”Too much ego will kill your talent”: daar komt de bandnaam Ego Kill Talent vandaan. Ex-Sepultura-drummer Jean Dolabella richtte deze rockgroep in 2013 op. Dat deed hij samen met gitarist/bassist Niper Boaventura, zanger Jonathan Correa, drummer/bassist Raphael Miranda en gitarist/bassist Theo van der Loo. Het gelijknamige debuutalbum uit 2017 kreeg positieve recensies en ook live klinken de songs die raakvlakken hebben met Pearl Jam, Stone Sour en Foo Fighters, erg fijn. Het kwintet speelt voor een matig gevulde tent, maar een selecte groep doet op verzoek van Correa een paar stappen naar voren. De Braziliaanse formatie laat zich van zijn goede kant horen en zien en krijgt derhalve terecht bijval voor de prettige show en muziek. Voor de aanwezigen een positieve ontdekking. (Jeffrey)
Voor hardcorebands moet je steevast bij de Jupiler Stage zijn, maar de New Yorkers (en een Belg) van Pro-Pain hebben een plekje bemachtigd op de Main Stage. Na de hardrock-klanken van Vandenbergs MoonKings is het kwartet vastberaden om iets meer herrie te maken en het publiek wakker te schudden. Dat lukt ook zeker. Met Unrestrained, Three Minutes Hate en Stand Tall klapt de band er gelijk goed in. Het geluid staat lekker fel en ook de heren hebben er zin. Bassist en vocalist Gary Meskil is met zijn zware stem heer en meester en dirigeert het publiek, dat vervolgens ook aardig luistert en tekeergaat. Het optreden blijft zijn vurige en agressieve tintje houden, maar voor de niet-kenner beginnen de tracks wel veel op elkaar te lijken. Pro-Pain brengt het er echter prima vanaf, maar ziet door de grotere afstand tussen het publiek en de podium zijn energie niet helemaal naar wens beantwoord worden. Desondanks kan de band spreken van een goed optreden. (Marcel)
De eerste band in de Marquee op zondag is het duo Mantar. Deze Duitsers maken een combinatie van doom, punk, sludge en hardcore. Een perfecte combinatie om je wakker te schudden. Voor een redelijk lege tent beginnen ze hun herrie ten gehore te brengen. Het drumstel en de microfoon staan dwars tegenover elkaar, waardoor drummer Erinc en zanger en gitarist Hanno elkaar aankijken. Maar Hanno beweegt gelukkig veel over het podium en kronkelt zich, ook onder de microfoon, in de moeilijkste houdingen. Helaas valt zijn stem wel eens weg onder de muur van geluid die de band creëert. De aanwezigen zijn duidelijk in de ban van de zware en moeilijk te verteren muziek. Zo nu en dan wordt meegeklapt en wanneer de zanger wat actie wil zien, verschijnt er een grote circlepit voorin de halfgevulde tent. Wanneer de laatste noten van het geniale Era Borealis zijn gespeeld, ligt de zanger nog nagenietend op de grond en loopt de tent snel leeg. Toch ziet het er naar uit dan Mantar nieuwe zieltjes gewonnen heeft. (Sam)
Modern Life Is War is een van de weinige tegenvallende acts op deze editie. Er is nauwelijks volk op komen draven voor het optreden bij de Jupiler Stage en hoe de frontman ook zijn best doet, hij krijgt nauwelijks iemand enthousiast. Dat heeft onder andere te maken met de afstelling van het geluid. Het geheel mist power en klinkt dun. Het publiek staat apathisch toe te kijken en luistert met grote vraagtekens naar de melodieuze hardcore. Tussen de nummers door valt het helemaal stil. Het kwintet uit Iowa heeft in Dessel totaal geen impact, oogt verloren en zou beter passen in een klein zaaltje. (Jeffrey)
Eisbrecher is een beetje een vreemde eend in de bijt op deze editie van Graspop. De Neue Deutsche Härte trekt desondanks veel zieltjes aan. Het geluid klinkt goed en de band en het publiek hebben het goed naar hun zin. De zanger klaagt zo nu en dan over dat hij al vijftig is, dus dat het publiek wat harder moet schreeuwen zodat hij het ook kan horen. Wanneer hij in de microfoon jodelt, is het duidelijk dat de band ook in is voor een lolletje. De muziek, die mij bij vlagen laat denken aan metalschlagers, gaat er goed in bij het publiek en er wordt veel meegeklapt en gezongen. Het concert eindigt met een Megaherz-cover (Miststück) en men loopt content weg. (Sam)
De dansbare larger than life-electronicore van Eskimo Callboy mag instrumentaal dan niet zo bijzonder zijn, de nummers zijn beslist catchy dankzij de standaardstructuur, poppy refreintjes en logisch geplaatste breakdowns. Bovendien werken de energieke podiumpresentatie en flitsende lichtshow versterkend. De mix van hardcore, nu metal en elektronica zal voor een metalpurist te makkelijk en te poppy in elkaar zitten, maar een zeer goed gevulde Metal Dome reageert zeer enthousiast en staat te springen op de compacte tracks die in het geval van bijvoorbeeld Shallows wat steviger zijn dan het zeer gelikte VIP en party-anthems als MC Thunder en Is Anyone Up?, dat aan Enter Shikari doet denken. Ondanks dat de muziek en uitstraling zeer Amerikaans overkomen, komt de groep, die al nummers van Katy Perry en Skrillex coverde, uit Duitsland. De zes oosterburen weten er met een goede show al vroeg op de dag een feest van te maken en de temperatuur in de Metal Dome tot grote hoogten te doen stijgen. (Jeffrey)
