In 2018 stond Sodomized Cadaver ook al op Stonehenge, destijds nog als kwartet met zanger Ollie Jones erbij. Inmiddels moet de deathmetalformatie uit Wales het zonder hem doen en moet het vaste duo (drummer Gavin Davies en gitarist/zanger Ryan Thomas Howes) de kar trekken met hulp van sessie-bassist Rob Innell (Voluntas). Het levert een vrij statische show op zonder franje. De vocalen van gitarist Howes zijn wat aan de krachteloze en monotone kant. Bovendien mist het vette geluid dat het studiomateriaal sterker maakt. Een relatief onopvallend optreden eindigt met het sterkste tweetal Weapons Of Mass Decomposition en Raped By Ebola. (Jeffrey)

Een van de vroege hoogtepunten van het festival is Bloodphemy, dat de zaken tot nu toe het beste op orde heeft, zoals het geluid. Toch kampt ook deze band aanvankelijk met startproblemen. Treffend is dan ook de huishoudelijke mededeling van Earik Mortem voorafgaand aan de show: “Heeft er iemand ook startkabels voor deze mannen?" Laten we de grappen weg, dan kunnen we groene vinkjes zetten bij de uitvoering, presentatie (zanger Olivier van der Kruijf verschijnt in dominee-kledij), songwriting en de interactie met het publiek. Dat resulteert in de eerste pit van het festival. De groep uit de omgeving van Utrecht wisselt tussen death en doom metal met af en toe thrash en een beetje black. Veelzijdig dus. Revelation springt erbovenuit, maar ook de andere songs hebben wel wat te bieden. Bloodphemy maakt een positieve indruk. (Jeffrey)

Het Italiaanse Helslave bracht vorig jaar zijn tweede plaat From The Sulphur Depths uit. Daarop laten de heren een geluid horen dat gebaseerd is op Zweedse death metal uit de oude school. Vernieuwend is het geenszins, maar het wordt energiek en met power gebracht. Vocalist Diego Laine heeft een krachtige en zware strot en is actief op het podium. Gitaristen Jari Sgarlato en Marco Benedetti zijn verantwoordelijk voor de typerende, zagende gitaarriffs en leveren prima werk. De composities klinken allemaal naar behoren, maar laten nergens echt een ferme indruk achter. Tussen al het muzikale geweld van vandaag is Helslave dan ook geen band die een blijvende herinnering bewerkstelligt. Ondanks dat dendert de old school death metal lekker door en is de zware groove goed verteerbaar. (Marcel)

Bij extreme bands is het altijd interessant om te kijken wat voor merkwaardige naam de groep voor zichzelf heeft bedacht. Het uit Manchester afkomstige Foetal Juice is ook een pareltje en gezien zijn songtitels neemt de formatie zichzelf niet altijd even serieus. Opener Take Your Face For A Shit geeft dat prima weer. Thematisch mag het dan verschillende kanten opvliegen, muzikaal is het gewoon menens. Waar het geluid niet overal goed afgesteld staat vandaag, heeft Foetal Juice daar geen hinder van. Zodoende komt de old school death metal lekker uit de speakers. De bandleden staan enthousiast op het podium en het is mooi om te zien dat ze plezier hebben in wat ze doen. Er wordt naar behoren gespeeld. Het basspel is erg kundig en snel. Het gitaarwerk is degelijk, maar brengt weinig vernieuwing. Het zijn vooral de tempoversnellingen en het strakke getrommel die indruk maken. Prima optreden! (Marcel)

Abrupt Demise wordt aangekondigd als een band uit de Verenigde Arabische Emiraten, maar het lijkt erop dat boefje Earik Mortem een listig leugentje heeft meegedeeld aan het publiek. Natuurlijk is uiteraard niets minder waar en heeft de groep zijn thuisbasis gewoon binnen onze eigen landsgrenzen. Het Rene Brugmans, de grote man achter het festival, die de vocalen verzorgt in een groen festivalcrewshirt. Met een olijk Tiroler Alpen-liedje over Jägermeister beginnen de heren aan hun set en zetten een leuke sfeer neer, met daarbij een hoog ons-kent-onsgehalte. Daarna is het uiteraard gewoon dood en verderf wat de klok slaat. Muzikaal staat het als een huis en zijn het de tempowisselingen en gitaarriffs die opvallen. Naast de buzzsaw riffs varieert de groep ook door wat meer traditionele heavymetalriffs te spelen. De imponederende vocalen zijn gortdroog. Het is jammer dat de groep een beetje statisch op het podium staat en weinig beleving uitstraalt. De korte afsluiter Cannibal is het sterkste nummer vandaag. Lekker vies en vuig. Zo hebben de festivalgangers hun metal het liefst vandaag in Steenwijk. (Marcel)

