En weer terug naar brute death metal. Laat dat maar aan Severe Torture over. Het kwintet van eigen bodem viert dit jaar zijn vijfentwintigjarig jubileum en doet dat met de ep Fisting The Sockets, waarvan alle drie tracks vandaag langskomen. Dat het kwintet bij Season Of Mist heeft getekend, geeft blijk van kwaliteit en dat is wat we krijgen. De tremoloriffs rollen lekker uit de boxen en de in 2018 toegetreden drummer Damiën Kerpentier ramt het geheel met precisie aan elkaar. Het geluid staat opmerkelijk goed afgesteld en daardoor is het genieten. Prima optreden van Severe Torture. (Jeffrey)

Meerdere bands ondervinden technische problemen aan het begin van hun set, zo ook Sinister. Brulboei Adrie Kloosterwaard excuseert zich daar netjes voor, maar wat kan hij eraan doen? Hoewel er een oplossing komt en het daarna beter gaat, is het harde geluid niet om over naar huis te schrijven. De riffs van Ghislain van der Stel en Walter Tjwa zijn nauwelijks te onderscheiden. Zonde, want zodoende komen zowel het recente werk (Deformation Of The Holy Realm en Apostles Of The Weak) als klassiekers Transylvania en The Carnage Ending niet goed uit de verf. De bijval is dan ook lauwtjes. Hopelijk volgende keer beter. (Jeffrey)

Een band waar erg naar uitgekeken wordt, is het Franse Benighted. Terecht, want zowel op plaat als live is de formatie een ongekende kracht. Dat bewijst de groep vandaag ook. Het vijftal blijkt gekrompen naar een viertal, want gitarist Fabien Desgardins heeft besloten de formatie te verlaten. Des te meer respect voor Emmanuel Dalle, die nu alle gitaarpartijen alleen moet spelen. De bak herrie is er niet minder om en de band zorgt er met opener The Starving Beast al meteen voor dat er in het publiek wilde taferelen ontstaan. De charismatische frontman Julien Truchan raast op zijn blote voeten over het podium heen en krijst en brult de boel overtuigend aan elkaar. Wat een indrukwekkend arsenaal aan extreme stemgeluiden heeft deze man. Ondertussen wordt ook de een na de andere blastbeat op het publiek afgevuurd, ondersteund door hysterische gitaarriffs. Op de setlist staat een mengelmoes van klassiekers, alsmede materiaal van het laatste album Obscene Repressed (2020). Het is afsluiter en klassieker Let The Blood Spil Between My Broken Teeth die voor het grootste feest zorgt. Benighted hoort zonder twijfel tot de hoogtepunten van de dag. (Marcel)

Het is balen voor het uit Malta afkomstige Beheaded dat geluidsproblemen bijna het gehele optreden van de mannen verpesten. Meteen bij aanvang is het drama als een versterker het niet goed doet en de gitaarpartijen amper te horen zijn. In plaats daarvan krijgt iedereen irritant gezoem en gepiep. Dat maakt dat de brutal death metal aanvankelijk niet om aan te horen is. Vocalist/bassist David Cachia ergert zich hier zichtbaar dood aan. Hij zegt er echter niets over en tussen de tracks door houdt hij af en toe een algemeen praatje. Pas tegen het einde van de show is er meer te horen van de Morbid Angel-achtige invloeden en de sterke groove. Zodoende valt er nog te genieten van Embrace Your Messiah en Resurgence Of Oblivion, maar dat is het dan ook wel. Snel vergeten dit optreden. Volgende keer beter. (Marcel)

Malevolent Creation tourt door Europa om het dertigjarig jubileum van Retribution (1992) te vieren, een klassieker in het deathmetalgenre. Dat doet de Amerikaanse band zonder ook maar een van de leden die op die plaat te horen is. Gitarist Phil Fasciana heeft helaas af moeten zeggen in verband met gezondheidsproblemen als gevolg van een auto-ongeluk. Na veel wisselingen bestaat de band naast Fasciana uit gitarist/zanger Ryan Taylor (Solstice), drummer Ron Parmer (Brutality, ex-Amon) en bassist Josh Gibbs (Thrash Or Die, ex-Solstice). Hoewel een tweede gitarist mist, brengt het trio het er goed vanaf. Ook de vocalen van Taylor mogen er zijn, al zijn enkele lange uithalen wat aan de aparte kant. De show is begrijpelijkerwijs wat beperkt, maar het blijft genieten van de klassiekers en aan het einde krijgen we ook nog Premature Burial (van het debuutalbum) en Eternal. Jammer dat er geen originele leden aanwezig waren, maar het nieuwe trio presteert naar behoren. (Jeffrey)