In de goed gevulde Marquee heeft Týr tot een paar keer toe te maken met technische problemen, waardoor we aangewezen zijn op de entertainmentkwaliteiten van Heri Joensen. Het gaat hem aanvankelijk niet makkelijk af. “We have some technical issues. In the meantime you’re stuck with me as your entertainer. Bad luck for you. What brings you here? Ehhh… stupid question.” Hij maakt het nog erger: “Do you like beer? I don’t like beer at all”. Maar hij redt zich met: “… but I still love Belgium because I love chocolate.” De traditionele heavy metal met een folky tintje slaat bij de voorste regionen goed aan, maar verder naar achteren is het geluid wat futloos en heeft zelfs Hold The Heathen Hammer High weinig impact. Heri doet een poging om meer reactie te krijgen: “I know it’s the last day, but let’s give it the last ounce of energy that we have.” De frontman heeft zangtechnisch wel eens beter geklonken en op bepaalde momenten zijn de gitaren niet goed op elkaar afgestemd. Op andere momenten herpakken de Faeröerse muzikanten zich. Het enthousiasme van de bassende Gunnar ‘Gunz’ H. Thomsen werkt aanstekelijk. Een wisselvallig Týr speelt zeker niet zijn beste optreden, maar stelt vooral de voorste regionen tevreden. (Jeffrey)
In het Classic Rock Cafe is het prettig toeven met de coverband Eternal Run For Cover uit Vlaanderen, die vier sets speelt. De zuiderburen spelen onder meer Rock The Night van Europe, Symphony Of Destruction van Megadeth, Rock You Like A Hurricane van Scorpions, Pour Some Sugar On Me van Def Leppard, Breaking The Law van Judas Priest, Holy Diver van Dio en Creeping Death van Metallica. Het levert veel meezingende en luchtgitaarspelende bezoekers op. Het is gezellig in het cafe waar veel festivalgangers even een kijkje komen nemen. (Jeffrey)
Het uit Los Angeles afkomstige Powerflo mag met recht een supergroep genoemd worden. Met in de gelederen Billy Graziadei van Biohazard en Sen Dog Van Cypress Hill, heb je al twee markante gezichten uit de muziekhistorie te pakken. Daarnaast completeren bassist Christian Olde Wolbers (ex-Fear Factory), drummer Fernando Schaefer en gitarist Roy Lozano de line-up. De muziek die het vijftal maakt, valt het beste te omschrijven als een groovende cross-over van metal en rap. Dat betekent natuurlijk dat de band een ideaal opwarmertje is voor Body Count, dat op een later tijdstip hetzelfde podium onveilig zal maken. De band komt op het podium terwijl Straigth Outta Compton van N.W.A uit de speakers schalt. De heren zelf starten met Resistance en My M.O. Muzikaal is het niet zo heel bijzonder. Niets wat niet eerder is gemaakt en ook de rap van Sen Dog komt wat generiek over en lijkt niet echt bij de nummers te passen. De uitwerking maakt echter een hoop goed. De bandleden zijn erg bewegelijk en tijdens het tweede nummer ligt Graziadei al in het publiek met zijn gitaar. Tijdens A To The K Melody wordt de band uitgebreid voorgesteld. Het leuke is dat dit ook gedaan wordt door muziek te spelen van de groepen waar de heren bekend mee zijn geworden. Van Billy Graziadei's band Biohazard komt vervolgens ook nog How It Is voorbij, waarbij hij de zang op zich neemt. Powerflo overtuigt desondanks niet helemaal vandaag op Graspop. Het songmateriaal is nog nieuw (de groep bestaat tijdens het optreden precies één jaar en één dag!) en te onbekend voor het publiek, maar daarnaast is het materiaal ook niet dusdanig pakkend dat het meteen een onuitwisbare indruk achterlaat. (Marcel)
Totaal losgeslagen; Knocked Loose. Voor de verandering kijkt het gros van de toeschouwers niet naar de band die staat te spelen, want op het podium hebben de heren er wel eens actiever bij gestaan. Nee, het is vermakelijker om naar de taferelen in de pit te kijken. Naar de maffe capriolen van de slamdancers. Die vermaken zich opperbest met de vele breakdowns en de hysterische vocalen van Bryan Garris en grunts van gitarist Isaac Hale. Veel muziek zit er niet in, maar de slam doet wat deze moet doen: chaos creëren. Dat levert een paar gewonden op omdat men wel erg wild en ongecontroleerd om zich heen mept, maar verder is het een feest. (Jeffrey)
Waar gisteren Rise Against punkrock mocht verdedigen op de Main Stage, is het nu de beurt aan het energieke Billy Talent. De uit Canada afkomstige groep speelt op alle grote festivals en heeft de wereld veroverd met zijn catchy en doeltreffende songs. Het zijn vooral de eerste drie platen die de band groot hebben gemaakt en dan voornamelijk Billy Talent II. Nadien is het qua muziek en hits wat stiller geworden rondom het kwartet en zijn de grote hits ook een beetje achterwege gebleven. Dat de beginperiode van Billy Talent dan ook populair is, wordt ook aangetoond op Graspop. Wanneer de formatie start met Devil In A Midnight Mass en This Suffering is het publiek al volop in beweging en aan het meezingen. Het valt ook hier weer op hoeveel toeschouwers op deze punkrockbands afkomen en dat het genre een grote aanhang heeft op het festival. Na de bekende nummers proberen de Canadezen tracks van hun meest recente album Afraid Of Heights (2016) aan de toeschouwers te verkopen. Dit levert weinig succes op en de opgebouwde energie verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dat is jammer voor het kwartet, want het enthousiasme straalt ervanaf. Vooral vocalist Benjamin Kowalewicz imponeert met zijn fraaie nasale, schreeuwende stem en optimistische houding. Ook de andere leden doen het goed. In het bijzonder gitarist Ian D'Sa met zijn markante vetkuif en minstens even markante gitaarspel. Hij weet vooral de aandacht naar zich toe te treken met een uitgestrekte solo in Devil On My Shoulder. In de finale gaat het spreekwoordelijke dak er nog even af met hits als Red Flag en Fallen Leaves. Billy Talent kan gerust nog een keer terugkomen op Graspop. Een feestje is gegarandeerd. (Marcel)
