Vrijdag:
Er wordt vaak gediscussieerd over de vraag of het metalgenre en hun fans te zeer in het verleden leven. Hoewel elke headbanger waarschijnlijk een ander antwoord op die vraag zal geven, kunnen we het volgende met zekerheid stellen: enkel op metalfestivals kan een band van wie het belangrijkste wapenfeit een demo uit 1993 is, een plek op het hoofdpodium toebedeeld krijgen. Rippikoulu uit Finland opent het festival en speelt de demo Musta Seremonia integraal. Vanwege de vervreemdende melodieën geldt deze als klassieker in het death/doomgenre. Het geheel is dromerig en komt over als een psychedelische trip, maar dan wel een slechte. Het geluid is zwaar, maar niet heel gedefinieerd. Op het podium gebeurt weinig. Voor de liefhebber leuk om eens gezien te hebben, maar geen hoogtepunt van deze editie.
Auroch uit Canada is een prettige verrassing. De band speelt dissonante blackened death metal en doet denken aan Ulcerate en Mitochondrion. Wat riffs en structuur betreft, is Auroch wel iets sterker dan genoemde, meer avant-gardistische bands. Het is nog altijd te horen dat de groep aanvankelijk in het thrashgenre opereerde. Het zeven minuten durende Billowing Vervain is het hoogtepunt van de set.
Hoewel ondergetekende Anaal Nathrakh al menigmaal live heeft gezien, kwam de band nooit goed uit de verf. Met A New Kind Of Horror bewees men vorig jaar andermaal tot de creatieve top van de extreme metal te behoren, maar ook vandaag wordt dat gegeven helaas geen kracht bijgezet. Het geluid is het grootste deel van het optreden abominabel. De getriggerde drums klinken zeer onprettig en er zijn veel problemen met de gitaren. Wanneer die het doen, is het de microfoon van Dave Hunt die uitvalt. De te lange praatjes van Hunt tussen de nummers door (heeft hij wellicht afgekeken bij mede-Birminghammer Barney Greenway van Napalm Death?) halen de vaart ook nog eens uit het optreden. De herhaaldelijke verzoeken om stagedivers en een wall of death vinden dan ook geen gehoor. Voortaan houden we het maar bij de cd’s.
Cryptopsy is een band die veel deathmetalfans al meermaals aan het werk gezien zullen hebben. Het Canadese viertal is een vaste waarde die altijd onmenselijk strak speelt en vaak op festivals te zien is. Het optreden van vandaag is daarom weinig verrassend, maar zonder meer overtuigend. Na jaren in de schaduw van zijn voorgangers Lord Worm en Mike DiSalvo te hebben gestaan, lijkt Mat McGachy eindelijk erkenning van de fans te krijgen als vocalist. Hij is een zeer energieke frontman en zweept het publiek goed op. Flo Mounier blijft een indrukwekkende drummer. De grote hoeveelheid nummers van None So Vile (1996), een van de meest invloedrijke albums uit de geschiedenis van het deathmetalgenre, maakt het feest compleet.
Electric Wizard staat drie weken te laat op het podium van 013. In het tweede weekend van april vond hier immers Roadburn plaats. Daar was de stonerdoomband veel beter op zijn plaats geweest als hoofdact dan op dit voornamelijk aan death metal gewijde feestje. Electric Wizard speelt goed, het geluid is passend zwaar en de verontrustende projecties van Anton LaVey, satanistische rituelen en naakte vrouwen maken het plaatje af. De liefhebbers genieten, maar dat zijn er niet veel: voor velen is het vanavond toch te langzaam.
Met dank aan Paul Verhagen voor de foto's.