Zaterdag

Brink Of Extinction opende op UK Techfest de laatste dag en doet dat hier ook. Ja, u begrijpt het goed. Radar Festival is maar twee dagen. En dat is heel zo vervelend niet. Het festival staat vol met topbands en dat verkoopt natuurlijk. Om de concurrentie enigszins weerstand te kunnen bieden, kun je tegenwoordig als beginnend festival eigenlijk niet anders. Het geeft mensen ook de tijd om zondag rustig aan naar huis te reizen en ze hoeven dus geen extra vrije dagen op te nemen. Over het optreden van dit Bristolse sextet op UK Techfest was ik niet al te enthousiast, maar dat kan een missertje zijn geweest. Een band verdient een tweede kans. Helaas weten de mannen ook op Radar niet te overtuigen. Veel fans hebben ze ook niet op de been weten te brengen. Hoewel vandaag de rij voor de ingang veel sneller gaat (veel mensen hebben een weekendbandje), loopt de zaal niet echt vol. De band komt amateuristisch over. Een leuk middelbareschoolbandje, maar de podiumpresentatie is ongemakkelijk, de teksten kinderlijk, de composities zwak. Nee, ik geloof niet dat ik fan van de band ben.

Ook Gatvol krijgt de zaal niet gelijk vol. Vanwege de bandnaam dacht ik in eerste instantie met een Zuid-Afrikaanse band te maken te hebben, maar de band komt gewoon uit Guildford. De Urban Dictionary vertelt me dat het zoiets betekent als dat je ergens totaal klaar mee bent. Ik kan de band alvast meedelen dat ze nog niet klaar zijn met oefenen. Hoewel het geheel een stuk samenhangender en vermakelijker is dan de openingsact, moeten hier ook nog de nodige stappen gemaakt worden. De alternatieve rockband heeft sterke poprock-invloeden met zeker niet onaardige hooks. De jonge honden staan enthousiast op het podium en vooral de gitarist leeft zich uit, maar dat kan niet verbloemen dat de heren nog op zoek zijn naar een richting. Er zijn mogelijkheden. Schrijven, schaven, schrappen, u kent het wel.

Cryptodira, dat zoiets als halsverbergers betekent (het is een schildpaddensoort), is de eerste band die wél snapt hoe het moet. Er worden veel genres aaneengeregen wat voor de onervaren luisteraar wat vervreemdend werkt, maar gegeven de nu al uitpuilende zaal is dit wel waar men voor komt. Toegegeven dat dit voor velen überhaupt de eerste band is. Hoe het ook zij, de New Yorkse mannen laten horen dat freaky hooks en poppy harmonieën prima samengaan met opgefokte metalcore en loungy jazz. Het is dan ook niet gek dat bandnamen als The Dillinger Escape Plan, The Hirsch Effekt en Between The Buried And Me in gedachte opkomen. Toch heeft de band een heel eigen geluid. Als de heren muzikanten nou ook nog compacter en efficiënter met de ideeën om leren gaan, kunnen ze in de toekomst hoge ogen gaan gooien. Maar genoemde bands stonden ook niet vanaf dag één aan de top. The Hirsch Effekt deed er ook wat jaartjes over om de juiste niche te vinden, maar wie de poster voor Euroblast 2019 bekijkt, ziet dat de band bovenaan prijkt. Dus met een beetje geduld...

Na een uitstapje naar de US of A zoekt Radar Festival het weer dichterbij huis. Het deels uit Reading deels uit Londen afkomstige Arcaeon heeft er duidelijk zin in. Het publiek evengoed. De groovemetal gaat erin als ketelapper. Mede dankzij de sterke composities wordt de aandacht vastgehouden, al is het af en toe wel iets te braaf. Muzikaal is er weinig op aan te merken. De band klinkt erg professioneel, maar er mag wat meer buiten de lijntjes gekleurd worden. Als er dan ook nog wat meer aandacht wordt besteed aan podiumpresentatie, dan zit het helemaal snor. Nu staan de muzikanten allemaal wel heel erg op hun eigen eilandje hun eigen ding te doen in plaats van als eenheid te fungeren. Dat mag de pret echter niet drukken.