De Europese tour van The Contortionist doet ook Graspop aan. De progressieve groep kwam eind vorig jaar met het nieuwe album Clairvoyant, met daarop een emotioneel diepgaand thema. De setting van de Metal Dome past hier prima bij dankzij zijn mystieke atmosfeer in blauw licht. Er is direct ontzag bij de kenners zodra het titelnummer ingezet wordt en sommigen zitten in een trip. The Contortionist concentreert zich vandaag vooral op de nieuwe plaat, maar er is ook ruimte voor Language en een agressievere track van Exoplanet. Michael Lessard is een van de meest fascinerende frontmannen van het moment. Niet alleen vanwege zijn robotische bewegingen en beleving, maar ook vanwege zijn benadering van zingen en bijzondere tonatie. Op een gegeven moment beweegt hij achterwaarts terwijl hij onwereldse taal uitslaat, hetgeen de security wat onzeker maakt over zijn welzijn. Wie bekend is met de verhalen van de laatste twee albums leeft vandaag met hem mee. Elk gevoel wordt geaccentueerd. Ook de anderen laten zich gelden: de Baca-twins lijken het naar hun zin te hebben, de speelse Cameron Maynard toont zijn technische vaardigheid, Eric Guenther imponeert met zijn etherische keyboardpartijen en Jordan Eberhardt met zijn gave basgeluid. Toch is er ook een kanttekening. Er zijn problemen met het geluid. Michael’s microfoon valt een paar keer uit en het gitaar- en basgeluid valt af en toe weg. Toch blijft het, ondanks er niet veel mensen warmlopen voor de show en de Metal Dome wat leeg oogt, voor de kenners een mooie ervaring om erbij te zijn geweest. (Maria/Jeffrey)
Nadat Body Count het podium opkomt, begint de band met het spelen van Slayer's Raining Blood. De moshpit breekt gelijk los en er wordt veel meegezongen met deze metalhit. Dit zet meteen de toon voor de rest van het optreden. Nadat het nummer klaar is, begint Ice-T aan de eerste van vele praatjes. Hij wijst naar de bodycam die hij op zijn torso draagt. Hij wil namelijk het publiek filmen in plaats van andersom. Na Bowels Of The Devil en Manslaughter komt een krachtige anti-rascisme speech. Hierna volgt logischerwijs No Lives Matter, het enige eigen nummer dat van het laatste album Bloodlust wordt gespeeld. Persoonlijk vind ik dit heel jammer, maar te zien aan het aanblijvende enthousiasme van het publiek wordt deze mening niet veel gedeeld. Na de klassieker Body Count volgen de opvallende nummers Necessary Evil en Drive By. Tijdens het op een na laatste nummer, Talk Shit, Get Shot, haalt Ice-T zijn dochtertje van twee op het podium, die warm wordt onthaald door het publiek. Dit is het tweede kind van hem op het podium, aangezien zijn zoon meereist met de band als een van de achtergrondzangers. Het concert wordt afgesloten met "het Belgische volkslied" (Cop Killer), waarbij leden van Powerflo het podium op komen. De band loopt weg en Ice-T lijkt zijn hele familie mee te hebben genomen. Zijn vrouw en dochtertje komen namelijk nog even gedag zeggen tegen het publiek, dat al weg aan het lopen is naar het volgende concert. (Sam)
”Keep it going!”, “Is that all you got?” en “Get the hell up and jump”. Zomaar een greep uit de aanmoedigingen van Beau Bokan van Blessthefall. De frontman betrekt het publiek constant bij de show, voorziet de fans van water en geeft zelf het goede voorbeeld door te springen en actief over het podium heen en weer te lopen. Het werkt aanstekelijk op de energie van de toeschouwers. De metalcore van de mannen uit Phoenix komt mede door het goede geluid prima tot zijn recht op de Jupiler Stage. Complimenten zijn er ook voor het gitaarwerk van Eric Lambert en Elliott Gruenberg. Laatstgenoemde verzorgt op een degelijke manier de backingvocalen samen met bassist Jared Warth. Instrumentaal biedt het kwintet op bepaalde momenten net wat meer dan concullega’s en het staccato, soms djenty spel is onderscheidend. De refreinen zijn dan weer heel erg popgericht en doen soms denken aan Bring Me The Horizon en Linkin Park. Een oudje als Hollow Bodies wordt uit volle borst meegezongen door de voorste regionen en Beau meldt zich ook nog even bij de fans. Een prima optreden van Blessthefall. (Jeffrey)
”Greetings and felicitations, children of technology.” Bassist Baron Misuraca heeft de onmogelijke taak om Peter Steele te doen vergeten, maar brengt het er toch zeer behoorlijk vanaf met Carnivore A.D.. Louie Beato (drums) en de met een legerhelm getooide Marc Piovanetti (gitaar) bliezen vorig jaar de cultband nieuw leven in nadat een reünieoptreden naar meer smaakte. De mix van traditionele metal, punk en doom trekt maar weinig volk naar de Marquee, die eigenlijk veel te groot is voor de Amerikanen, maar het drietal (met Joe Braciforte op drums) doet onder meer Carnivore, Predator, God Is Dead en Race War toch op een goede manier herleven. Baron bedankt iedereen voorafgaand aan afsluiter Sex And Violence en geeft aan dat het veel betekent voor de bandleden dat ze hier mogen spelen. Hij sluit zijn speech af met de woorden: “Everything that we do, that we have done and will continue to do will always be dedicated wit hall our hearts and with all our love and with honour to the memories of Peter Steele and Keith Alexander.” (Jeffrey)