Meerdere bands hebben last van het matige geluid op Podium Noord, maar Misery Index gelukkig niet. Sterker nog: de death/grind van de Amerikanen, met invalgitarist Chris Joao (Vitality, Ciborium), komt uitstekend tot zijn recht en zet velen aan tot headbangen of meeknikken. Van Complete Chaos krijgen we Infiltrators en Rites Of Cruelty te horen. De rest van de set bestaat uit het beste van het oeuvre. Manufacturing Greed, Ruling Class Cancelled, The Carrion Call, Traitors en The Great Depression worden met veel beleving en overtuiging gebracht. Uitstekend optreden van Misery Index. (Jeffrey)

De Poolse deathmetalveteranen van Vader stelen vandaag de show. Uitermate goed gemutst spelen de heren een strak en wervelend optreden. Het duurt even voordat de band opkomt, maar daarna gaat het gas erop. Triumph Of Death imponeert met zijn gitaarsolo's en strakke riffs en ook Silent Empire krijgt een moddervette uitvoering. Vocalist/gitarist Piotr Wiwczarek zoekt veel interactie met het publiek en is goed bij stem. Voorin wordt er veel gefeest en gemosht en is er een fijne sfeer. Achter de drumkit levert de nieuwe drummer Michał Andrzejczyk een prima visitekaartje af. Vooral tijdens Dark Age valt zijn energieke houding op en gaat hij wild tekeer. Met Wings sluit de formatie stevig af. Aan de publieksparticipatie is te merken dat iedereen enthousiast is en wellicht was het helemaal niet zo'n slecht idee om Vader het festival te laten afsluiten. Het optreden behoort in ieder geval tot de hoogtepunten van de dag. (Marcel)

Overdag liep hij al even door het publiek en wilden velen met hem op de foto: Terrance Hobbs. De Suffocation-gitarist is de enige die nog over is gebleven van de originele line-up die legendarische platen opnam als Effigy Of The Forgotten (1991), Breeding The Spawn (1993) en Pierced From Within (1995). Sinds enkele jaren is vocalist Frank Mullen er helaas niet meer bij, maar opvolger Ricky Myers (Cinerary, Sarcolytic, Disgorge, Serpents Whisper) brengt het er goed van af. Zowel hij als de fans laten nog altijd de Frank Mullen-handjes ziet als drummer Eric Morotti één van de vele blastsecties laat horen. Het optreden is een feest der herkenning met het memorabele en invloedrijke Liege Of Inveracity direct al als opener en daarna Effigy Of The Forgotten, Thrones Of Blood, Pierced From Within. Slechts Clarity Through Deprevation komt van de meest recente full-length …Of The Dark Light (2017). Funeral Inception en het geweldige Infecting The Crypts maken het feest compleet. (Jeffrey)

Marduk is vandaag naast Samael de enige band die primair gelieerd is aan black metal. Het is daarnaast de enige band die zonder aankondiging het podium betreedt. Met geschminkte gezichten trapt het illustere gezelschap af met het felle Werwolf. Vocalist Mortuus is op dreef met zijn gorgelende stemgeluid en schreeuwt de boel fanatiek bij elkaar. Ondanks dat alle tracks op hoog tempo gespeeld worden, haalt de band wel telkens hinderlijk de vaart uit het optreden door na elk nummer een korte onderbreking te houden. Het publiek krijgt vervolgens wel goede uitvoeringen voorgeschoteld van The Hangman Of Prague, het sterke Frontschwein en het heerlijk gitaargedreven Materialized In Stone. De show verloopt goed, totdat voorin iets gebeurt wat Mortuus tot woede drijft. Hij schreeuwt "Fuck You" naar iemand en briest van het podium af, om even later aan de andere kant weer op te duiken en nog een beker drinken naar die persoon te gooien. Daarbij komen niet zulke lieflijke gebaren van zijn kant voorbij, die duidelijk maken dat deze persoon in de toekomst niet uitgenodigd zal worden op eventuele verjaardagsfeestjes van de frontman. Los daarvan valt niets op het optreden van Marduk aan te merken. Als een geoliede machine spelen de mannen sterk en weet het te imponeren. Met Panzer Division Marduk breit het gezelschap er een einde aan en mag het blackmetalgezelschap zich ook tot de hoogtepunten van de dag rekenen. (Marcel)