Een vreemde eend in de bijt laat de kleine zaal vollopen. Het Mexicaans/Amerikaanse trio dat schuilgaat onder de naam Kaguu speelt instrumentale lounge. Het doet wat dat betreft dan ook al gauw denken aan Heights. De positieve houding werkt aanstekelijk. Hoewel ietwat ongemakkelijk vertelt de gitarist overenthousiast hoe trots hij is om hier te mogen staan. En dat wordt duidelijk gewaardeerd door het publiek. Maar het is niet alleen de interactie, want ook de muziek slaat aan. Al dan niet met ogen dicht staat menigeen al meewiegend te genieten. Had het festival hier niet mee kunnen beginnen?

Sithu Aye heb ik al vaak genoeg gezien dat ik zo ongeveer wel kan raden hoe dit gaat verlopen. Hoe hard ik het ook probeer, ik kan er maar niet inkomen. De technische, instrumentale metal rondom de Schotse Sithu is reteknap, maar het doet me niks. De uit Burma afkomstige snarenmeester speelt naar eigen zeggen 'happy progressive metal' en dat vat het wel aardig samen. Dat combineert hij met zijn fascinaties zoals Japanse anime. Een echte nerd dus. Niet dat daar wat mis mee is, maar voor niet-ingewijden soms wat moeilijk om te snappen. Ik ga even een hapje eten en me mentaal voorbereiden op wat komen gaat.

Want dat ik een mening over Flüx ging hebben, stond van tevoren vast. Maar ik zal stap voor stap de gebeurtenissen bespreken. De atmosferische, licht bombastische intro is aangenaam. Al snel wordt duidelijk dat de band nog met beide schoenen midden in de djent-hype staat. Maar kom op heren, djent is dood, ik schreef het al eens. Dit drietal heeft de memo blijkbaar gemist en weet duidelijk van geen wijken. Echter is dat nog lang niet het grootste probleem. Met twee achtsnarige gitaren en een drummer populaire songs 'verdjenten' is wel heel erg kinderachtig. Daar komt bij dat de vocalen van bandje komen. En dan zijn dat ook nog eens allemaal verschillende zangers. En als klapper op de vuurpijl komt de helft van de drumeffecten ook nog eens van tape. Het heeft ergens iets hilarisch, maar tegelijkertijd is het tenenkrommend. Maar de djentversie van Creep van Radiohead is de spreekwoordelijke druppel. Het is lang geleden dat ik zo'n dramatisch optreden heb gezien van muzikanten die op zich geen totale amateurs zijn. Zonder dat er alcohol of drugs in het spel is. Wat een aanfluiting, zeg!

Vola is duidelijk één van de publiekslievelingen van de dag. Het is de eerste band die met luid gejoel onthaald wordt. Het is ook de eerste band met steengoed geluid. Wellicht een beetje hard, maar dat nemen we maar op de koop toe, want tot nu toe was het allemaal maar erg middelmatig. De band heeft er zelf ook opvallend veel zin in. De laatste paar keren dat ik ze zag, leken de Denen het allemaal een beetje op de automatische piloot te doen. Als je altijd voor overenthousiast publiek speelt, is de verrassing er ook wel een beetje af. Maar ze hebben zich herpakt en het speelplezier weer hervonden. Dat is mooi om te zien en heeft ook effect op het publiek. Hoewel de bas wat feedbackt en de zang soms wat te zacht staat, gaat het helemaal los. Het is een waar feestje. Waarom de heren dan ook de bijna-ballad Ruby Pool in de setlist opgenomen hebben, is een godsraadsel. Wat een mood killer. Het duurt even voor het publiek zich herpakt heeft, maar dan heeft het de smaak ook te pakken.

Als voetnoot en met slecht bruggetje ook nog complimenten aan degene die de dozen met Vola-bier mee heeft genomen. De door Box Social Brewing gebrouwen new england IPA is vernoemd naar een van de nummers van het vorig jaar verschenen Applause Of A Distant Crowd: Alien Shivers. Hij is hoppig, mooi hazy, en heeft de voor de stijl typerende tropische citrussmaak en geur met een klein bitter randje. We hebben de smaak te pakken.