Tegen het einde, wanneer Limp Bizkit grote hits als Faith, Break Stuff en My Way op het publiek afvuurt, komt er iets meer leven in de brouwerij. Maar desondanks blijven ook de andere leden vrij onzichtbaar. Wes Borland speelt zijn partijen, maar is amper hoorbaar en overigens ook vrij anoniem aanwezig op het podium en datzelfde geldt voor bassist Tsuzumi Okai. En sinds wanneer heeft Fred een tweede zanger nodig die hem helpt met zijn vocalen? DJ Lethal is uiteindelijk de enigste die zin lijkt te hebben in een feestje. Hij staat enthousiast te springen achter zijn draaitafel. Uiteindelijk weet zelfs een duet van Fred Durst en Sen Dog (Cypress Hill/Powerflo) niet eens meer te imponeren, terwijl het best bijzonder is dat de heren samen Insane In The Brain vertolken. Vooral Durst lijkt hier erg tevreden over te zijn. Nee, wanneer een hoogtepunt uit het optreden een crowdsurfende vrouw moet zijn die tijdens afsluiter Take A Look Around de show verder van het podium mag afkijken, dan weet je dat het grotendeels een gemiste kans is. (Marcel)
TesseracT zit lekker in een ritme vanwege een Amerikaanse tour en heeft die vorm meegenomen de plas over. Het nieuwste werk is delicaat en intiem. Sommigen twijfelen er daarom aan of het wel past op Graspop, maar de Metal Dome blijkt een prima plaats voor die tracks. In een korte set van slechts vijfenveertig minuten is er toch ruimte voor materiaal van alle vier studio-albums. De meeste songs komen van het debuut One en van het meest recente Sonder. Daniel Tompkins is in topvorm vandaag en geeft een top-performance; een voorbeeld van hoe een frontman zich zou moeten overgeven aan de muziek. Een van de vermeldenswaardige momenten is dat hij zijn microfoonstandaard in de lucht gooit op de maat van de breakdown. De man laat de monden van verbazing openvallen met zijn dynamische zangtechniek waarmee hij enigszins doet denken aan een frisse en sportieve Freddy Mercury.
De man achter de schermen, Aiden O’Brien, vormt een cruciaal onderdeel van TesseracT. Hij is zowel in de studio als live verantwoordelijk voor een erg goede, heldere sound. Amon Williams staat voor een groovy en elegante bassound, Jay Postones completeert de ritmesectie met zijn betoverende drumstijl met ghostnoten en James Monteith speelt gitaarpartijen die door het zonnestelsel prikken. De unieke ambiance die deze mannen creëren met Acle Kahney’s onderscheinde, heldere gitaargeluid wordt live professioneel gereproduceerd zonder toedoen van toetsenwerk. Met elk album en elke tour lijken de vaardige muzikanten beter te worden in elk aspect, hetgeen ze tot een band maakt die je eigenlijk minimaal een keer gezien moet hebben, bijvoorbeeld later dit jaar tijdens de UK-tour, waarin ze samen een gave package vormen met Plini en Between The Buried And Me. Gaat dat zien! (Maria/Jeffrey)
Aan de line-upwisselingen bij Emmure lijkt maar geen einde te komen. Toch houden gitarist Joshua Travis, bassist Phil Lockett en drummer Josh Miller het al sinds 2016 met het enfant terrible uit. Een hele prestatie. De metalcoregroep heeft toch wel een deuk opgelopen met al die schandalen, want het loopt niet storm bij de Jupiler Stage. Toch is het optreden van vandaag goed. De mix van deathcore en nu-metal à la Slipknot, Limp Bizkit en Korn slaat wel aan bij een selecte groep. Natural Born Killer en Flag Of The Beast hakken er goed in. Muzikaal gebeurt er niet veel. Het zijn de vocalen en de samples die kleur geven aan de brute staccatoriffs. Emmure herpakt zich en krijgt goed de beweging erin op de Jupiler Stage. (Jeffrey)
Voor de fans van Bullet For My Valentine is het tegenwoordig even slikken. Waar de Britse formatie eerder door thrash geïnspireerde metalcore maakte, gooien de heren het op het nieuwe plaatwerk Gravity over een andere boeg door het rustiger aan te doen en meer elektronica te verwerken in hun sound. Nieuwe bandleden, nieuwe platenmaatschappij en nieuwe sound; je kunt spreken over Bullet For My Valentine 2.0. Op het podium laten de mannen onder leiding van vocalist/gitarist Matt Tuck het publiek dan ook gelijk kennismaken met nieuw materiaal. Het hardere Don't Need You gaat over in het flauwe Over It. Aan de reactie van het publiek is dan ook duidelijk te zien dat ze niet zitten te wachten op de softe richting en dat wordt duidelijk wanneer hits als Your Betrayal en 4 Words To Choke Upon voorbijkomen. Het zijn dan ook de oudjes die het feest maken. Helemaal tegen het einde met Tears Don't Fall en Waking The Demon. Toch lijkt het momentum van de groep al enige jaren voorbij te zijn en lijkt het alsof deze dit tijdstip op de Main Stage voornamelijk nog te danken heeft aan de gouden tijd. Tegenwoordig straalt Bullet For My Valentine namelijk niet zo veel meer uit, zowel live als op plaat. Het is een geoliede live-machine met weinig spontaniteit. Juist dat jeugdige enthousiasme gecombineerd met het betere werk van destijds zorgde dat de band zo genietbaar was. Daar is vandaag helaas niet zoveel meer van over. (Marcel)