Last, but not least: Samael. Nog zo’n vreemde eend in de bijt en dat merk je aan de publieke belangstelling die tijdens Marduk al afnam. Het is ook wel een erg lange dag geweest en veel bezoekers zijn murw gebeukt, moeten met het openbaar vervoer weer op tijd terug of kiezen ervoor om iets anders te gaan doen. Wat overblijft is een groep geïnteresseerden en die hard fans die opgaan in de industrial black van de Zwitserse band, die in september terugkeert naar de Nederlandse podia om het uitgestelde jubileum van het album Passage (1996) te vieren. Om warm te draaien, komen daarvan vandaag Rain, My Saviour en The Ones Who Came Before aan bod. Het is niet het enige old school materiaal. Onder meer het ijzersterke duo Black Trip en Son Of Earth worden gespeeld, waarvan laatstgenoemde met veel beleving gespeeld wordt. Daardoor behoort die track samen met Baphomet’s Throne en Into The Pentagram tot de hoogtepunten. Ook het recente Samael uit 2017 misstaat niet tussen alle oude krakers. Het kwartet speelt strak, komt met een professionele show en stelt de liefhebbers tevreden. (Jeffrey)

En dan zit Stonehenge 2022 er na achtentwintig optredens alweer op. Het is fijn dat het festival weer doorgang kan vinden nadat het twee jaar heeft moeten overslaan. Zoals elke editie is het een intensieve dag en ben je na afloop vakkundig kapot gebeukt door al het extreme muzikale geweld. Het is mooi om te zien dat de nichegenres van metal op zoveel bijval kunnen rekenen dat het festival dit jaar wederom stijf uitverkocht is. De kleinschaligheid en het karakter van het evenement zorgen voor charme. Doordat het immers niet te groot is, is het voor velen altijd een gezellig weerzien en kun je goed genieten van de bands.

Muzikaal was er meer dan genoeg te beleven. Hoogtepunten kwamen voorbij met Cytotoxin, Vader, Marduk en Benighted. Maar ook bands als Bloodphemy, Disquiet, Bodyfarm, Misery Index en hoofdact Samael hebben een prima indruk achtergelaten. Daarnaast zorgden de Tsjechen van Gutalax waarschijnlijk nu nog steeds voor discussie. Is het nou echt zo abominabel als de onderwerpen waar ze over zingen, of is het gewoonweg een briljante live-act? Het optreden was in ieder geval voor velen een groot feest. Ook mag het optreden van de oudgedienden van Jurassic Park niet onvermeld blijven. Inmiddels zijn de mannen bijna net zo oud als de karakters uit de gelijknamige film, maar de heren wisten energiek te rocken en zorgden bovendien voor een fijne afwisseling. Dat is ook hoognodig, want met 28 bands op een dag is prachtig, maar op den duur is de nuance er wel uit en verslapt de aandacht en motivatie wel om het allemaal te blijven volgen. Daarnaast zou je de bands eer aandoen dan ze maar twintig minuten speeltijd te geven.

Complimenten zijn er echter ook voor de organisatie. Naast mooie optredens is het festival gewoon goed georganiseerd. Er is voldoende variatie qua eten en drinken en je hoeft niet te lang te wachten op je consumptie. We kunnen het hebben over hoge prijzen, maar in de kroeg betaal je er ongeveer hetzelfde voor en Stonehenge was bijvoorbeeld goedkoper dan Into The Grave (3 euro versus 3,90). Wellicht dat er in de toekomst wel meer zitplaatsen gecreëerd kunnen worden en in de brandende zon zijn meer schaduwplekken ook welkom. Los daarvan is het festivalterrein mooi en overzichtelijk. Het formaat van de podia valt echter op. Zowel podium Noord als Podium Station (wel groter dan vorige edities) zijn klein en laag. Dit gaf bijvoorbeeld problemen met het goed kunnen bekijken van de backdrops. Maar het allerbelangrijkste is dat de meeste mensen hebben genoten van een fijne dag muzikaal vertier. De volgende editie van Stonehenge is inmiddels al aangekondigd en zal plaatsvinden op 29 juli 2023. Ook zijn de eerste namen bekendgemaakt: Autopsy, Purgatory, Vomitory, Asagraum, Skullhog, Stoflik Omskot, Stillbirth, Tortharry en Darkfall zorgen ongetwijfeld voor een prettig festival. Uiteraard is Metalfan.nl daar graag weer bij om verslag te doen.