Zaterdag

Eigenlijk was het idee om twee podia op het terrein neer te zetten, maar de tegenvallende kaartverkoop zorgde ervoor dat de organisatie heeft gekozen voor één podium. Het programma wordt daarmee uitgestrekt, zodat Baest al in de ochtenduren op het podium staat en het festival in Muziekgieterij nog tot in de nacht doorgaat. De Deense formatie zou beter tot zijn recht komen in een donkere zaal, maar laat zich van zijn goede kant zien en horen op het hoofdpodium. In korte tijd hebben de heren zich snel weten op te werken tot de subtop van de moderne deathmetalscene. Vandaag doen de heren hun best, presteren naar behoren, maar laten ze geen blijvende indruk achter. Het is allemaal degelijkheid wat de klok slaat, zoals met het stampende Colossus. Verfrissend zijn de heavymetal- en rockriffs van King Of The Sun (en de vocale variatie) en Misfortunate Son. Baest scoort een voldoende. (Jeffrey)

De Spaanse thrashers van Angelus Apatrida doen de laatste jaren goede zaken en krijgen steeds meer aanzien. Dat is terecht, want zowel op plaat als live laat de formatie horen dat het gehele plaatje klopt. Het mag duidelijk zijn dat de technische thrashmetal flink beïnvloed is door Testament, maar ook de geest van onder andere Pantera, Slayer en Metallica dwaalt rond in de muziek. Ook vandaag maakt de groep indruk en dat ondanks het nog vroeg op de dag is en een groot gedeelte van de bezoekers het terrein nog moeten betreden. Met het geluid opvallend goed afgesteld, staan de mannen met bezieling te spelen. Het is duidelijk dat ze zijn gekomen om zieltjes te winnen en met een heerlijk nummer als Cold moet dat ook lukken. Ook de rest van de set imponeert, al is deze vanwege het korte tijdslot niet heel lang. Desondanks krijgt Angelus Apatrida het voor elkaar tijdens afsluiter You Are Next dat de eerste moshpit ontstaat. (Marcel)

Technische problemen met de basdrum zorgen ervoor dat het optreden van Legion Of The Damned maar liefst 21 minuten later begint dan gepland. Dat zal een korte set worden, denk je dan direct, maar de Limburgse formatie blijft maar doorspelen en maakt na een valse start (lijflied Legion Of The Damned klinkt zeer rommelig omdat de bandleden zichzelf en elkaar niet kunnen horen) met boze blikken richting geluidstechnicus op het podium een prima indruk. Werewolf Corpse en Son Of The Jackal hebben net dat beetje extra en het is genieten van het soleerwerk in Contamination. De transities in het drumwerk verlopen helaas niet altijd even strak en qua gitaarwerk valt men wel wat vaak terug op dezelfde ritmiek zoals triplets, maar verder valt er weinig te mopperen en is de blackened thrash dik in orde. Zanger Maurice Swinkels spreekt het publiek nog even kort toe in het Limburgs, voordat hij in het Nederlands vervolgt. Legion Of The Damned speelt uiteindelijk een volledige set en stelt fans en thrashfanaten tevreden. (Jeffrey)

Midnight is het maniakale éénmansproject van frontman Athenar. In de studio heeft hij alle touwtjes zelf strak in handen, maar live heeft hij een bezetting met zich mee. De blackened rock-'n-roll met flinke thrash-invloeden, die flink schatplichtig is aan Venom en Motörhead, heeft de laatste jaren flink aan populariteit gewonnen. Vooral de live-repuatie van Midnight snelt de band vooruit en er is vandaag al aardig wat belangstelling voor het gemaskerde drietal. Helaas heeft het optreden last van het uitlopen van Legion Of The Damned en zullen de liefhebbers het moeten doen met een kortere set dan gebruikelijk. Dat is jammer, want de speeltijd die de groep toegekend heeft gekregen was al vrij gering. Desondanks maakt het trio er het beste van. De vuige bak herrie is heerlijk smeuïg en wordt overtuigend gebracht. Vooral het ronkende bassgeluid van Athenar is een heerlijke smaakmaker, maar ook de snelle riffs zijn om van te genieten. De groep geeft vol gas en weet indruk te maken met het krachtige F.O.A.L., maar ook met afsluiter You Can't Stop The Steel. Helaas komt er niets voorbij van het recent uitgebrachte prima coveralbum Steel, Rust And Disgust, al kan dat ook zijn vanwege de ingekorte setlist. (Marcel)

