Nu blijkt het nog een hele uitdaging om vanavond überhaupt bij de AFAS Live te komen. Dat het vandaag druk zou worden rondom de Amsterdam Arena, staat door het gelijktijdige optreden van popidool Harry Styles al op voorhand vast. Maar dat het treinnetwerk uitgerekend vandaag wordt uitgeschakeld door zo’n beetje de grootste IT-storing van de laatste jaren, is natuurlijk niet te voorzien. Het gevolg is echter dat treinverkeer van en naar Amsterdam aan het eind van de middag en begin van de avond zo goed als volledig platligt. Dat zorgt voor oververhitte taferelen bij station Utrecht Centraal, waar welgeteld één bus per half uur naar station Amsterdam Bijlmer-Arena gaat. Daar proberen honderden concertgangers zich in te wurmen, wat uiteraard onbegonnen werk is. Wonder boven wonder is er één trein richting Amsterdam Amstel die de misère lijkt te doorstaan. Afgeladen vol rijdt de machinist uiteindelijk door naar Amsterdam Centraal, omdat het te druk zou zijn bij station Amstel. Ook het centraal station puilt echter uit zijn voegen. Het is uiteindelijk kwart over negen als ik eindelijk de AFAS Live binnenloop, rijkelijk te laat om ook maar iets van het op papier toch zeer interessante voorprogramma Halestorm mee te krijgen. Helaas. Gelukkig is de zaal toch goed gevuld, hoewel er nog steeds mensen binnendruppelen. Bij deze band moeten we het dus bij foto's houden.

Klokslag half tien begint Ghost aan de show. Aan alles is te merken dat deze band inmiddels een enorme status heeft bereikt. Kosten noch moeite zijn gespaard om een waar spektakel van het optreden te maken. Het podium is in eerste instantie afgedekt met een groot, wit doek, waarop we het silhouet van een van de gitaristen zien tijdens het intro Imperium, dat naadloos overgaat in openingstrack Kaisarion. Tijdens de eerste hoge uithaal komt het doek naar beneden en knalt vuurwerk. Het publiek wordt getrakteerd op een decor waar veel werk in is gestoken. Door het immense en gedetailleerde achtergronddoek lijkt het podium omgetoverd in een enorme kathedraal met verlichte glas-in-lood-ramen. De glimmende maskers van de liefst zeven Nameless Ghouls, die frontman Papa Emeritus IV instrumentaal ondersteunen, krijgen door de lichtval een luguber effect. De lichtshow is bovendien groots opgezet en afgestemd op de toon van de nummers.

Niet geheel verrassend ligt de nadruk van het optreden vanavond op het meest recente album Impera (2022). Hoewel er ongetwijfeld enkele puristen zullen zijn die dit album een verdere commercialisering zullen noemen, weten de liefhebbers van goede muziek wel beter. Deze vijfde langspeler is de definitieve bevestiging van de status van Ghost. Bijna alles aan deze plaat is perfect. Iedere noot zit weloverwogen in elkaar, iedere riff is even verslavend, iedere zanglijn even kleverig en iedere compositie even ijzersterk. De teksten zijn bovendien intrigerend en laten veel ruimte voor eigen interpretatie. Het is tekenend dat deze nieuwe nummers vanavond stuk voor stuk op zeer veel bijval kunnen rekenen. Zo komen in het eerste deel van de setlist het luidkeels meegezongen Spillways (een meesterlijke track), het dreigende Call Me Little Sunshine en de catchy rockers Hunter’s Moon en Watcher In The Sky voorbij. Een extra achtergrondzangeres zorgt daarbij overigens voor een mooie verdieping in het materiaal.

Ghost houdt het tempo hoog in dit eerste deel van het optreden. De grootste verrassing is misschien wel Jesus He Knows Me, de Genesis-cover die op de meest recente ep Phantomime te vinden is. Dat veel mensen al stiekem hoopten op dit nummer, wordt duidelijk aan de euforische publieksreactie. En die reactie is helemaal terecht, want dit bijtend cynische, maar tegelijkertijd hoogst dansbare en supercatchy nummer past perfect in een Ghost-jasje. Hoewel de nadruk duidelijk op de laatste platen ligt, worden de oudste fans niet helemaal vergeten. Zo komen van debuutalbum Opus Eponymous (2010) prima uitvoeringen van Con Clavi Con Dio en Ritual voorbij.