Op het feest ter ere van de duizendste show van Epica eerder dit jaar in Tilburg bewees Lacuna Coil in goeden doen te zijn. Die vorm is ook aanwezig op Graspop. De Italiaanse ‘gothic’metalformatie is een van de hoogtepunten op zaterdag dankzij een energieke show met mooie songs uit de omvangrijke discografie. Daarbij valt vooral op hoe fraai de melodieuze zang van Cristina Scabbia door de Marquee galmt, zoals tijdens Kill The Light en My Demons. Na laatstgenoemde zijn er echter technische problemen. Cristina weet de tijd op een sublieme manier te doden door te vragen “How is your voice Graspop?” om vervolgens gitarist Diego Cavallotti erbij te roepen die het podium af wil lopen. Normaal gesproken houdt de drummer het ritme bij, maar Cristina roept ‘Didi’ erbij: “Hey Didi, where are you going? You’re working” om vervolgens het publiek na te laten zingen wat zij zingt. Als de technische problemen nog niet verholpen zijn, zingt ze AC/DC’s Highway To Hell acapella en ondersteunen de bezoekers van de show haar tijdens het refrein. Fantastisch! Het kwintet vervolgt met de zegereeks House Of Shame, het swingende Die & Rise, de geslaagde Depeche Mode-cover Enjoy The Silence (“I want you to sing loud and clear which is kinda ironical because the title of this song is… ), de meezingklassieker Heaven’s A Lie en de bonustrack Nothing Stands In Our Way (de aankondiging “we fear nothing” mag weggelaten worden) nadat blijkt dat er nog tijd over is en het publiek graag nog een nummer wil horen. Lacuna Coil stemt tot grote tevredenheid. (Jeffrey)
Het grootste feest van Graspop vindt plaats in de Metal Dome bij Skindred. Tot buiten de tent staan mensen mee te springen op de ragga metal, een combinatie van nu metal, reggae en dancehall met uitstapjes naar stukjes van onder andere AC/DC (Back In Black), 2 Pac Featuring Dr. Dre (California Love) en The Prodidy (Outer Space). Geslaagde uitstapjes die het feest alleen maar doen vergroten. That’s My Jam van het meest recente album Big Tings is een klassieker in wording. Hierin toont frontman Benji zich een uitstekend entertainer door de ene helft van het publiek “whoe-whoe” te laten zingen en de andere helft “That’s my jam”. De toeschouwers (de zongenaamde “Belgiamese people”) eten uit zijn hand. Of Benji nu vraagt om met t-shirts boven het hoofd te zwaaien of om te verzoeken “Let me see your hands doing this”, iedereen gehoorzaamt maar als te graag. Het toppunt komt met de jump the fuck up waarbij werkelijk iedereen in de Metal Dome meedoet. Crowd participation ten top. Helaas is het feest na Warning afgelopen. Een verzoek om een toegift wordt helaas niet opgevolgd. Nobody no body gets out alive? Skindred blaast iedereen nieuwe levensenergie in met een ontroerend fantastische show. (Jeffrey)
Hollywood Vampires mag met recht de meest exclusieve en luxe coverband genoemd worden die je waarschijnlijk ooit gaat tegenkomen. Het is dan ook onwaarschijnlijk dat je deze formatie met in de gelederen Alice Cooper, Joe Perry (Aerosmith) en de legendarische acteur Johnny Depp op je bruiloft kunt boeken. Naast covers hebben de heren tegenwoordig ook eigen materiaal. In Dessel heeft een hele menigte zich verzameld voor de Main Stage om maar een glimp van deze legenden te zien. Iedereen wil vooral een glimp opvangen van Johnny Depp, die waarschijnlijk de meest opvallende naam is die op het gehele festival speelt. Hoe doen de heren het? Ze spelen prima, maar heel bijzonder is het niet. Met veel bravoure werkt de band zich door nummers heen en het is vooral wachten op welke tracks gaan komen. Vertolkingen van Ace Of Spades, Baba O' Riley, I'm Eighteen en Sweet Emotion doen het erg goed bij het publiek. Ze brengen vreugde en sfeer. Bijzonder wordt het wanneer Depp zelf achter de microfoon stapt en People Who Died en even later David Bowie's Heroes zingt. Vocaal brengt hij het er prima vandaag en het is toch voor veel mensen uniek om deze Captain Jack Sparrow in levende lijve nummers te horen zingen. Het is dan ook het charisma van het drietal dat het optreden naar een hoog niveau tilt. Naast Depp werkt Alice Cooper zich uit de naad en blijft hij een formidabele frontman. Joe Perry straalt live routine en klasse uit. Muzikaal is het allemaal niet zo hoogstaand, maar door de herkenbaarheid van de vele klassiekers is het voor veel mensen enorm genieten. (Marcel)