Dat is balen. Heb je zulke mooie festivalmerch gemaakt, sluipt er een spelfout in en voordat je het weet verkoop je T-shirts met daarop Saced Reich. Kan de beste overkomen, maar gelukkig zal niemand na vandaag die fout nog een keer maken. Sacred Reich blaast namelijk zonder al te veel moeite, maar met des te meer sympathie het hele veld om ver. Het spelplezier is bij elk bandlid continue van het gezicht af te zien en is ook de reden, zoals Phil Rind verklaart, dat de groep nog steeds graag op het podium staat. Die vriendschap is ook kenmerkend, want voor terugkerend drummer Dave McClain zal destijds, na het Machine Head-debacle, ook wel productievere en lucratievere deals klaar hebben gelegen. Het optreden van Sacred Reich opent krachtig met klassieker The American Way, maar er komt ook muziek voorbij van het meest recente wapenfeit Awaking (2019). Zo maken sterke tracks als Divide & Conquer en Salvation duidelijk dat de magie nog lang niet uitgewerkt is en de band nodig weer eens de studio in moet. Hoogtepunt van de set is de Black Sabbath-cover War Pigs. Met zo'n track kun je niks fout doen en het publiek smult van de welbekende riffs en lyrics. Als de band daarna eindigt met Surf Nicaragua heeft Sacred Reich het publiek in zijn zak. Zonder meer één van de hoogtepunten van de dag. (Marcel)

Max Cavalera leeft deze dagen vooral in het verleden en is momenteel niet heel druk met het creëren van nieuw materiaal. Als hij niet bezig is met zijn broer met oud Sepultura werk, dan pakt hij Soulfly wel weer op. Daarnaast is hij deze zomer ook op een aantal festivals te vinden met een heropleving van Nailbomb. In Maastricht staat echter Soulfly op het programma. Cavalera presenteert vandaag een klassieke Soulfly-setlist, waarbij hij met nummers als Prophecy, Pain, Back To The PrimitiveEye For An Eye met weinig moeite een slachtveld creëert vooraan in het publiek. Het valt op dat de zanger in een flink verbeterde conditie is sinds jaren. Waarschijnlijk heeft hij zijn eigen woorden Jumpdafuckup ter harte genomen, want het is ook aan zijn spel te merken dat de frontman meer energie heeft. Over het laatstgenoemde nummer gesproken, deze schittert vandaag in afwezigheid. Alleen het intro komt voorbij en terwijl de zanger het publiek op zijn hurken maant, schiet de track over in afsluiter Eye For An Eye. Dat is misschien het enige smetje, want Soulfly doet vandaag verder wat het moet doen. Breekt geen potten en pannen, maar met een setlist vol klassiekers heeft de tribal-formatie het veld al gauw mee. (Marcel)

Vorige keer dat Dark Angel in Nederland op het podium stond, was Jim Durkin er nog bij. De gitarist/songwriter overleed echter in 2023 en Laura Christine is zijn vervanger. Vandaag memoreert Ron Rinehart meermaals Durkin. Zo vertelt hij dat Extinction-Level Event het laatste nummer is dat Durkin schreef en dat elk optreden in Nederland van nu ter nagedachtenis aan hem wordt gespeeld. De microfoon van de actieve frontman die zich ook nog even in de fotopit bij de fans meldt, heeft aanvankelijk helaas kuren en daardoor wil het optreden nog niet echt vlammen. Daar komt met name het tweede deel van de set verandering in als de klassiekers Merciless Death en Darkness Descends aan bod komen. Vuisten gaan de lucht in, de pit wordt groter en het aantal db’s van het publiek hoger. Dark Angel staat uitstekend te spelen, waarbij vooral het indrukwekkend strakke drumspel van Gene Hoglan klinkt. Met Perish In Flames eindigt een prima optreden dat de liefhebbers tevreden gesteld heeft. (Jeffrey)

