Zoals gezegd trapt Torn From Oblivion af. Afgezien van een samenwerking met de Kopenhaagse 'artist development company' Prime is de tijdlijn van deze jongemannen afgelopen half jaar redelijk leeg. Dat is echter geen indicatie voor het arbeidsethos van deze Brabanders, want met jeugdige branie klapt men er vol op.
Grunter Mees Steven maakt vanavond als energieke stuiterbal veruit de meeste kilometers, maar ook bassist Kane van Diepen staat regelmatig lekker enthousiast te headbangen, ondanks dat zijn backingvocalen door de geluidstechnicus volledig genegeerd worden. Zijn gitaristenkompaan rechts op het podium, Joep Morsink, doet het wat rustiger aan. Hij moet het meer hebben van zijn gitaarsound en zijn vingercapriolen. De samenhang met de rest is soms wat ver te zoeken, maar zijn solo's en polyritmes zijn een genot voor zowel oor als oog. Het gebrek aan samenhang speelt de band in bredere zin parten. Er is wat dat betreft nog veel terreinwinst te boeken op het gebied van sound design en compositie. Daarnaast heeft de band vanavond helaas - ondanks zijn jeugdige voorkomen - weinig eigen publiek op de been gekregen. Mees' herhaalde oproepen tot beweging, circle pits en two steps vallen dan ook wat ongemakkelijk in het niet. Toch krijgen de heren de handen op elkaar. En laten we eerlijk zijn, zulk enthousiasme moeten we alleen maar aanmoedigen. 'Meters maken en plezier hebben' luidt het advies. We zien ze graag over een jaar of wat nog eens terug.
Vanaf de eerste noot is duidelijk dat men vanavond eigenlijk stuk voor stuk voor de headliner Hippotraktor komt, maar ook waarom dit de headliner van de twee bands is. Het niveauverschil met Torn From Oblivion in compositie, sound en algehele performance is huizenhoog. Dat is ook niet zo gek gezien de progressieve mannen in 2018 al debuteerden met de ep P'eau. In 2021 kwam de eerste full-length onder de titel Meridian gelijk al bij het gerenommeerde, Berlijnse Pelagic Records uit. Dan kun je wat. Bovendien heeft men flink meters gemaakt op de verschillende podia.
Maar niet alleen ten opzichte van Torn From Oblivion, ook ten opzichte van de vorige keer dat ik de band zag, namelijk op Euroblast 2022, is de band gegroeid. De heren kennen en begrijpen hun positie op het podium en slaan zich als een geoliede machine door de nummers heen. Frontman Stefan de Graef lijkt het commentaar van destijds ter harte te hebben genomen en beweegt zich als een vis in het water over het podium. Hoewel hij het grootste deel schreeuwend en kermend vanaf links met zijn microfoon gericht naar zijn band doorbrengt, beweegt hij zich zo nu en dan ook wild maar speels op zijn interpretatie van de maat over het podium. Bovendien is zijn floortomspel nu ook beter geïntegreerd in het geheel.
Met nummers als Manifest The Mountain van de debuutplaat en het titelnummer Stasis van de laatsteling krijgen we zowel oud als nieuw materiaal te horen. Hoewel de nummers qua sound precies hetzelfde klinken, is de vooruitgang ten opzichte van het debuutalbum duidelijk te horen. Het publiek geniet echter van alles wat wordt voorgeschoteld. Dat wordt mede gevoed door de sound die de band ter foerageren voorlegt. Daar waar de plaat nogal gepolijst en mat is - en daarmee het energieniveau enigszins beperkt is - scheurt en schuurt het live als een malle. Dat wordt begrepen en omhelsd. Enthousiast verorbert men elke noot en er wordt hier en daar van lieverlee geheadbangd.
