Pain Of Salvation en Port Noir in Zwolle | Metalfan.nl Concertreview

Zoals gezegd is het aan het begin van de avond nog rustig in de moderne concertzaal. Bovendien kijken veel bezoekers eerst even de kat uit de boom. Port Noir lijkt voor een aantal een onbekende. De drie jonge mannen uit Södertälje (Zweden) draaien sinds eind 2011 mee en al na het uitbrengen van een video van de eerste track Sun Dè Man hapt Anders Fridén (In Flames) van Razzia Notes toe. Razzia Notes heeft een samenwerkingsverband met Century Media Records. De eerste full-length Puls komt in 2013 uit en na een digitale ep met de titel Neon in 2015 is de tweede langspeler Any Way The Wind Carries een feit in 2016. Van alle drie releases komen er vandaag songs aan bod.

Port Noir mixt verschillende stijlen rock (post-rock, melancholische en alternatieve rock), een beetje (post-)metal, elektronica en in de zang komen popmelodieën voor. Fans van Karnivool en Agent Fresco kunnen hier beslist mee uit de voeten. Liefhebbers van Pain Of Salvation vanavond blijkbaar ook, want de bijval neemt elk nummer toe. Terecht, want het trio speelt uitstekend (met bananen aan de standaards) en er zit veel beleving in de performance. Debris is al direct een zeer fijn visitekaartje waarin een van de sterkste punten direct goed naar voren komt. Dat is de harmonieuze samenzang van zanger/bassist Love Andersson en gitarist/backingvocalist Andreas Hollstrand. Hun vocalen vallen heel mooi samen. Andere tracks die wat extra’s hebben, zijn Onyx, het elektronische, tragere Neon (met gave baslijn). Het publiek komt steeds meer in beweging. Bij Onyx klappen de voorste regionen mee en bij Neon gaan meerderen in de muziek op, ook de bandleden.

Waar de vierkwartsmaat grotendeels regeert, is het drummer Andreas ‘AW’ Wiberg die voor de broodnodige variatie zorgt in het goed opgebouwde en aan het einde fraai gelaagde Black From The Ink. Ook in afsluiter Thorns, “the favorite song of our former live bass player (Kalle Ojala, zijn foto staat ingelijst op het podium – red.), who passed away a month ago”, is AW onderscheidend. Mede door de intensiteit in de presentatie en de dynamiek in de songwriting behoort ook dit nummer tot de hoogtepunten. Port Noir is meer dan een goed voorprogramma. Het enige waar het trio voor uit moet kijken, is dat het te vaak hetzelfde trucje herhaalt, maar daaraan wordt gewerkt. Andersson geeft aan dat ze wat gaan experimenteren op het derde album dat in 2018 uitkomt.

Het is vandaag de laatste dag van de tour en daarom is er tijd voor grappen en grollen. Bij de openingsact hangen er bananen aan de standaards, liggen er her en der mandarijnen en appels, spreekt Daniel Gildenlöw de mannen af en toe aan via het in-ear-systeem en ligt er een bepaalde stof op de drums die opspat zodra AW aan het drummen is, bij Pain Of Salvation hangt er brood aan de standaards en ligt er brood op de effectenpedalen. Waarom brood? Spreek de bandnaam op z’n Frans uit en u weet direct waarom. Frontman Daniel Gildenlöw ziet de lol er wel van in en neemt een hap en zingt met consumptie de tekst “Will You Follow Me?”. Bassist Gustaf Hielm wel, want even later neemt ook hij een hap. De rest van het ontbijt is inmiddels het publiek ingegooid. Op de rand van het podium staat een aantal lege glazen dusdanig artistiek opgestapeld dat Gildenlöw het niet kan laten om daar nog wat over te zeggen. Hij noemt het een “superman fortress or a broadcastle”.

Verder zijn het vooral serieuze zaken die vanavond de revue passeren. Immers, bij wie de achtergrond van de teksten op In The Passing Light Of Day bekend is, weet dat er bijna geen Pain Of Salvation meer geweest was met de belangrijkste songwriter. De emotionele factor van de nieuwe plaat is dan ook de sterkste kracht. Het aangrijpende verhaal komt vanavond ook weer terug in de performance. Direct bij de opener Full Throttle Vibe is er de intensiteit tijdens de harde passages, die live beter tot zijn recht komen dan op het studiomateriaal. Het is evenwel nog even zoeken naar de juiste geluidsmix, want de kickdrum staat wat aan de harde kant en ook het gitaargeluid wordt wat weggedrukt en dat terwijl tijdens Reasons toetsenist Daniel Karlsson ook de gitaar ter hand neemt. Het is dus nog even zoeken naar de juiste afstemming. Het nodigt Daniel uit om het publiek toe te spreken tijdens het nummer: “This is not how you headbang and you know it.”