Vanwege warmte en drukte moet ik helaas het grootste deel van Valis Ablaze skippen. Het is niet te harden daar beneden. Ik had de melodische prog graag wat langer live gezien. De onlangs verschenen tweede langspeler Render bevalt mij een stuk beter dan de eerste release. Naar verluidt ging het de band goed af, maar iedereen puft en kreunt en steunt.

Veel tijd om bij te komen is er echter niet. Het is namelijk tijd voor de eerste, brute knaller van de dag. Bijna letterlijk. Er wordt al gegrapt over de duidelijk onervaren beveiligingslieden: "Wat zouden ze doen als iemand keihard 'Car Bomb' zou roepen?" En dan "No man, it's just a joke". Afijn, alle gekheid op een stokje. Car Bomb is natuurlijk serieuze shit. De liefhebbers van kneiterharde, freaky metal likken hun vingers af en gaan ervoor. De mathcoreband zelf staat wat laconiek op het podium, maar het deert de fans niks. De New Yorkse heren worden dan ook getrakteerd op heftige headbangers en circle pits en alles wat er maar aan violent dancing verzonnen kan worden. Ik ga nog even afkoelen buiten, want ik moet zo weer naar beneden.

Het Franse Kadinja heeft ook al vaker op Euroblast en UK Techfest gestaan. Helaas hebben de mannen te kampen met nogal wat technische problemen. Is er een kabel gebroken op links? De soundcheck komt erg rommelig over. Alsof men niet helemaal weet wat men ermee aanmoet, wordt er overal maar aan kabels getrokken. Gelukkig wordt het uiteindelijk opgelost en kunnen de Fransen eindelijk echt los. Met het begin dit jaar verschenen Super 90 op zak heeft men duidelijk ook inspiratie, maar het is nog steeds niet te harden beneden, dus ik laat de technische metal uit Rennes voor wat het is.

Rolo Tomassi is altijd een feestje, maar wat schrijf je nog over een band als je die al voor de achtste keer ziet en je het wel waardeert, maar dat het gewoon niet aanslaat. Geluisterd naar de reacties om me heen, ben ik daarin niet de enige. Het is natuurlijk een wonderlijk schouwspel hoe Eva Spence haar danscapriolen ten tonele voert. Dat er zulke brute screams uit zo'n klein schattig meisje komen, is ook al geen nieuws meer. De zaal is goed gevuld hoor, daar niet van. En zoals altijd is het allemaal retestrak. Ook de referenties aan The Dillinger Escape Plan zijn natuurlijk nog steeds aanwezig. Wat dat betreft is het nooit een straf om naar Rolo Tomassi te kijken. Hopelijk kan de band met het volgende album een stap voorwaarts zetten en echt doorbreken. Het is ze gegund.

U had waarschijnlijk al wel door dat het grootste deel van de bands al regelmatig op vergelijkbare festivals gespeeld heeft. Dat is met No Consequence niet anders, ware het niet dat de band eigenlijk niet meer bestaat. Of, zoals ze dat zo mooi uitdrukken in het Engels: They're on hiatus. De mannen hebben in ieder geval al tijden niet meer in deze samenstelling opgetreden en de vraag is of ze de gitaren niet al permanent aan de wilgen hebben gehangen. Dat ze hier spelen, is dus wel bijzonder en voor de fans een mooi buitenkansje. Het optreden van deze heren is zelfs voor de in groten getale aanwezige concert-veelvraten toch één van de krenten in de pap. Dat maakt ook dat er geen doorkomen aan is beneden. Tel daarbij een retestrakke show op met wat toch wel omschreven kan worden als een greatest hits-optreden en de ingrediënten voor een van de beste shows van het weekend zijn aanwezig. Dat is toch bijzonder hoor. Een band die al twee jaar niet samen heeft opgetreden en die daar gewoon staat alsof het dagelijkse kost is. Maar dan dus met het enthousiasme en de energie van dat hiaat.