Als je Channel Zero roept, levert het altijd discussie op. Bij de zuiderburen geliefd, maar de formatie is daarbuiten nooit doorgebroken en vindt men het maar een overschatte band. Vandaag blijkt waarom. De mannen staan heel goed te spelen, maar de wat monotone zang van Franky De Smet Van Damme is een tegenvaller en de nummers hebben te weinig om het lijf om echt te boeien. Hoewel een kleine groep fans zichtbaar staat te genieten, blijft een grote belangstelling vanuit België uit en is het rustiger voor het podium dan bij de vorige bands. De mix van Pantera, Machine Head en groovende thrash is stoer, de presentatie ook, maar het songmateriaal blijft achter. Dat Channel Zero na 35 jaar stopt, zal voor sommigen die genoten hebben van de Belgische trots een droevig feit zijn, maar het gros zal er niet wakker van liggen. (Jeffrey)

Als je al ziet dat de gehele dag het publiek uiterst gewillig in de pit springt, dan weet je dat een optreden van Hatebreed zonder meer een feestje wordt. De hardcore van de sympathieke frontman Jamey Jasta leunt zich voortreffelijk voor een potje moshen en krachtig meezingen. Dat is dan ook precies wat er vandaag gebeurt. Ondanks de regen wordt Jasta wel gehoord met klassiekers als I Will Be Heard, This Is Now, Perseverance en uiteraard het vernietigende Destroy Everything. Wat opvalt is dat Hatebreed ook flink heeft geïnvesteerd in het showelement. Tijdens het optreden schieten de vlammen regelmatig omhoog en ook heeft de groep zo'n populaire lucht-pop op het podium staan in de vorm van hun mascotte. Daarnaast krijgt het publiek twee gigantische strandballen om zich mee te vermaken, onder de noemer Balls Of Death. Wellicht dat het laatste net te veel voor een family-friendly-show zorgt. Het contrast is groot tussen liederen over onderdrukking en zelfontplooiing en volwassen die achter een bal aan vliegen. Los daarvan is het optreden van Hatebreed zoals je mag verwachten sterk en dik in orde. Elke track knalt er letterlijk in en het publiek smult van de opzwepende Jasta. Dat zorgt vooral vooraan voor gezellige taferelen en na afloop veel bezwete gezichten. (Marcel)

De veteranen van Accept zijn vandaag een vreemde eend in de bijt met hun mix van hardrock en heavy metal en een deel van de festivalgangers is dan ook al vertrokken. Het overgebleven volk ziet een gedreven headliner die op een fraai ontworpen podium waarop drummer Christopher Williams boven de rest uit toornt. De heren zijn constant in beweging, maken synchroon bewegingen met hun instrument en de gitaristen stappen naar voren tijdens de vele, fraaie solo’s waarin mooi harmonieus spel opgesloten zit. Een voorbeeld daarvan is Starlight, dat onderdeel uitmaakt van een medley van vier tracks. Vanwege de werkelijk uitstekende geluidsafstelling komt het soleerwerk prima uit de verf, maar ook de bijdragen van de anderen staan prima in de mix. Uiteraard wacht het publiek op de klassiekers en die komen uiteraard aan bod. Allereerst Princess Of The Dawn, waarbij de toeschouwers meezingen en aan het einde Fast As A Shark en Balls To The Wall. Het recente materiaal blijft beperkt tot The Reckoning en Straight Up Jack. Accept toont zich een waardige headliner dankzij met name een subliem geluid, een strak geregisseerde performance en meezingklassiekers. (Jeffrey)

Meer foto's van de zaterdag vind je op onze Facebook-pagina!