrian Smith en Dave Murray toch wat meer aan hun eigen kant van het podium blijven. Qua lichtshow begint het niet bijzonder, maar later in de show wordt het — met name bij de epische songs — af en toe wel indrukwekkend. Ook de mistmachine wordt bijvoorbeeld tijdens Rime Of The Ancient Mariner goed ingezet.

De tour zou de eerste negen albums omvatten. Krijgen we in de toegift dan nog iets van No Prayer For The Dying en Fear Of The Dark? Nee en ja. Het ontbreken van songs van die eerste zal niemand echt erg vinden, maar het titelnummer van die tweede moet natuurlijk wel gespeeld worden. De toegift wordt echter ingeluid door de welbekende speech van Winston Churchill, waardoor de fans al weten dat Aces High gaat losbarsten. Daarna volgt Fear Of The Dark, wat natuurlijk hard meegezongen wordt. De avond eindigt met het heerlijke Wasted Years, het enige nummer van Somewhere In Time (1986) dat vanavond voorbijkomt.

Ondanks de toch ietwat veilige setlist (de diehard Maidenfan had misschien gehoopt op een paar 'deep cuts') laat Iron Maiden vanavond horen en zien waarom het na vijftig jaar nog altijd tot de top behoort. Chapeau!

Setlist:
1. Murders In The Rue Morgue
2. Wrathchild
3. Killers
4. Phantom Of The Opera
5. The Number Of The Beast
6. The Clairvoyant
7. Powerslave
8. 2 Minutes To Midnight
9. Rime Of The Ancient Mariner
10. Run To The Hills
11. Seventh Son Of A Seventh Son
12. The Trooper
13. Hallowed Be Thy Name
14. Iron Maiden

Toegift:
15. Aces High
16. Fear Of The Dark
17. Wasted Years

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.