We naderen het einde van het festival als de soundcheck van het IJslandse Agent Fresco langzaam vordert. Langzaam ja, want er zijn nogal wat technische probleempjes om alles op de rails te krijgen. Maar als iedereen er klaar voor is, biedt zanger Arnór Dan Arnarson zijn excuses aan en vertelt dat hij ter compensatie een leuke blouse aan heeft getrokken. En inderdaad, een Hawaii-blouse is met al dat metalgeweld de hele dag wel een goeie. Wie mijn reviews vaker heeft gelezen, zal het al wel eens opgevallen zijn dat ik de band wel kan waarderen en daarin ben ik vandaag duidelijk niet de enige. Het is zo'n show waarbij band en zaal elkaar versterken. Je zou zeggen dat Agent Fresco een enthousiast publiek intussen toch wel gewend is, maar het zit nou eenmaal in de aard van de band om alles te geven. Ik realiseer me dat het zeven jaar geleden is dat ik de band voor het eerst zag (pre-party van Euroblast). En zo heeft iedereen zijn eigen gedachtes als Arnór zijn hele ziel en zaligheid in de nummers legt. Nummers waarin hij zijn overleden vader bezingt, maar ook nummers over die keer dat hij beroofd werd. Het publiek smult van elke noot. Dat ze in hun elfjarig bestaan slechts twee albums uit hebben gebracht, is natuurlijk een schande, maar er wordt gewerkt aan nieuw materiaal en daarvan krijgen we vandaag een voorproefje. Normaal gesproken is dat reden voor gas terug bij de fans, maar daar is totaal geen sprake van. Alsof de nummers al jaren bekend zijn wordt er meegeknikt en zelfs geheadbangd op de hardere stukken. Alleen die rare ritme-fratsen zorgen voor wat verdwaasde gezichten. Uiteraard wordt er weer afgesloten met The Autumn Red waarbij Arnór het publiek induikt en iedereen knuffelt die maar wil, terwijl zijn collega's helemaal los gaan op de laatste riff.

Het zal u weinig verbazen dat het bij Modern Day Babylon in de kelder wederom niet te harden is. Mijn favoriete Tsjechen die in de hoogtijdagen vriend en vijand verrasten met hun instrumentale djent, moet ik helaas aan me voorbij laten gaan. Zoveel goede bands in zo'n korte tijd. Het is niet te doen om in zulke warmte een hele set te bekijken. Het is een compliment naar de boeker, maar een commentaar op de airco. We pakken er nog maar eens een biertje bij om ons voor te bereiden op de gitaarkunstenaar pur sang.

Want zo mogen we Tosin Abasi toch wel noemen. Dat Matt Garstka (drums) en Javier Reyes (gitaar) ook fantastische muzikanten zijn, staat los van alle aandacht die uitgaat naar snarenmeester en notenvreter Tosin. En niet alleen is hij een meestergitarist, hij weet ook nog eens interessante liedjes neer te pennen. Waar het andere soloprojectbands nog wel eens ontbreekt aan compositionele vaardigheden, mag het geen geheim zijn dat Animals As Leaders daar totaal geen probleem mee heeft. De band klapt er gelijk op met de opener van het laatste album: Arithmophobia en de eerste moshers kunnen zich al niet meer beheersen. Het blijft iets wonderlijks om mensen volledig kapot te zien gaan op instrumentale muziek. Knallers als Waves Of Babies en Tempting Time worden steevast ontvangen met luid gejoel. Wat een knaller van een afsluitende band. Beter dan dit hadden ze het niet kunnen verzinnen. Als dan uiteindelijk ook nog CAFO gespeeld wordt, is het feest compleet.

Er wordt nog lang nagepraat en de afterparty gaat nog door tot in de kleine uurtjes. Zo staat de Limp Bizkit-coverband Stiff Bizkit rode Durst-petjes uit te delen en wie nog energie heeft, blèrt de hits met zijn halfdronken hoofd mee. "Keep rollin', rollin' rollin'", u heeft zich er ongetwijfeld ook wel eens schuldig aan gemaakt. En zo niet, dan wel aan "Tell me why you wanna hate me", of aan "My way or the highway". Maar langzaamaan komt er toch echt een einde aan een uitermate geslaagd festival, waar de organisatie trots op mag zijn. Zonder noemenswaardige problemen is er vanuit het niets een tweedaags festival uit de grond gestampt. Er zijn heel wat puntjes voor verbetering, maar nergens liep het schema drastisch uit, nergens onoverkomelijke problemen en overal blije gezichten. Wat wil een mens nog meer?

Meer foto's op www.basementonline.nl