”Een vreemde eend in de bijt”, aldus bandaankondiger Earik Mortem, en hij heeft gelijk, want tussen al het lompe beukwerk is de melodieuze thrash van Disquiet wel even wat anders. Het is uiteraard niet aan iedereen besteed, maar er zijn toch heel veel festivalgangers die deze verfrissende, verlate lunch metal wel smaakt. Het ervaren kwintet laat zich van zijn goede kant horen en zien met een uitstekende performance van drie nummers van het goed ontvangen nieuwe album Instigate To Annihilate en twee oude tracks (het Testament-achtige The Condemnation en Trenches Of Blood). Het gitaristenduo Fabian Verweij en Menno Ruijzendaal strooit met prima riffs en fraai leadwerk, zoals in No Moral Dignity, dat samen met Trenches Of Blood het hoogtepunt van de set vormt. Disquiet krijgt terecht veel bijval. (Jeffrey)

Een nog vreemdere eend in de bijt is Jurassic Park. De rockende opa’s met 'jonkie' Hans Spijker (Dead Head) achter het drumstel laten de jaren zeventig en tachtig herleven met een typische rock-‘n-roll-show. Ondanks zijn hoge leeftijd is zanger John Scholing zeer actief. De geboren frontman betrekt het publiek goed bij de show en vroeg in de set pakt hij het CO₂-pistool er al bij. De in de jaren zeventig als Frankenstein opgerichte groep speelt doorgaans nummers uit die tijd en covers van onder meer Montrose, Motörhead en Rose Tattoo, al blijft de setlist vandaag beperkt tot eigen nummers van Jurassic Park en eentje van Frankenstein. De dino’s laten horen dat je nooit te oud bent om lekker te rocken. Een welkome afwisseling. (Jeffrey)

Terug naar death metal, want daar komt het gros hier voor. Burial brengt een ode aan het legendarische Death. In 1993 verscheen het enige album Relinquished Souls. Behalve nummers van die plaat horen we vandaag ook een nieuwe track. Het geluid staat helaas niet geweldig afgesteld, maar de uitvoering is dik in orde. Met No Existence en Frigid Cold geven de Zeeuwen hun beste visitekaartjes af. (Jeffrey)

Het Duitse Cytotoxin heeft niet de beste herinneringen aan de laatste keer dat het op Stonehenge stond. Zelf refereert de band eraan als Stormhenge en dat allemaal vanwege de dramatische regenval op die bewuste dag in 2015. Druppels vallen echter ook vandaag tijdens het optreden, maar ditmaal van bezwete toeschouwers. Door de verbluffende snelheid, het uiterst verzorgde technische spel en de constante aansporing van vocalist Sebastian Grihm gaat het publiek vooraan los. Het is indrukwekkend wat de Duitsers muzikaal laten horen. Het razendsnelle gitaarwerk is subliem en ook de drummer houdt maar niet op met imponeren. Waar de band in het verleden meer Brain Drill/Beneath The Massacre-virtuositeit en slam in zijn muziek verwerkte, grijpt het op zijn laatste release Nuklearth (2020) meer terug op een groovende sound en neemt het wat vaker gas terug om meer ruimte te maken voor instrumentale hoogstandjes. Die balans komt vandaag goed naar voren. Zanger Grihm zorgt naast de vocalen ook voor amusement. In het begin is het nog wat kitscherig als hij met een gasmasker en zijn vat met denkbeeldig radioactief afval het podium opgelopen komt en het spul uitdeelt aan het publiek. Vocaal is hij oppermachtig en hij zorgt er met zijn verkeersbord (waarop een rotonde afgebeeld staat) voor dat de toeschouwers precies weten wat hij van ze verwacht. Daarnaast is hij zeer energiek en continu bezig. Het publiek lijkt er geen genoeg van te krijgen en 25 minuten speeltijd zijn dan ook veel te kort. Voor velen de verrassing of zelfs het hoogtepunt van de dag. (Marcel)

Ook het uit Amersfoort afkomstige Bodyfarm is vandaag prima op dreef. Als een geoliede machine dendert de band vandaag door zijn setlist heen. Het geluid staat solide afgesteld en zodoende komen de krachtige riffs en de lekkere gitaarsolo's goed over. Vocalist/bassist Ralph de Boer is goed bij stem en laat horen een prima vervanger te zijn van de helaas veel te vroeg overleden Thomas Wouters. Aan laatstgenoemde wordt het nieuwe nummer Blasting Tyranny opgedragen. Met zijn heerlijke, zagende gitaarriff is Slaves Of War het hoogtepunt van het optreden, maar ook Dreadlord en afsluiter Dark Age krijgen een prima vertolking. Met maar een speeltijd voor vijf tracks is het optreden van Bodyfarm ook zo weer voorbij en dat is jammer. Het had best nog wel wat langer mogen doorgaan. (Marcel)