Ook bij Thy Art Is Murder is het een feest, al is het storend dat geluidsproblemen voor een vroegtijdig einde van de show zorgen. Dit uiteraard tot grote teleurstelling van de aanwezigen, want de vermakelijke taferelen vragen beslist om een voortzetting van de festiviteiten, zoals een massale circlepit om de geluidstent heen tijdens Slaves Beyond Death. Er is helaas geen tijd meer voor de aangekondigde Rammstein-cover Du Hast. En om in Duitse sferen te blijven: het is opmerkelijk dat CJ McMahon denkt dat ze in België Duits spreken. Meermaals gebruikt hij Duitse termen (“Everybody leaves the field in a Krankenwagen”). Volgende keer je toch maar wat beter voorbereiden, CJ. Hij verklaart zelf nooit iets te plannen en dat is afgezien van de taalmissers juist de grote kracht van de teruggekeerde frontman. Zijn opmerkingen zijn uiterst vermakelijk. Over een van de eettentjes bijvoorbeeld: “Turn that eurodisco music off or someone’s gonna get hurt real bad.” Over de geluidsproblemen zegt hij met een knipoog: “Our band is way too heavy for this stage. We should be headlining on the main stage.” Hij besluit te crowdsurfen naar de geluidstent en weer terug. Ondertussen begeeft zijn microfoon het steeds vaker, maar het is nog wel te horen dat hij de fans, die hem op handen dragen, aanspreekt: “Take your finger out of my Arschloch.” “Don’t steal my shoes.” Thy Art Is Murder is ondanks de falende techniek de terechte headliner van de Jupiler Stage met een zeer vermakelijke technische deathcoreshow die een lach op ieders gezicht tovert. (Jeffrey)
Het is al druk bij Judas Priest voordat de metalgoden aantreden. De band heeft een groot doek voor het podium gehangen. Als Pantera’s Walk heeft gediend als intro, valt dit doek en staat de band op het podium. Dit is ingericht in de stijl van het recentste album Firepower en doet denken aan een soort futuristisch ruimteschip. Het concert begint met de titelsong van dit album, waarna Grinder wordt ingezet. De crowdsurfers vliegen je meteen om de oren. Vaak komen ze van halverwege in het publiek om dichterbij de band te kunnen komen. Deze stroom van crowdsurfers zal voor de rest van het concert niet meer ophouden. Na Grinder valt de achtergrondbanner en daar hangt een scherm waar voor de rest van het concert projecties op weergegeven zullen worden. Sinner, Lightning Strike en Bloodstone komen voorbij, onder luid meezingen en geklap. Heel Turbolover wordt meegezongen. Ondertussen wisselt zanger Rob Halford continu van outfit, waardoor hij vaak even achter het decor verdwijnt. Het concert vliegt voorbij. De nog steeds ongelooflijke strot van Halford, gecombineerd met de technische precisie van de rest van de band, is fenomenaal. Nummers als Freewheel Burning, Hell Bent For Leather en Painkiller gaan er als zoete koek in. Daarna vertrekt de band van het podium.
Maar gelukkig volgt er nog een encore. En dat is bij dit optreden wel een bijzondere. Eerder dit jaar werd aangekondigd dat gitarist Glenn Tipton moest stoppen met touren omdat hij aan Parkinson lijdt. Hij zou er slechts bij sommige concerten bij kunnen zijn en wordt op tour vervangen door producer en Hell-gitarist Andy Sneap. Vlak voordat de encore begint, komt Halford het podium op om te vertellen hoe gaaf hij Graspop vindt. Hij vraagt het publiek wie deze mening deelt en plots loopt Glenn Tipton het podium op. Hij wordt met luid gejuich ontvangen en het toepasselijke Metal Gods wordt ingezet. Tipton loopt veel naar voren en zingt de nummers mee. Dat hij lijdt aan Parkinson is helaas duidelijk te zien. Hij trilt en heeft moeite met het over zijn hoofd doen van de gitaarstrap. Maar dat maakt het des te knapper dat hij de nummers nog steeds zo goed kan spelen. Na Breaking The Law en Living After Midnight is helaas ook de encore afgelopen. Het publiek loopt zeer tevreden weg en de heren van Judas Priest hebben weer bewezen waarom ze de ware Metal Gods zijn. (Sam)
”What’s up people, everybody ok in this tent? You came to sleep here? No? You camp out there (wijst naar de camping) where you can have free sex.” Mike Patton van Dead Cross heeft er vandaag zin in en laat zijn vocale diversiteit gelden, zoals in Dirt, een cover van The Stooges. Ook Dave Lombardo maakt indruk met zijn drumspel, zoals aan het begin van Shillelagh. Gitarist Mike Crain (Retox) en bassist Justin Pearson (The Locust, Head Wound City, Retox) vragen wat minder aandacht. De complexe en veelzijdige mix van metal, hardcore, punk en rock voelt soms wat richtingloos aan en veel bijval is er dan ook niet. Mike komt soms wel met leuke opmerkingen tussen de nummers door. “Anybody seen Johnny Depp today? What did he look like? Did he look good? Like a pirate? Would you fuck with a pirate? No, you’re not into that shit? You know what he did? He was fucking a cow in the fucking field.” En over Ice-T: “Is Ice-T in the house? No? He doesn’t love us. It’s ok, it’s a California thing.” Om weer terug te keren bij Johnny Depp: “Is Johnny Depp in the house? I’d fuck him in the ass.” De songs zijn zoals gezegd wat aan de rommelige kant. Het hoogtepunt is de toegift (“ok, one more and then you are freed from us”): het eerste deel van Raining Blood met daarna een overgang naar het eerste deel van het refrein van Fainth No More’s Epic. Episch was het optreden beslist niet. De nummers van Dead Cross bieden te weinig houvast. (Jeffrey)
De grote afsluiter van Graspop is de man die aangekondigd heeft het tourleven vaarwel te zeggen. Dat mag mij hij ook, want met een leven vol rock 'n roll, drugs, drama, hoogtepunten en diepe dalen, is het nog een wonder dat hij zich nog op zijn leeftijd onder de levenden bevindt. We hebben het natuurlijk over Ozzy Osbourne. Vandaag komt hij naar Dessel om nog één keer het publiek te laten genieten én meeklappen met zijn grote hits. Hoewel je dat best met een korrel zout mag nemen, want No More Tours hebben we al eens eerder meegemaakt met Ozzy.
