Zaterdag eindigde met regen, zondag begint helaas met regen. Daardoor melden zich slechts enkele tientallen bij het podium om de verrichtingen van Tenside te volgen. De voor bijna iedereen onbekende formatie zit echter niet bij de pakken neer en laat zich van zijn goede kant horen. Hoewel de mannen uit München de originaliteitsprijs niet winnen, is de moderne metal aanstekelijk. Met name de melodieuze refreinen, zoals die van Shadows To Shine zorgen voor een connectie. Ze worden afgewisseld met stevigere metalcore-passages. De oosterburen zien, nadat de apparatuur in veiligheid is gebracht tegen de regen, dat het droog wordt. De gitarist maakt een dankgebaar richting de lucht en festivalgangers komen uit gun schuilplaats naar het podium om Tenside van dichtbij aan het werk te zien en goedkeurend mee te knikken. De jonge muzikanten hebben vandaag heel wat zieltjes gewonnen met een prima optreden. (Jeffrey)

Het maakt niet uit hoe goed Gutalax speelt, het zal altijd een shitshow zijn. Dat is in het geval van de Tsjechische goregrindband niet een belediging, maar iets wat de heren zelf uitdragen. Shows van de formatie hebben altijd een hoog amusementsgehalte en vooraf de show is al te zien dat de fans zich gereedmaken. Mensen lopen rond met toiletborstels, toiletbrillen om hun hoofd, gekke floaties en hebben wc-rollen bij zich. Dit alles vindt uiteraard later zijn weg wel in de pit. Het is even de vraag of de pit wel Gutalax-waardig zal zijn na de stortbui van ervoor en het vroege tijdstip, maar na het horen van de eerste tonen gaat het meteen al los. De heren van Gutalax houden vervolgens het feestje met hun onzinnigheid en flauwe grappen goed aan de gang. Muzikaal is het niets bijzonders, maar er zullen vandaag ook weinig mensen bij het podium staan om te genieten van diepzinnige teksten en virtuoos vakmanschap. Het is zoals de zanger zelf na het eerste nummer zegt: "Fijn dat je het een song hebt uitgehouden, nu kun je vertrekken, want de rest klinkt hetzelfde. Iets wat in het geval van Gutalax ook echt zo is, maar het zorgt wel voor het amusantste feestje van de dag. (Marcel) 

De eerste show van Textures na de hereniging in 2023 was helaas een tegenvaller. Het geluid op Headbangers Parade stond namelijk heel dof afgesteld. Vandaag heeft de geluidsman de zaken prima op orde en zodoende is het genieten van de complexe klanken die raakvlakken hebben met TesseracT en Meshuggah. De polyritmiek en hoekige riffs vliegen je om de oren. Wat een klasbakken zijn hier aan het werk! Naast geel veel bekende tracks (Regenesis, Reaching Home, New Horizons, Awake, Timeless, Singularity en Laments Of An Icarus speelt het zestal muzikanten vandaag een nieuw nummer. Een heel aangename verrassing, waarbij het toegankelijke aspect opvalt. De mannen hebben het prima naar hun zin en laten het beste van zichzelf zien. Daniël de Jongh promoveert de bandnaam naar FC Textures nadat hij een op het podium belande strandbal terugschopt naar het publiek. Een gemotiveerd Textures maakt indruk met hoogstaand spel en een energieke presentatie. (Jeffrey)