De technische brutal deathmetalband Hideous Divinity stort een overweldigende bak herrie uit op het publiek. De composities zijn zo dichtgetimmerd dat er in het begin weinig nuances te vinden zijn. Wie zijn aandacht erbij heeft, hoort echter veel technische riffs en een hoop goede ideeën van de Italiaanse band. Het drumwerk is overweldigend snel met een niet aflatende double bass. Ook de diepe en zware grunts weten te imponeren. Angel Of Revolution krijgt een krachtige vertolking, net als Chestburst. Met The Deaden Room en Cobra Verde neemt de band versneld afscheid. Niet helemaal naar wens van de groep zelf, maar omdat het tijdschema uitloopt. Op plaat komt het geheel allemaal net wat sterker over. De technische riffs lijken een beetje te verzuipen in de overvolle brei en dat is jammer. Desondanks is de energieke show goed verteerbaar, mede door de actieve opstelling van de bandleden. (Marcel)

Het zou maar de eerste keer zijn dat je Gutalax live ziet. Dan weet je toch niet wat je overkomt? De een kan helemaal niets met de porngrind van de in witte schilderspakken gehesen Tsjechen, de ander loopt met een opblaaseend om zijn nek samen met veel andere blije festivalgangers rondjes in de pit en houdt daar opblaasartikelen hoog of zwaait met een toiletborstel. Muzikaal stelt het natuurlijk niets voor, al is het diezelfde muziek met sterke (hoempa)ritmiek die velen aan het dansen zet. Dat is het doel en dat doel is ruimschoots bereikt vandaag. Prachtig om te zien hoe velen zich vermaken met een lach op hun gezicht. De frontman danst, doet vrolijk mee en praat het geheel op vermakelijke wijze aan elkaar. Hij varieert hij tijdens de korte nummers met zijn extreme vocalen, van pig squeals tot grunts, van screams tot een door een pitch shifter vervormd kikkergeluid. Het is een groot feest met opblaasartikelen, iemand in een rolstoel die crowdsurft, iemand die verkleed is als bandlid en iemand die op een krokodil crowdsurft (met een eend om zijn nek). Dit heet nou levensplezier! Dankjewel, Gutalax! (Jeffrey)

Kunnen de mannen van Consolation het nog? Tien jaar na hun laatste optreden kwamen ze eind 2019 weer bij elkaar om te oefenen. Onder het stof vonden ze oude merch en zelfs een oude backdrop. En ja, ze kunnen het nog. De heren hebben inmiddels natuurlijk wat meer ervaring en dat blijkt. Erg tof om ze de nummers van vooral Brave Melvin From The Southern Point (1995) en Stahlplaat (1998) te horen spelen. De extreme metal van het zestal is bovendien gezegend met goed geluid. Memorabel zijn de songs eigenlijk niet zozeer, maar We Mourn, Motocation, Dead Thrill en Killjoy zijn beslist sterk. Bovendien hebben de heren er veel plezier in om weer op het podium te staan. Dat smaakt ze vast naar meer. (Jeffrey)

Waar normaliter Krezip achter de hand gehouden wordt als er vervanging nodig is, heeft Stonehenge gelukkig een beter alternatief. Vanwege ziekte moest Lik zich helaas last minute afmelden en zodoende kreeg Cryptosis om 22.00 uur 's avonds de vraag of het collectief zich de volgende dag in Steenwijk zou willen melden. Het is jammer dat Lik verstek moet laten gaan, want dit was een band waar veel mensen naar uitkeken. De organisatie heeft in Cryptosis echter een prima vervanger gevonden. Bovendien zorgt de progressieve thrashformatie voor een welkome muzikale afwisseling. Desondanks blijft de reactie vanuit het publiek wat aan de lauwe kant. Het is niet heel erg druk bij het podium en al deze zaken kunnen te maken hebben met het afwijkende geluid van de band, maar natuurlijk ook met het feit dat het etenstijd is. De heren zelf spelen er niet minder op. Drummer Marco Prij laat met zijn getalenteerde spel horen waarom Flotsam & Jetsam onlangs nog een beroep op hem deed om in te vallen en Frank te Riet is een prima bassist. Vocalist en gitarist Laurens Houvast heeft vandaag echter niet zijn beste dag. Voor de energieke frontman is het podium eigenlijk te klein en wellicht te vol gebouwd met beeldschermen, waardoor hij af en toe wat onwennig tegen dingen aanbotst. Ook heeft hij wat problemen met het stemmen van zijn gitaar tijdens een nummer, waardoor het soms even niet lekker loopt. Deze dingen staan gelukkig los van zijn zang en gitaarspel, die gewoon dik in orde zijn. Waar het drietal in het verleden furore maakte onder de naam Distillator, richt het zich vandaag volledig op het nieuwe materiaal, dus komen er louter tracks voorbij van het debuutalbum Bionic Swarm (2021). Decypher, Death Technology en het dreigende Prospect Of Immortality klinken sterk, net als afsluiter Flux Divergence. (Marcel)