De grote vraag voorafgaand aan een show van Osbourne is altijd: Hoe klinkt hij en kan hij het nog? De mensen die er twee jaar geleden bij waren toen zijn andere band, Black Sabbath, afscheid nam van Graspop weten dat hij live zijn mannetje nog steeds kan staan, maar dat het per optreden verschilt bij hem. Om gelijk het antwoord te geven op de vraag: Ozzy levert een topshow en is ondanks zijn leeftijd en beperkingen in goede vorm. Uiteraard is zijn stem niet meer wat deze vroeger was, maar desondanks presteert hij vocaal prima naar zijn kunnen. Zijn uithalen zijn goed, zijn volume zit op het juiste niveau en ook weet hij de tracks nog krachtig te brengen en dat voor iemand die dit jaar nog de zeventigjarige leeftijd hoopt aan te tikken.
Na een kort filmpje dat zijn leven belicht, komt de legende het podium op om gelijk Bark At The Moon te spelen. Zijn begeleidingsband bestaat inmiddels ook uit oudgedienden. Keyboardspeler Adam Wakeman staat inmiddels als sinds 2003 onder contract en ook bassist Rob Nicholson is al sinds die tijd actief. Dan is er ook nog drummer Tommy Clufetos die al acht jaar lang onderdeel van de formatie uitmaakt en uiteraard is er de teruggekeerde Zakk Wylde. Het is fijn om hem weer terug te zien op de plek waar hij hoort. De vorige gitarist, Gus G, is ook een prima gitarist, maar hij mist de overtuiging, het charisma en de aanwezigheid die Wylde zonder moeite uitstraalt.
De setlist bestaat uit alle oude klassiekers. In het begin komen meteen al onder andere Mr Crowley,I Don't Know en Suicide Solution voorbij. Maar daarnaast komt er ook werk van Black Sabbath voorbij: Fairies Wear Boots en even later ook nog tot groot vertier van het publiek War Pigs. Na laatstgenoemde komt er misschien wel het muzikale hoogtepunt van het festival aan bod. Ozzy verdwijnt achter de coulissen en Zakk Wylde mag zijn kunsten gaan vertonen. Wat volgt is een fenomenale gitaarsolo, waarbij de gitarist het publiek in loopt en zijn gitaar achterstevoren bespeelt op zijn rug, terwijl de solo er niets minder om klinkt. Even later maakt hij het nog bonter door de snaren te bespelen met zijn mond. Het festijn duurt bijna een kwartier en gaat over in een lange drumsolo van Clufetos. Vervolgens kan een uitgeruste Osbourne zijn set uitzingen met een paar van zijn grootste meezingers. I Don't Want To Change The World krijgt het publiek al aardig mee, maar Crazy Train, Mama, I'm Coming Home en afsluiter Paranoid creëren een groot publiekelijk koor. Osbourne mag dan vaak kritiek krijgen op zijn optredens en zijn performances mogen dan lang niet altijd even goed zijn, maar gezien zijn leeftijd is de negenenzestigjarige rocker in uitstekende vorm. Hij komt fanatiek en gemotiveerd over en heeft de gehele show zijn uiterste best gedaan om zo beweeglijk mogelijk voor de dag te komen. Uiteraard is te zien dat de ouderdom erin hakt, vooral op de momenten dat hij even kreupel en krom terugloopt naar de coulissen en dat is jammer. Je zou de man het liefst een eeuwigheid geven om nog op het podium te staan, zeker als hij shows zoals deze van vandaag aflevert. Helaas was dit zijn zwanenzang voor België, maar wat voor één! (Marcel)
Dat elektronica en metal goed samengaan op Graspop 2018, bewezen onder meer Amaranthe en Eskimo Callboy al. The Bloody Beetroots Live neemt die elektronica als basis en voegt daar live-drums, zang en gitaarpartijen aan toe. Je krijgt dan een soort extreme versie van Skrillex en Daft Punk. Het geluid staat onaangenaam hard en toch zijn er veel mensen die staan te kijken, dansen of springen in de tent. Het gemaskerde drietal is zeer actief en laat zich van zijn beste kant zien. Een van de performers springt in het rond en waagt zich meerdere keren aan een sprong van zijn piano. Hoe energiek de show ook is, de nummers gaan vroeg of laat toch wat op elkaar lijken. Velen storen zich daar echter niet aan en blijven doorhossen op de luide elektronicaklanken. (Jeffrey)
De pioniers van het subgenre thall, bekender onder de naam djent, staan zondag aan het einde van de avond geprogrammeerd. Toch weten de Zweden van Meshuggah een groot publiek te verzamelen in de Marquee. Al ver voorafgaand aan de show voel je het enthousiasme en de nervositeit, zeker zodra het indrukwekkend grote decor op het podium geplaatst wordt, dat het thema draagt van het twee jaar geleden uitgebrachte The Violent Sleep of Reason. De band is al een tijdje aan het touren door Europa en komt op Graspop met een setlist met daarop vooral bekende nummers, dit tot grote tevredenheid van het publiek. Tijdloze epics zoals Bleed, Rational Gaze en Demiurge laten de fans uit hun dak gaan. Ondanks dat Meshuggah vooral intens genietende, maar ‘stille’ fans aantrekt, eerder dan de typische metalhead, zijn er crowdsurfers en een pit. Het geluid staat erg hard, maar de grote tent bewijst desondanks zijn efficiëntie.