De affiche van vandaag staat gevuld met een aantal zeer kwalitatieve bands. Decapitated hoort hier zonder meer bij. De technische deathmetalband uit Polen staat op plaat altijd garant voor spektakel, maar live komt de formatie nog sterker voor de dag. Geen wonder dat Robb Flynn gitarist Vogg graag in zijn Machine Head zag toetreden. Dat avontuur is inmiddels weer voorbij en de snarenplukker kan zich weer volledig op Decapitated richten. Nieuw materiaal sinds de plaat Cancer Culture (2022) is in de maak, waardoor het publiek vandaag alleen maar oude krakers voor de kiezen krijgt. Grootste verandering is dat Eemeli Bodde de microfoon heeft overgenomen van Rasta. Hij bewijst een prima aanwinst te zijn voor de groep en zoekt ook veelvuldig het contact met publiek op. Qua kwaliteit heeft Decapitated geen verlies geleden, ondanks dat het jammer is dat Rasta de formatie heeft verlaten. De grootste troef van vandaag is echter het duo Vogg en drummer James Stewart. Waar de gitarist de toeschouwers trakteert op de een na de andere heerlijke riff en solo, weet Stewart te imponeren met zijn sublieme strakke drumwerk. (Marcel)

Sylosis stond een tijdlang on hold doordat zanger/gitarist Josh Middleton Architects ging bijstaan na het overlijden van hun gitarist Tom Searle. Inmiddels is de band alweer een aantal jaar terug en heeft de groep ook twee uitstekende platen uitgebracht. Vooral het laatste wapenfeit A Sign Of Things To Come (2023) is zeer sterk. Live laat de formatie ook zijn kracht zien en zet de traditie van sterke optreden op deze dag door. Vooral bandleider Middleton lijkt een expert te zijn in het opjutten van het publiek en krijgt zodoende twee keer een massale wall of death voor elkaar. Zo groot hebben ze nog niet eerder plaatsgevonden op het festival. Muzikaal imponeren de heren ook. Empty Prophets wordt heerlijk ontvangen en het is genieten van het moshende einde van The Path. Sowieso heeft Sylosis patent op sterke groovende, moshstukken en lijkt de band soms wel Pantera op steroïden. Hoogtepunt is het fantastische Poison For The Lost en afsluiter Deadwood. Volgend jaar is Sylosis weer in Nederland te bewonderen en dan hebben de mannen ook weer een nieuwe plaat op zak. (Marcel)

Hoe vaak je Carcass ook aan het werk ziet, het blijft indrukwekkend hoe soepel de heren de ene na de andere klassieker, tegenwoordig vaak in medleyvorm, uit de mouw schudden. Daarbij valt op dat Swansong genegeerd wordt, maar daar staan zoveel memorabele tracks van Heart work en Necrotism-Descanting The Insalubrious tegenover dat men niet mag mopperen. Jeff Walker ziet eruit alsof hij net uit een online gemeenteraadsvergadering komt met zijn keurige kapsel en witte blouse terwijl Bill Steer als een blij ei met zijn spijkerbroek met lange pijpen staat te genieten. Walker laat vandaag zijn droge humor helaas niet gelden. Een gemiste kans, net als dat het uur niet helemaal vol gespeeld wordt. Er was nog tijd voor bijvoorbeeld Exhume To Consume, waarmee vorig jaar op Into the Grave nog geopend werd. Het is slechts een luxeprobleem. Het is heerlijk om Carcass iedere keer weer aan het werk te zien, de pit in te duiken en airdrums of luchtgitaar te spelen. (Jeffrey)

Op voorhand lijkt het bijzonder dat In Flames met zo'n staat van dienst niet als headliner geprogrammeerd staat, maar de vernietigende (licht)show van Meshuggah bewijst later het gelijk van de organisatie. Desondanks weet In Flames vandaag ook te imponeren met een prima show. De Zweedse melodeath-formatie lijkt de heilige vlam weer gevonden te hebben met het zeer sterke Foregone (2023), waarbij de band gelukkig weer een stuk steviger voor de dag komt. Op het podium stelt In Flames echter nooit teleur. Geroutineerd als de mannen zijn, hoef je geen fouten te verwachten. Het enige is hopen op een gevarieerde setlist, waarbij ook het verleden niet wordt overgeslagen. Wie daar te veel hoop op heeft gevestigd, wordt vandaag in ieder geval teleurgesteld. Opener Pinball Map is het oudste nummer dat voorbij komt en de rest van de setlist focust zich alleen op materiaal van na het millennium. Gelukkig krijgen klassiekers als Deliver Us, Cloud Connected, Only For The Weak, Alias en The Mirror's Truth een prima vertolking. Daarbij is de visuele ondersteuning in de vorm van gave beeldschermen dik in orde. Ook In Flames heeft daarbij de laatste trend gevonden en tijdens The Mirror Truth verschijnt er een opblaasversie van zijn mascotte op het podium. Uiteindelijk is een show van de Zweden nooit compleet zonder een nimmer aflatende stroom aan crowdsurfers en gelukkig stelt South Of Heaven niet teleur. (Marcel)