Toch zingt het publiek al mee met het nummer dat als één van de eerste werd vrijgegeven middels een videoclip. De teksten zijn wel rijp voor de misheard lyrics. Je zou “These are the reasons” kunnen verstaan als “These are Dorito’s”. Daniel is nog niet helemaal tevreden met de reactie vanuit de zaal en doet een geslaagde poging om iedereen te laten juichen ook al weet hij dat iedereen onder invloed is van “cheese, chocolate and hash”, nadat hij na een paar keer aangegeven heeft dat Zuid-Amerikanen toch echt enthousiaster zijn door al in één keer zich voluit te laten horen. Het ijs lijkt voorgoed gebroken en de geluidsman heeft het inmiddels ook beter voor elkaar. Daardoor komt Meaningless goed uit de verf. Mede dankzij de vocale bijdrage van gitarist Ragnar Zolberg overigens, die vandaag af en toe wat in zijn dromenwereld te verkeren, maar op tijd weer bij de les is om zijn gitaarwerk te laten gelden en te zingen. Verder valt het basspel van Gustaf in positieve zin op. Hij zorgt net als drummer Léo Margarit voor de backing vocals. De amenzang tijdens de rustige passages komt mooi tot zijn recht.

Na het rockende Linoleum, dat veel beweging in de zaal bewerkstelligt, is Remedy Lane aan de beurt. “We’re gonna go back to 2002. Some great albums were made that year. We’re gonna play something of one of the other albums”, grapt de blootvoetse Daniel, die vervolgens imponeert met zijn hoge uithaal in A Trace Of Blood. Het gitaarwerk van Ragnar in dit nummer verdient overigens een compliment. Het vijftal muzikanten vervolgt met een fantastische, bewerkte uitvoering van Rope Ends, waarin de samenzang mooi is, Margarit en Karlsson uitblinken, de lichtshow vermeldenswaardig is en het sambagedeelte voor beweging in de zaal zorgt. Beweging is er ook met Beyond The Pale, dat het Remedy Lane-drieluik in stijl afsluit.

De fans zijn onder de indruk en staan volop te genieten. Er is veel applaus voor de solo van Zolberg in Ashes en tijdens een alternatieve uitvoering van Silent Gold is men respectvol stil. Ook hier is de samenzang weer zeer fraai. Léo is even opgestaan om te zingen. Daniel, die vooraf een aantal partijen inspeelt om voor een diep en gelaagd geluid te zorgen, klinkt emotioneel. Hij heeft het over de gemengde gevoelens die de laatste tourdagen met zich meebrengen. Enerzijds de wens om naar huis te gaan, anderzijds de wens om het laatste beetje energie er nog uit te persen. “We’re gonna invest those emotion. If you have some energy left, spend it now, because we don’t have any.”

Desondanks tonen de bandleden zich op veel momenten wel degelijk fanatiek. Daniel pakt een hele stapel brood en gooit deze met een enorme sprong de zaal in. Ragnar imponeert met zijn zang in On A Tuesday middels zijn deel vanaf “I lost the will” en een compliment aan de lichttechnicus is ook hier op zijn plaats. Mede daardoor is dit een van de hoogtepunten van de set, waarin op wat problemen met het geluid na geen zwakke momenten voorkomen. The Physics Of Gridlock, met keyboardsolo, variatie in de drumpartijen ten opzichte van de orginele versie, een rondtollende Ragnar en een van de bandleden van Port Noir die op de achtergrond zich een balletdanseres waant, vormt het slotstuk van de reguliere set.

De toegift is bijzonder. Allereerst omdat The Passing Light Of Day een speciaal nummer is voor Daniel. Hij heeft het geschreven voor een vrouw en het zit vol emotie. Hij nodigt de fans uit: “Open your minds, open your hearts and just follow us.” Wat volgt, is een zeer indrukwekkende uitvoering, waarbij hij eerst alleen op het podium staat. Zijn zang dringt nog meer door dan tijdens de reguliere set. Hij beleeft de teksten en de fans beleven ze met hem mee. Na een aantal minuten betreden allereerst Karlsson en daarna de anderen het podium als het er harder aan toegaat.

Plotseling verschijnen de leden van Port Noir op het podium om lekker wild mee te doen. Andreas verliest daarbij zijn evenwicht en raakt Daniel, die vervolgens bijna voorover van het podium valt. In een poging om dat te voorkomen, draait hij zich om en wordt daarbij door een gitaar op zijn neus geraakt. Hij is even helemaal weg, maar gaat toch verder met de show. De slide/bottleneck ligt inmiddels in stukjes op de grond. Duizelig, met 'a trace of blood on the nose' en met wat hoofdpijn werkt hij zich door de laatste minuten. Een fantastisch concert, dat door dit moment wel even de nodige zorgen bij de fans opleverde, eindigt zo op een bijzondere manier. Iets met bloed, zweet en tranen. Daniel laat weten dat het goed is en geeft hij drie kinderen een high five. Toepasselijk sluit hij af met “Take care of eachother.”

Setlist Pain Of Salvation:
1. Full Throttle Tribe
2. Reasons
3. Meaningless
4. Linoleum
5. A Trace Of Blood
6. Rope Ends
7. Beyond The Pale
8. Ashes
9. Silent Gold
10. On A Tuesday
11. The Physics Of Gridlock

Toegift:
12. The Passing Light Of Day