Het basgeluid is overweldigend en het gitaarwerk ‘skullcrushing’. De legendarische Tomas Haake heerste ondanks de uitdaging over deze geluiden met zijn drumwerk, terwijl Jens Kidman iedereen verbaasde met zijn indrukwekkende vocalen. Zijn schijnbaar boosaardige en dominerende performance overschaduwde de anderen, hetgeen hem zinderend en bijna gevaarlijk maakte om naar te kijken. De groep heeft een reputatie als extreem luide en precieze band, zelfs al zit deze duidelijk aan de avantgardekant van de extreme metal, maar toch is er sprake van een gelaagde en epische liveperformance. Het is een band die zeer slimme en gecompliceerde riffs en polyritmiek combineert zonder daarbij de agressiviteit en power te verliezen. Juist in de livesetting komt dat er goed uit. Sonisch is het vlekkeloos. Absoluut het soort band dat het einde van een groot festival als Graspop kan headlinen. (Maria/Jeffrey)
Het laatste reguliere van Graspop 2018 is dat van A Perfect Circle. Voor sommigen is de prog te soft, anderen kijken juist uit naar het optreden. Het is namelijk na Emotive (2004) is het lang stil gebleven, maar die stilte werd recent doorbroken met Eat The Elephant, een collectie artrocksongs van hoog niveau. Vandaag staan vijf recente nummers op de setlist. Daarvan maken vooral The Doomed, The Contrarian en TalkTalk veel indruk. Niet in de laatste plaats vanwege de fantastische, kraakheldere afstelling van het geluid. Ook de lichtshow is fraai, al blijven de bandleden letterlijk wat onderbelicht. Silhouet Maynard James Keenan staat centraal achterop het podium (perfecte) rondjes te draaien en de teksten te accentueren met handgebaren en lichaamstaal. De andere bandleden (Greg Edwards vervangt James Iha) voeren hun taak uitstekend uit en zodoende is het volop genieten van niet alleen de nieuwe tracks, maar uiteraard ook de klassiekers als The Hollow en The Outsider leveren veel bijval op. Judith komt helaas niet aan bod en dat terwijl er wel tijd voor is. A Perfect Circle sluit ruim een kwartier eerder dan gepland af met de geslaagde AC/DC-cover Dog Eat Dog en daarmee komt een vervroegd en abrupt einde aan een goed optreden met een fantastische sound. (Jeffrey)
Na A Perfect Circle zit het festival er officieel gezien op. Op het terrein is er nog een randprogramma dat nog tot in de late uren doorgaat, maar de meeste bezoekers gaan terug naar hun tent of richting huis. Ondertussen maken ze de balans op. Wat zijn de hoogtepunten en wat kon zeker beter?
Om te beginnen met het laatste, zal een ieder het ermee eens zijn dat de toegang tot het festival dramatisch geregeld was op donderdag. Sommige mensen hebben meer dan vier uur in de rij gestaan en anderen zijn van de camping afgestuurd, omdat daar geen plek meer zou zijn. Dit is natuurlijk erg triest voor de gedupeerden en dit moet in de toekomst echt anders en vooral beter geregeld worden.
Dat het festival uitverkocht is, is natuurlijk super voor de organisatie en voor de muziek. Het laat zien dat het nog altijd leeft en bloeit, maar in dit geval zorgt het er ook voor dat de festivalervaring minder leuk is. Op het festivalterrein kom je bijvoorbeeld vaak tegen dat het inmiddels te vol is bij de verschillende podia en waar voorheen nog redelijk makkelijk een plekje vooraan te bemachtigen was, loop je nu het risico dat je het optreden mist of van veraf moet volgen, omdat bijvoorbeeld het veld te vol is en of de tenten uitpuilen.
Daarnaast zorgde de drukte ook voor veel problemen bij bijvoorbeeld het sanitair. Ondanks dat er extra voorzieningen geregeld waren, stonden er toch regelmatig erg lange rijen. Vooral de dames waren de dupe.
Maar ondanks die drukte bleef de sfeer goed en is ook de tomeloze inzet van de vele vrijwilligers een compliment waard. Het blijft een gigantische klus om zo'n groot evenement als dit in goede banen te leiden en ondanks dat niet alles vlekkeloos verliep, was heel veel goed voor elkaar.
Muzikaal was er een zeer divers programma en voor een ieder wat wils. Met vier grote headliners, waarvan er drie gerust bestempeld mogen worden als levende legenden, heeft de organisatie op dat vlak goed uitgepakt. Guns N' Roses was een nostalgisch uitje, maar wist de verwachtingen dankzij Axl helaas niet helemaal waar te maken. Iron Maiden kwam met een verrassende set en maakte duidelijk dat de band nog steeds tot de top behoort en niets aan kwaliteit heeft ingeboet. Volbeat bracht feest met een greatesthitsshow en liet zelfs nog een nieuwe track debuteren. Ozzy wist de kritici aardig de mond te snoeren door gewoon prima voor de dag te komen.
Maar naast die grote toppers was er natuurlijk zoveel meer te zien en horen. Zo vielen TesseracT, Shinedown, Lacuna Coil, Ayreon, Avatar, Parkway Drive, A Perfect Circle, Mesuggah, Kreator, Baroness, Hollywood Vampires en Exodus op met hun goede shows. Daarnaast mogen Crossfaith, Skindred, Fleddy Melculy, Anti-Flag en Thy Art Is Murder niet onvermeld blijven, omdat bij deze bands de grote publieksfeesten ontstonden. Maar ook viel er genoeg te ontdekken, bijvoorbeeld met het intsense Zeal & Ardor en de sublieme Heilung. Echter was lang niet alles goed. Zo wisten bijvoorbeeld The Pink Slips, L7 en Modern Life Is War niet te overtuigen, maar de grootste aanfluiting was dit jaar toch Limp Bizkit, dat wel heel slecht voor de dag kwam.
Uiteindelijk hebben wij vooral genoten van het weer, de gezelligheid en vooral van de goede muziek. Volgend jaar is er wederom een editie van Graspop Metal Meeting en dan op 21, 22 en 23 juni, wat inhoudt dat er niet zoals dit jaar een vierde dag aan toegevoegd is. Wij zullen dan weer van de partij zijn om een verslag te schrijven, maar vooralsnog genieten we nu nog even na van Graspop Metal Meeting 2018.