Hogere wiskunde hebben we vandaag al gehad met Textures, maar er staat geen maat op Meshuggah. Mocht er al sprake zijn van concurrentie, dan wordt deze weggeblazen met een spervuur aan palm-muted riffs, ingewikkelde drumpatronen en een moddervet geluid. De machine dendert voort en imponeert met zijn precisie en focus. Slechts even wordt de machine stopgezet, zodat Jens Kidman “the moist important news of today” kan delen. De frontman is 59 jaar geworden. Hij laat het publiek zingen, maar is niet overtuigd van de uitvoering. “You can do better”, grapt hij, voordat het volgende precisiebombardement volgt, dat gulzig verteerd wordt door de menigte die probeert mee te tellen met de polyritmiek of de strakke exercitie met grote belangstelling en waardering volgt. Zeker wanneer tijdens Rational Gaze ook nog eens een lasershow zijn intrede doet, en dat terwijl de lichtshow al veel indruk maakt. Velen proberen een foto of video-opname te maken van de lasershow tijdens Swarm, maar je kunt er beter live van genieten. Terwijl de pit groter is geworden bij het snelle Combustion is er tijdens Bleed en Demiurge geen houden meer aan. Wat een monumentale performance. (Jeffrey)

En na het verpletterende optreden van Meshuggah is het voor het grote deel van de bezoekers klaar voor vandaag. In de Muziekgieterij valt er nog te genieten van shows van Savage Lands, I Am Morbid en From The Crypt, maar veel mensen kiezen ervoor om naar huis te gaan. Desondanks is de karakteristieke concertzaal goed gevuld en gaat daar het feest nog lang door. De eerste editie van South Of Heaven kenmerkte zich met veel regen en een hele hoop goede optredens. Het bourgondische karakter van het festival vindt je terug in de heerlijke pils (Primus), maar er was ook voldoende afwisseling qua eetgelegenheden. Overigens niet allemaal even goed en vooral de patatkraam mag zich achter de oren gaan krabben. Constant lange rijen en koude friet serveren voor zes euro. Kan gebeuren, maar reageer dan ook sportief als de bezoeker om waar voor zijn geld vraagt. Een ander punt was dat al veel eettentjes al vroeg dicht gingen op de zondagavond, dat vindt de snackende metalfan natuurlijk ook minder fijn.

Gelukkig kenmerkt het festival zich voornamelijk met hoogtepunten. Het terrein is mooi qua opzet, goed onderhouden en gezellig ingedeeld. Het is aan alles te zien dat de organisatie druk is geweest en er alles aan heeft gedaan om een voortreffelijk festival te creëren. De geluiden op het festival zijn dan ook ronduit positief en dat is een terecht compliment voor de organisatoren. De kaartverkoop viel wellicht voor South Of Heaven een beetje tegen en het gevolg was dat een tweede podium niet gerealiseerd kon worden. Daardoor weken een aantal bands uit naar de naastgelegen Muziekgieterij. Hierdoor stond op het festivalterrein maar één podium. Voordeel hiervan is dat er niet continu een optreden is en dat biedt fijne rustpunten en alle tijd om te socializen. Een ander compliment is er voor het geluid. Want de geluidstechnici hadden dit elk optreden prima voor elkaar. Volgend jaar is de tweede editie van South Of Heaven op zes en zeven juni en binnenkort kun je de eerste namen al verwachten.

Meer foto's van de zondag vind je op onze Facebook-pagina!