Het optreden staat bol van de showelementen, die weliswaar tot in de puntjes zijn uitgedacht, maar wel effectief zijn. Zo wisselt Papa Emeritus IV regelmatig van hoofddeksel en knalt er op meerdere momenten confetti de zaal in. Als een van de Nameless Ghouls wat al te enthousiast zijn plekje in de spotlights opeist middels een smakelijke solo, kan hij rekenen op een cynisch applausje van de frontman. Het geklets tussendoor is overigens wel af en toe op het melige af. Zo wordt het publiek uitgenodigd om motorgeluiden en hondengeluiden na te doen en mag een roadie de confetti van het podium komen blazen (“come out and blow me”). IJzersterk is dan wel weer de inmiddels klassieke uitvoering van het instrumentale Miasma. Tijdens het nummer wordt een doodskist het podium opgereden waarin een opgebaarde Papa Nihil te zien is. Hij wordt geëlektrocuteerd en komt net op tijd tot leven voor een vlammende saxofoonsolo, waarna hij weer terug de kist ingaat.

Toch overtuigt Ghost ook zonder al deze poespas. Zo zorgt het prachtige He Is voor kippenvel. Ook het afsluitende Respite On The Spitalfields (“This is our last song, and it’s a pretty good one”) blijkt live prachtig uit de verf te komen. Het is een schitterend, gevoelig nummer met een meesterlijke, authentieke gitaarsolo. De gitaarleads aan het einde worden op fraaie wijze door de achtergrondzangeressen gezongen. Uiteraard volgt er nog een toegift, waarin Papa Emeritus IV – in glitterjasje gekleed voor de afterparty – en de Nameless Ghouls de avond in stijl afsluiten met drie hoogst dansbare nummers. Als we dan toch iets te klagen moeten hebben, dan is het dat het fantastische From The Pinnacle To The Pit en het swingende Twenties geen onderdeel uitmaken van de setlist. Een mens kan niet alles hebben.

Resumerend kunnen we stellen dat de opmars van Ghost even opmerkelijk als logisch is. Want hoewel de groep met ieder album gelikter klinkt, is de basis onder alle theatrale aspecten al jaren hetzelfde rotsvaste fundament: ijzersterke nummers schrijven, die ook na honderden luisterbeurten niet vervelen. Met de show van vanavond bewijst Ghost zijn status als een van de grootste heavymetalbands ter wereld, die moeiteloos bijna twee uur weet te boeien. Ik zou willen zeggen dat iedereen na het optreden voldaan naar huis ging, maar de chaos bij de NS houdt aan, waardoor heel wat mensen zijn gestrand in Amsterdam of omstreken. Die infrastructurele miserie zullen veel mensen voor lief hebben genomen op deze heerlijke avond.

Setlist Ghost:
1. Imperium
2. Kaisarion
3. Rats
4. Faith
5. Spillways
6. Cirice
7. Hunter's Moon
8. Jesus He Knows Me (Genesis-cover)
9. Ritual
10. Call Me Little Sunshine
11. Con Clavi Con Dio
12. Watcher In The Sky
13. Year Zero
14. Spöksonat
15. He Is
16. Miasma
17. Mary On A Cross
18. Mummy Dust
19. Respite On The Spitalfields

Toegift:
20. Kiss The Go-Goat
21. Dance Macabre
22. Square Hammer

Setlist Halestorm:
1. I Miss The Misery
2. Love Bites (So Do I)
3. I Get Off
4. Wicked Ways
5. Freak Like Me
6. Familiar Taste Of Poison
7. Takes My Life
8. Back From The Dead
9. Mine
10. Bombshell
11. The Steeple
12. She Won't Mind

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!