Zondag:
De line up van de zondag kent veel smaakmakers. Revenge, volgens velen het summum van de zogenaamde ‘war metal’ is bijvoorbeeld een grote publiekstrekker, hoewel het zelfs voor sommige bezoekers van een festival voor louter extreme metal een tandje te hard is. Intestine Baalism uit Japan is een van de bands die debuteert op Europese bodem. De groep uit het verre oosten klinkt erg Zweeds en maakt melodieuze death metal van de juiste soort, zoals At The Gates vóór Slaughter Of The Soul deed. Ook zijn er flink wat vette Dismember-riffs te bespeuren. De band klinkt live vele malen zwaarder en bruter dan op de albums. De dubbele vocale aanpak waarin grunts en screams afgewisseld worden, doet het ook goed.
Metalfan.nl onthoudt zich van commentaar betreffende de toestanden rond Mgła, behalve dat wij menen dat extreme metal het enige juiste extreme is. De meest besproken band van het festival is tot nu toe ook de band van de dag. Hoewel de muziek van de Poolse groep in een lange blackmetaltraditie te plaatsen is, zijn de composities toch origineel. Het is bijzonder dat de band een heel eigen stijl heeft, zonder baanbrekend of genreverbrendend te werken. De melodieuze black metal is bijzonder meeslepend en heeft de grote zaal van 013 vanaf de eerste tonen van Exercises In Futility I volledig in de greep.
De Brabantse deathmetaltrots Severe Torture is een tijdje niet veel op de planken te zien geweest. Dit jaar werd drummer van het eerste uur Seth van de Loo vervangen door Damiën Kerpentier (Sephiroth). De band is het niet verleerd en klinkt nog altijd erg strak en bruut. Eigenlijk is Severe Torture een van de beste bands uit het brutaldeathmetalgenre, met een heel herkenbaar geluid. Endless Strain Of Cadavers, Grave Condition en Feces For Jesus maken korte metten met de kleine zaal.
De leus “Like Herpes We Return” prijkt op de shirts die Vomitory verkoopt. De Zweedse deathmetalband is een van de vele bands die de afgelopen jaren door het reuniëvirus bevangen is en viert in 2019 het dertigjarig bestaan met een reeks optredens op festivals. Al kunnen we omdat men ‘slechts’ sinds 2013 uit elkaar was, misschien beter van een korte pauze spreken? Hoe dan ook, Vomitory wordt men open armen onthaald. Vanwege de snelheid en hoeveelheid blastbeats in de muziek, wist Vomitory zich altijd te onderscheiden van de rest van de Zweedse scene. De presentatie is wat statisch, maar brute uitvoeringen van The Voyage, Terrorize Brutalize Sodomise en Chaos Fury doen de aanwezigen goed. Er wordt afgesloten met de titeltrack van het recentelijk heruitgegeven Raped In Their Own Blood.
Incantation geeft zijn klonen het nakijken. Het is bijzonder hoe deze grote zaal, die eigenlijk een beetje te massaal is om extreme metal goed tot zijn recht te laten komen, dankzij de smerige death metal gevoelsmatig wordt veranderd in een donker hol. Bassist Luke Shevely viert vandaag zijn zevenentwintigste verjaardag. Zijn geboortedatum deelt hij met de release van het invloedrijke debuutalbum Onward To Golgotha. Ter ere daarvan horen we vandaag veel nummers van die plaat, waaronder Christening The Afterbirth en Golgotha. Andere hoogtepunten vormen het snelle Shadows Of The Ancient Empire en het onheilspellende The Ibex Moon, opgedragen aan de vorig jaar overleden Killjoy van deathmetalpioniers Necrophagia.
Wanneer Deicide op een affiche prijkt, is het altijd maar de vraag of de band daadwerkelijk optreedt. De band heeft er namelijk nogal een handje van om tournees te annuleren. Vandaag zijn enfant terrible Glen Benton en de zijnen gelukkig weldegelijk ter plaatse. Zonder backdrop en zonder merchandise. Benton oogt alsof hij net uit bed is gestapt en leest zijn teksten van een lessenaar af. Maar dit alles terzijde: Deicide speelt vanavond een geweldige show. Er wordt ontzettend strak en vol overgave gespeeld en het geluid is snoeihard. Gitaristen Kevin Quirion en Chris Canella hebben niet de flair van de broertjes Hoffman of wijlen Ralph Santolla, maar spelen de nummers uiterst verdienstelijk. Steve Asheim is een enorm ondergewaardeerde drummer en laat geen steek vallen. Benton’s vocalen zijn enorm indrukwekkend. In tegenstelling tot veel collega’s, is zijn grunt met de jaren alleen maar beter en dieper gaan klinken. De nadruk in de setlist ligt op het debuut uit 1990, Once Upon The Cross (1995) en het vorig jaar verschenen Overtures Of Blasphemy. De nummers daarvan komen live goed uit de verf. Klassiekers als When Satan Rules His World, They Are The Children Of The Underworld en Sacrifical Suicide behoren zonder meer tot het beste wat de death metal ooit voort heeft gebracht en krijgen de voorste linies aan het headbangen en moshen. Een gepaste headliner en voor velen het hoogtepunt van het festival.
Deze editie van Netherlands Deathfest was minder druk bezocht dan de voorgaande drie keren. Het hele weekend lang was het balkon van 013 gesloten. Waarschijnlijk had dit te maken met het kleinere aantal grote namen op het affiche, in tegenstelling tot onder andere Emperor, At The Gates, Carcass en Suffocation vorig jaar. Gelukkig zal er in 2020 wel een vijfde editie plaatsvinden, waarvoor de data nog bekend gemaakt moeten worden.
Met dank aan Paul Verhagen voor de foto's.
