Hypocrisy is (nog) langer actief dan de andere twee bands die vanavond in actie gaan komen, maar moet toch als eerste aan de bak. Zanger/gitarist Peter Tägtgren heeft afgelopen jaar, tussen al zijn andere activiteiten met onder andere Lindemann in, opvallend veel optredens gedaan met Hypocrisy. Hopelijk verschijnt binnenkort eindelijk eens een nieuwe cd van deze band, want het meest recente werkstuk End Of Disclosure kwam meer dan zes jaar geleden, in maart 2013, uit.

Aangezien van dat album vanavond bovendien niets gespeeld wordt en de setlist derhalve bestaat uit nogal oude (en ijzersterke) songs, kun je gerust zeggen dat we op louter Hypocrisy-klassiekers getrakteerd worden. Zeven stuks om precies te zijn, want na een minuut of 35 zit het optreden er al weer op. Hoogtepunten zijn het met veel sterke riffs gevulde Adjusting The Sun en de sfeervolle afsluiter Roswell 47. Tägtgren maakt vocaal indruk door goed af te wisselen tussen hoog blackmetalgeschreeuw en diepe deathmetalgrunts. Alleen zijn zuivere vocalen in The Final Chapter zijn niet al te best.

Bij de gitaarsolo's gaat het af en toe ook mis, maar over het geheel genomen zet Hypocrisy een uitstekend optreden neer. Het is jammer dat een band met zo'n sterke discografie niet meer speeltijd krijgt. Voor Hypocrisy is deze tournee met gelijkgestemde, populairdere acts echter wel een kans om een grotere fanbase aan te boren, zodat een volgende keer hopelijk meer liefhebbers een kaartje kopen bij, bijvoorbeeld, een eigen (co-)headlinertour.

Wanneer Arch Enemy het podium betreedt, wordt al snel duidelijk dat deze groep qua professionaliteit (en budget) een traptrede hoger op de ladder staat dan Hypocrisy. De lichtshow is beter, de geluidsmix is beter, de gitaarsolo's zijn beter, de vocalen zijn (nog) krachtiger, er is veel meer beweging op het podium en er valt visueel meer te beleven (zoals de vlag waarmee zangeres Alissa White-Gluz tijdens Under Black Flags We March loopt te zwaaien).

Qua songmateriaal kan Arch Enemy zich ook absoluut meten met Hypocrisy. Weliswaar valt de groep rond gitarist Michael Amott op de laatste paar reguliere studio-albums steeds meer in herhaling, maar live zijn de geselecteerde songs van die cd's zeer genietbaar. Toch zijn de hoogtepunten van de show de oudere composities die voorbijkomen, zoals My Apocalypse en Dead Bury Their Dead. Zeker bij die laatstgenoemde track krijgt elk bandlid uitgebreid de kans om te schitteren.

De publieksrespons is duidelijk het grootst bij dergelijke klassiekers en zelfs brulboei White-Gluz klinkt beter wanneer ze haar voorgangster Angela Gossow probeert te imiteren dan wanneer ze haar 'eigen' nummers zingt, die de band sinds haar komst heeft opgenomen. De klassieker Nemesis besluit een gelikt en bevredigend optreden, dat een klein uur heeft geduurd. Arch Enemy legt de lat hoog voor Amon Amarth, dat na een half uur ombouwpauze mag proberen te bewijzen de terechte headliner te zijn van deze avond.

Dat lukt de vikingen moeiteloos. Het is een paar jaar geleden dat ik Amon Amarth voor het laatst heb gezien. Muzikaal laat de formatie vanavond (zoals altijd) zo'n tachtig minuten lang geen steek vallen en qua showelementen heeft de groep duidelijk grote progressie geboekt. Het vuurwerk vliegt ons om de oren, aangevuld met wat confetti en het nodige toneelspel, want regelmatig komen verklede acteurs het podium op om bijvoorbeeld een gevecht na te bootsen. Het decor ziet er daarnaast zeer fraai uit, waarbij (vooral tijdens Prediction Of Warfare) een hoofdrol is weggelegd voor de beweegbare en met een apart soort videoscherm uitgeruste stellage waarop drummer Jocke Wallgren zetelt.

Datzelfde Prediction Of Warfare is de grootste verrassing op de setlist, want dit nummer kwam voor deze tournee al lange tijd niet meer in het live-repertoire van de Zweedse band voor. Verder komt een aantal bekende klassiekers voorbij en bestaat de helft van de show uit songs van de meest recente albums Jomsviking (2016) en Berserker (2019). Die nieuwste cd van Amon Amarth valt me een beetje tegen in vergelijking met de voorgangers, maar met Crack The Sky staat er toch weer een geweldige song op, die nog lange tijd op de setlist kan blijven staan. Dat frontman Johan Hegg bij dit nummer over de hamer van Thor blijkt te beschikken, waarmee hij een soort van bliksem en donder kan opwekken, verhoogt de feestvreugde.

Het hoogtepunt van de avond komt helemaal aan het einde van de show. Tijdens de laatste toegift Twilight Of The Thunder God verschijnt aan de achterkant van het podium een gigantische zeeslang. Hegg gaat zelfs nog even met zijn hamer in gevecht met het (opblaas)monster, al levert dat geen winnaar op. Uiteindelijk zijn we vanavond echter allemaal winnaars, want ik denk dat weinig fans van melodieuze death metal vanavond met een ontevreden gevoel huiswaarts keren. Wat mij betreft laat Amon Amarth met dit visueel spectaculaire en muzikaal indrukwekkende concert zien en horen langzamerhand klaar te zijn om de grote metalfestivals als Graspop en Hellfest te gaan headlinen.

Setlist Amon Amarth:
1. Raven's Flight
2. Runes To My Memory
3. Death In Fire
4. Deceiver Of The Gods
5. First Kill
6. Fafner's Gold
7. Crack The Sky
8. The Way Of Vikings
9. Prediction Of Warfare
10. Shield Wall
11. Guardians Of Asgaard
12. Raise Your Horns
Toegift:
13. The Pursuit Of Vikings
14. Twilight Of The Thunder God

Setlist Arch Enemy:
1. The World Is Yours
2. War Eternal
3. My Apocalypse
4. Ravenous
5. Under Black Flags We March
6. The Eagle Flies Alone
7. First Day In Hell
8. As The Pages Burn
9. No Gods, No Masters
10. Dead Bury Their Dead
11. Nemesis

Setlist Hypocrisy:
1. Fractured Millennium
2. Adjusting The Sun
3. Fire In The Sky
4. War-Path
5. Eraser
6. The Final Chapter
7. Roswell 47

Kijk op onze Facebook-pagina voor meer foto's.